สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 617

บทที่617 การนัดหมายของเรา

ในตอนที่เจ็บปวดและเสียใจที่สุด ได้ร้องไห้ออกมาอย่างเต็มที่ เป็นการระบายและการปลอบใจที่ดี

กอดเย้นหว่านไว้ กู้จื่อเฟยรู้สึกตื้นตันอย่างมาก อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้ออกมาทันที

เธอร้องไห้หนักมาก ร้องไห้อย่างเต็มที่

ความเจ็บปวดที่กดทับอยู่ในหัวใจแทบจะทำให้คนแหละสลายได้ และก็ไหลออกมาพร้อมน้ำตาบ้าง

เย้นหว่านตบหลังกู้จื่อเฟยเบาๆ ปวดใจแทนจนพูดไม่ออก

ถ้ารู้ว่ากู้จื่อเฟยมาที่นี่จะเจ็บปวดขนาดนี้ ปวดแบบลึกมาก เริ่มแรกเธอจะไม่ให้กู้จื่อเฟยได้รู้จักกับเย้นโม่หลินเลย

“จื่อเฟย ถ้าเธอเสียใจ พวกเราก็พยายามหลบการพบปะกับเขา รอหาตัวกู้ซึงได้แล้ว ฉันจะกลับเมืองหนานกับเธอนะ”

เย้นหว่านพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเบาบาง

ในตอนที่อกหัก ยังต้องเจอคนที่รักแต่ครอบครองไม่ได้นี้ เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากที่สุด และยากมากที่จะลืมเรื่องนี้ไม่นึกถึงเรื่องนี้อีก

ออกห่าง และให้เวลารักษาบาดแผลนี้ได้

เย้นหว่านเห็นกู้จื่อเฟยปวดใจขนาดนี้ ก็ไม่มีความคิดที่อยากจะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วล่ะ เธอแค่คิดอยากให้กู้จื่อเฟยมีความสุข เจ็บปวดน้อยหน่อยเท่านั้น

คางของกู้จื่อเฟยแนบไว้บนไหล่ของเย้นหว่าน ดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้ น้ำตาคลอ

เธอตอบเสียงสะอื้นว่า “อืม”

ออกห่าง

หัวใจจะว่างเปล่า จะเจ็บปวดจะเสียใจ แต่เธอก็อยากจะรีบออกไปเร็วๆ อยากจะหนีไปให้เร็วที่สุด

เย้นหว่านพูดเสียงเบาว่า “จื่อเฟย เข้มแข็งหน่อยนะ ร้องไห้แล้ว เธอก็ยังต้องยิ้ม ต้องมีความสุข จะต้องกลับไปเป็นคนบ้าๆบอๆเหมือนเมื่อก่อนให้ได้นะ เป็นกู้จื่อเฟยที่กล้ารักกล้าเสียอีกครั้ง”

นั่นสิคือตัวตนของเธอ

กู้จื่อเฟยกัดริมฝีปากแน่น สีหน้ามืดมนลง

กล้ารักกล้าเสีย?

เธอในตอนนี้ ความกล้าของเธอแพ้จนไม่เหลืออะไรเลย เธอไม่เคยคิดเลยว่า มีวันหนึ่งจะต้องเจอคนแบบนี้ รักจนสุดหัวใจ เปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ทุกอย่างของเธอได้

“ฉันแค่ยังเดินออกมาจากอาการอกหักได้น่ะ รอไม่กี่วัน ฉันก็จะยังเป็นกู้จื่อเฟยคนเดิมนะ!”

กู้จื่อเฟยกัดฟัน พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

พูดให้เย้นหว่านฟัง และพูดให้ตัวเองเหมือนกัน

เย้นหว่านทำตามที่พูดได้อยู่แล้ว ช่วงนี้ก็อยู่กับกู้จื่อเฟยอยู่ตลอด ก็ไม่ได้ไปกินอาหารที่ห้องอาหาร แต่ให้คนไปส่งอาหารที่ห้องแทน

กินกับกู้จื่อเฟย

โห้หลีเฉินกลับไม่ว่าอะไร ยิ่งไปกว่านั้น ยังไปกินข้าวเองทุกวันตามปกติ

และเย้นโม่หลินก็อยู่ด้วย

บางทีเย้นหว่านไม่กล้าคิดภาพนั้นเลยจริงๆ ทั้งสองไม่ค่อยลงรอยกัน กินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันไม่บ่อยมาก

คงเป็นภาพที่อึดอัดน่าดู

และยังเป็นความอันตรายที่รุนแรงมากอีกด้วย

หรือว่าทั้งสองกำลังพูดคุยเรื่องอะไรกันอยู่?

เย้นหว่านไม่เข้าใจ มีความแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็อดใจไว้ไม่ได้ไปแอบดู

เพราะยังไง พวกเขาสองคนก็มีไหวพริบดีกว่าคนทั่วไปมาก เกรงว่าเธอพึ่งออกไป ยังไม่ได้ฟังหรือเห็นอะไร ก็ถูกจับได้เสียก่อนแล้วล่ะ

พอหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว โห้หลีเฉินก็กลับมาแต่โดยดี เย้นหว่านก็พูดปลอบตัวเอง ให้วางใจ

ก็เป็นแบบนี้ในเวลาสามวัน พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้ว

เย้นโม่หลินทางนั้นก็จัดการเสร็จแล้ว วันนี้บินกลับตระกูลเย้นพอดี

เย้นหว่านดูแลร่างกายโห้หลีเฉินอยู่ทุกวัน และรู้ว่าตอนนี้แม้บาดแผลเขาจะยังไม่หายดีมากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่สามารถออกกำลังกายหนักได้ นั่งเครื่องบินเรื่องพวกนี้ก็ไม่เป็นปัญหามาก

แต่ว่า……

เย้นหว่านขมวดคิ้ว มองโห้หลีเฉินอย่างไม่สบายใจ

“ตระกูลเย้นตอนนี้ก็ยังตัดสินใจที่จะยกเลิกสิทธิ์การรับมรดกของนาย และยังสั่งคนตามจับนายอีก นายกลับไปละก็ จะเป็นอันตรายเกินไปไหม?”