สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 628

บทที่ 628 เปิดไฟ!

ในดวงตาของท่านอาวุโสผมสีเงินมีรอยยิ้มแห่งความสำเร็จฉายวาบ ก็เข้าใจได้ทันทีว่า ที่เย้นโม่หลินรับปาก แน่นอนว่าเป็นเพราะหวาดระแวง ไม่อยากให้เขาไปสถานที่ที่จะประกาศผลตรวจ

ทั้งสองต่างก็มีแผน ผลลัพธ์ ต่างฝ่ายก็ต่างพอใจแล้ว

เมื่อได้รับอนุญาตจากเย้นโม่หลินแล้ว ต้วนอานก็ไม่ขวางอีก หน้าบึ้งพาท่านอาวุโสผมสีเงินเดินเข้าไปด้านใน

เดินผ่านระเบียงทางเดินหลายเส้น อ้อมไปอ้อมมา ในที่สุดก็ถึงห้องที่อยู่ด้านในสุด

หน้าประตูมีบอดี้การ์ดยืนอยู่หลายคน

ต้วนอานพยักหน้าเป็นสัญลักษณ์ บอดี้การ์ดหยิบกุญแจที่พกติดตัวออกมา เปิดประตูที่ล็อกอยู่ออก

ประตูเปิดแล้ว แวบแรกที่เห็น สิ่งที่เห็นก็คือความมืดมิด

ในห้องไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย ดำมืดไปหมด มืดสนิทจนทำให้คนรู้สึกหดหู่

แสงจากประตูลอดเข้าไปเล็กน้อย จึงทำให้มีแสงรำไรพอให้มองเห็นเค้าโครงบ้าง

แต่ก็เพียงแค่เค้าโครงที่เลือนรางเท่านั้น แม้แต่หยูซือห้านอยู่ตรงไหนก็มองไม่เห็น

ท่านอาวุโสผมสีเงินขมวดคิ้ว คิดก็ไม่ต้องคิดสาวเท้าก้าวเข้าไป

เพิ่งจะเดินเข้าประตูมา เขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งมาแตะจมูก มีทั้งกลิ่นคาวเก่าๆ และก็มีเลือดสดๆ

หยูซือห้านตอนนี้ เจ็บหนักยิ่งกว่าหลายชั่วโมงก่อนแน่นอน!

ในช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น พวกเขากล้าลงมือทรมานหยูซือห้านแล้ว

สมควรตายจริงๆ

ท่านอาวุโสผมสีเงินความเดือดดาลพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง ตะคอกด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เปิดไฟ!”

ต้วนอานก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู พอยกมือขึ้น ไฟก็เปิด

แสงไฟที่สว่างก็สว่างวาบขึ้นมาทันที ทำให้ทั้งห้องสว่างแยงตา

หลังจากไม่สบายตาในช่วงสั้นๆ สายตาคมกริบของท่านอาวุโสผมสีเงินก็มองเห็นหยูซือห้านที่ถูกตรึงไว้บนกำแพงอย่างตกตะลึง!

เดิมเขาก็เจ็บสาหัสมากอยู่แล้ว ตอนนี้ถูกตะปูตรึงทะลุกระดูกติดกับผนัง ทั่วทั้งร่างมีเลือดไหลไม่หยด อาการเหมือนกับเหลือเพียงใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว

นี่มันเป็นการทรมานให้ ตายชัดๆ!

ท่านอาวุโสผมสีเงินขนหัวลุก หนาวสั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าคิดจริงๆ ถ้าเขามาช้าไปแค่ก้าวเดียว หยูซือห้านคงต้องไปพบยมบาลแล้ว

“ซือห้าน หยูซือห้าน ตื่นสิ”

ท่านอาวุโสผมสีเงินรีบก้าวไปข้างหน้า รีบเรียกชื่อหยูซือห้านอย่างตื่นตระหนก

เขาอยากจะเอาร่างหยูซือห้านลงมาจากผนัง แต่ลองขยับดูแล้ว กลับพบว่าไม่สามารถขยับได้เลย

ไม่มีหมอพยาบาลผู้เชี่ยวชาญอยู่ในที่เกิดเหตุ ตอนนี้เอาหยูซือห้านลงมา หยูซือห้านมีชีวิตอยู่ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงแน่

หยูซือห้านได้ยินเสียง ขนตาที่อาบเลือดนั้นก็สั่นไหว ดูเหมือนจะใช้เรี่ยวแรงทั้งตัว จึงสามารถค่อยๆลืมตาได้

สายตาของเขาถูกย้อมด้วยเลือดสีแดง พร่ามัวไม่ชัดเจนเล็กน้อย ไม่ง่ายที่จะมองเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของท่านอาวุโสใหญ่ อาการและสีหน้าของ ดีขึ้นเล็กน้อย

ลำคอแห้งผาก ส่งเสียงแหบสากราวกับกระดาษทรายออกมาอย่างยากลำบาก

“ท่านอาวุโสใหญ่……”

ท่านอาวุโสผมสีเงินสีหน้าเคร่งเครียด รีบเอ่ยปากพูดว่า “เด็กดี หลานยังทนไหวมั้ย”

ได้ยินประโยคนี้ หยูซือห้านนึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาเปล่งแสง รีบพูดว่า

“หรือว่าผมมีทางรอด……”

“ฉันก็แค่มาเยี่ยมเธอ！”

ท่านอาวุโสผมสีเงินเสียงสูงขึ้น ตัดบทคำถามของหยูซือห้าน

เขาค่อยๆหันหน้ามา กลอกลูกตา มองไปที่ต้วนอานที่อยู่ตรงประตูอย่างมีนัย

ต้วนอานยืนตัวตรงเหมือนกับเสาธงอย่างนั้น แววตาคมกริบจ้องมาที่พวกเขา

ระยะห่างกันหลายเมตร เป็นผู้ที่เห็นได้อย่างสมบูรณ์

หยูซือห้านก็เข้าใจได้ในทันที แต่ในใจ กลับมีความตื่นตัวที่พลุ่งพล่านแล้ว

ท่านอาวุโสใหญ่สามารถมาเยี่ยมเขาได้ ในคำพูดเขายังมีนัยให้เขาอดทนเอาไว้ จะต้องไม่คิดที่จะทอดทิ้งเขาแน่

ขอแค่ยังมีความหวัง หยูซือห้านก็จะอดทนมีชีวิตต่อไปให้ได้

ขอแค่เขาไปจากที่นี่ กลับมายิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง ก็จะต้องทำให้โห้หลีเฉิน เย้นหว่าน เย้นโม่หลินทั้งหมดชดใช้อย่างตายทั้งเป็น อย่างน่าสมเพชเวทนาที่สุด !