สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 63

บทที่ 63 เขาตามหาเธอตลอด?

“แควก ———“

โอวน่อหย่าตัดรูหนึ่งรูบนเสื้อผ้า จากนั้นก็ใช้แรงกระชาก ก็ฉีกทึ้งเสื้อผ้าลงมาราวกับเศษผ้า

เธอเหวี่ยงมือโยนไปบนหน้าของเย้นหว่าน ท่าทางที่อวดดี เย่อหยิ่ง

“ยังมีเวลายี่สิบนาทีก็จะเปิดการแสดงแล้ว ตอนนี้ก็เอาเศษผ้าของเธอแล้วออกไปเถอะ”

กอดเสื้อผ้าที่ฉีกขาดไว้ เย้นหว่านเย็นไปทั้งตัว ราวกับเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง

เธอเป็นคนที่น่าจะชนะการแข่งขันชิงแชมป์มากที่สุดในครั้งนี้ ความฝันของเธอตั้งแต่เด็กจนโตก็อยู่ตรงหน้า ขาดเพียงอีกก้าวเดียว เธอก็จะเป็นจริงแล้ว เธอก็จะยืนเปล่งประกายอยู่บนเวทีแล้ว และกลายเป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง

แต่ว่าตอนนี้……

ทั้งหมดพังทลายแล้ว เธอไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว

เย้นหว่านไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากการแข่งขันการออกแบบได้ยังไง สายลมยามค่ำคืนพัดอยู่บนตัวเธอ เธอรู้สึกแค่ว่าหนาวไปจนถึงกระดูก

ร่างกายที่แข็งกระด้างของเธอเดินไปข้างหน้า เดินอย่างไร้จุดหมาย ไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับ

เวทีการแข่งขัน

การแข่งขันกำลังเริ่มขึ้น นางแบบต่างสวมใส่เสื้อผ้าของนักออกแบบ เดินไปบนเวทีทีละคนๆ

และที่อยู่ในหอประชุมนั้น มีผู้ชมจำนวนมากในขณะนี้ที่คอยเชียร์เย้นหว่าน พวกเขายังยกป้ายไฟกระพริบไว้ในมือ บนป้ายเขียนชื่อของเย้นหว่านเอาไว้

และการแข่งขันครั้งนี้ เย้นหว่านก็เป็นอีกคนที่ถูกคาดหวังไว้มากที่สุด ผู้คนต่างรอคอยผลงานการออกแบบอันน่าทึ่งของเธออีกครั้ง

แต่ว่า เมื่อถึงคิวนางแบบของเย้นหว่านในการเดินโชว์ตัว กลับว่างเปล่าอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนางแบบของเย้นหว่านถึงยังไม่ออกมา?”

“หรือว่ามีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

ผู้คนอดไม่ได้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์ บรรยากาศค่อนข้างกระสับกระส่าย

บนที่นั่งคณะกรรมการ คณะกรรมการทั้งสามอดไม่ได้ที่จะมองไปทางโห้หลีเฉิน

คณะกรรมการผู้ที่นั่งใกล้กับโห้หลีเฉินที่สุดพูดเสียงเบา “คุณโห้ มันนานแล้วนะ เย้นหว่านยังไม่ออกมาเลย ให้คนไปตามเธอ หรือว่าดำเนินการแข่งขันต่อ?”

แม้ว่าพวกเขาอยากจะพูดว่า ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่ตรงต่อเวลาควรถูกตัดสิทธิ์โดยตรง และปล่อยให้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆทำการแข่งต่อ

แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ที่คลุมเครือระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน พวกเขาจึงไม่มีใครกล้าพูดเช่นนั้น

ตั้งแต่เวทีเริ่มว่างเปล่า สีหน้าของโห้หลีเฉินก็ไม่ค่อยดีนัก และดวงตาที่คมลึกก็เฝ้ามองไปที่ทางออกของเวที

เขานั่งอย่างสง่า รอบกายแผ่กระจายด้วยบรรยากาศที่อันตราย

เว่ยชีเดินเข้ามา และพูดกระซิบที่ข้างกายของโห้หลีเฉิน:

“คุณชาย ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มีคนเห็นว่าคุณเย้นได้ออกจากด้านหลังของเวทีเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ดูเหมือนว่าเธอ……สละสิทธิ์การแข่งขันในครั้งนี้”

ใบหน้าของโห้หลีเฉินมืดครึ้มลงเรื่อยๆ

จากนั้น เขาก็ยืนขึ้น ขาเรียวยาวเดินจ้ำอ้าวออกไปจากสถานที่จัดงาน

คณะกรรมการทั้งสามท่านเต็มไปด้วยความมึนงง “คุณโห้ คุณจะไปไหน?”

การแข่งขันยังคงดำเนินอยู่ คณะกรรมการออกไปกลางคันได้อย่างไรกัน?

แต่คำพูดของพวกเขา ถูกเพิกเฉยโดยตรงจากโห้หลีเฉิน เงาของร่างสูงใหญ่หายไปอย่างรวดเร็ว

กรรมการทั้งสามท่านเธอมองฉัน ฉันมองเธอ คุณโห้ไปแล้ว กรรมการขาดไปหนึ่งคน การแข่งขันจะดำเนินต่อไปได้อย่างไร?

เย้นหว่านหยิบกระเป๋าเดินทางจากโรงแรมแล้ว และขึ้นรถประจำทางที่จะกลับไปเมืองเฉิงหนาน

ที่นั่งเธอนั่งติดอยู่ริมหน้าต่าง หน้าผากพิงหน้าต่างไว้ สายตาที่หม่นหมองมองไปนอกหน้าต่าง ราวกับตุ๊กตาผ้าที่สูญสิ้นจิตวิญญาณ ความกระปรี้กระเปร่าสักนิดก็ไม่มี

รถโดยสารใกล้ที่จะจอดป้ายถัดไป เด็กสาวสองคนยืนขึ้นเพื่อเตรียมลงจากรถ

ตอนที่พวกเขาเดินผ่านเย้นหว่านนั้น มองดูอีกครั้ง จู่ๆก็รู้สึกคุ้นเคยไม่น้อย

เด็กสาวหนึ่งในนั้นหันมาถามขึ้น: “คุณคะ คุณคือเย้นหว่านใช่ไหมคะ?”

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองที่พวกเขาอย่างสงสัย

 เด็กสาวทั้งสองคน แปลกหน้ามาก ไม่เคยพบกันมาก่อน

หญิงสาวรีบนำมือถือของตัวเองที่กำลังฉายวิดีโอไลฟ์สดยื่นไปตรงหน้าของเย้นหว่าน

“ฉันเป็นผู้ชมตัวยงของการประกวดการออกแบบเครื่องแต่งกายOvi ตั้งแต่การแข่งขันรอบที่แล้วก็กลายเป็นแฟนคลับของเย้นหว่านแล้ว คุณดูเหมือนเธอมาก คุณคือเย้นหว่านใช่ไหม?”

มองดูเวทีการแข่งขันที่คุ้นเคยบนหน้าจอ แคทวอล์คของนางแบบ ตาของเย้นหว่านก็แดงทันที

 เธอกัดริมฝีปากแน่น ฝืนบังคับกดทับความรู้สึกเสียใจนั้นเอาไว้