สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 621

บทที่ 621 ชีวิตนี้ก็เพียงพอ

บอดี้การ์ดสองคนที่แบกเปลนั้นก็ไม่อ่อนโยนเลย เดินไปก็โยกไปมา กระแทกขึ้นๆลงๆ ถูกบาดแผลของหยูซือห้านอย่างไม่ปรานี

หยูซือห้านถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่นขึ้นมา

เขาเจ็บจนขมวดคิ้ว ความเจ็บยังไม่ทันทุเลาลง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

เขาแทบจะจำได้ตั้งแต่วินาทีแรก คือหยูฉู่สอง

ผู้นำตระกูลหยู!

เขาทั้งตกใจทั้งดีใจ หันหน้าไปมองอย่างยากลำบาก ก็มองเห็นหยูฉู่สองและเหล่าบรรดาผู้อาวุโสของตระกูลหยู

ที่นี่ คือเมืองเฟยของตระกูลหยู

ตระกูลหยู เป็นถิ่นของเขานะ! ที่นี่ ล้วนเป็นคนของเขาทั้งหมด!

หยูซือห้านกระหยิ่มยิ้มย่อง ทำไมถึงคิดไม่ถึง โห้หลีเฉินยังกล้าที่จะพาเขากลับมาบ้านตระกูลหยู

ในใจที่สิ้นหวัง ก็กลับมีความหวังขึ้นมาทันที

หยูซือห้านไม่สนใจบาดแผลที่เจ็บปวดทั่วทั้งตัว เขาใช้มือเดียวพยุงตัวขึ้นจากเปลอย่างยากลำบาก ค่อยๆลุกขึ้นทีละนิด

จากนั้นเสียงที่แหบพร่า ตะโกนจนจะขาดใจ

“ท่านผู้นำ คือผมเอง! คือผม ผมคือหยูซือห้านไง!”

เสียงเขาแหบพร่าจนแทบไม่น่าเชื่อ เปลี่ยนไปเกือบครึ่ง แต่ในเนื้อเสียง ก็ยังมีเสียงเดิมของหยูซือห้านอยู่

หยูฉู่สองตอนแรกก็สงสัยว่าคนที่อยู่ในเปลคือใคร ตอนนี้แน่ใจในตัวตนของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

แต่มั่นใจแล้ว เขากลับไม่กล้าเชื่อเลย

คนตระกูลหยูที่อยู่ในเหตุการณ์ ล้วนตกใจอ้าปากค้าง มองผู้ชายที่อยู่ในเปลอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

นั่นยังเป็นคนที่สมบูรณ์อยู่หรือไม่

ถูกไฟไหม้มีบาดแผลทั่วทั้งตัว แทบจะมองไม่เห็นผิวหนังที่ดีอยู่เลย แต่ที่มองเห็นด้วยตา แขนขาที่อยู่ใต้เสื้อผ้านั้น อย่างน้อยก็มีแขนขาหายไปข้างหนึ่ง

บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ยังมีชีวิตอยู่ ถือว่ามหัศจรรย์มาก

หยูซือห้านกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

คนที่เคยสง่างาม มีอนาคตกว้างไกล ไฟไหม้บาดเจ็บสาหัสในตอนนี้ พิการไปทั้งร่าง ไม่ใช่ว่าไร้ประโยชน์โดยสมบูรณ์แล้วหรือ

ภายในใจของคนตระกูลหยู เหมือนถูกโยนระเบิดมือใส่หนึ่งลูก ระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

แต่ละคนอึ้งตะลึง ตั้งสติกลับมาไม่ได้เลย

หยูซือห้านมองสายตาที่ตกตะลึงแล้วตกตะลึงอีกของทุกคน ในใจก็เย็นวาบ รีบดิ้นรนร้องตะโกนว่า

“ท่านผู้นำ อวัยวะภายในผมยังดีอยู่ ผมยังสามารถช่วยให้รอดได้ คุณช่วยผมด้วย ต้องช่วยผมให้ได้นะ! คือโห้หลีเฉิน คือโห้หลีเฉินทำกับผมแบบนี้โห้หลีเฉินจงใจทำร้ายเจตนาฆ่าทายาทของตระกูลหยู!”

ยังช่วยได้เหรอ ประโยคนี้จุดประกายความหวังในใจ ของบรรดาคนตระกูลหยูขึ้นมา

ท่านอาวุโสผมสีเงินรีบเดินออกมา สาวเท้ายาวๆเดินไปทางหยูซือห้าน

“สารเลว !โห้หลีเฉินจะกล้าทำร้ายแกจนกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร!”

ท่านอาวุโสผมสีเงินสบถด่าพลาง เดินไปข้างๆของหยูซือห้านพลาง แต่ตอนที่มีระยะห่างกันสองก้าวนั้น กลับถูกเว่ยชีขวางเอาไว้

ท่านอาวุโสผมสีเงินสีหน้าบึ้งทันที ตะคอกอย่างดุร้ายว่า “ไสหัวไป!”

เว่ยชียืนยืดตัวตรง สีหน้าเย็นชา

ก็คือไม่ยอมหลบ

ท่านอาวุโสผมสีเงินสีหน้ายิ่งดูไม่ได้หนักขึ้น “ยังมีกฎระเบียบอยู่อีกมั้ย คนรับใช้อย่างแกมีสิทธิ์อะไรกล้ามาขวางฉันห๊ะ”

เว่ยชีไม่ขยับเขยื้อน พูดด้วยเสียงแข็งกร้าวว่า

“เขาเป็นนักโทษ คุณไม่สามารถไปได้”

“เขาเป็นทายาทที่ถูกกำหนดไว้ของตระกูลหยู เป็นเจ้านายของแก!”

ท่านอาวุโสผมสีเงินตะคอกอย่างโมโห

จากนั้น กวักมือพลางพูดว่า “ไม่มีขื่อมีแปแล้ว! มานี่ ลากเขาออกไปให้ฉัน ตีให้ตาย!”

สิ้นเสียง บอดี้การ์ดที่อยู่โดยรอบก็รีบเข้ามาหลายคน ล้อมเว่ยชีเข้ามา

“แหม ตระกูลหยูของพวกคุณนี่ช่างยโสโอหัง มาตระกูลเย้นของผมลักพาตัวคนไปยังไม่ได้ทันอธิบาย ตอนนี้ก็คิดจะมาแย่งคนอีกแล้วเหรอ”