สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 632

ความมืดมนที่เหิมเกริมไม่เกรงกลัวอะไร ได้จู่โจมมาหาทั้งคู่ ราวกับจะกลืนกินพวกเขาไปพร้อมกัน

ในห้องโถงก็เหมือนมีเมฆดำหนาทึบลอยอยู่ ปกคลุมอยู่ในอากาศของห้องโถง ราวกับเกิดพายุฝนฟ้าคะนองได้ทุกเมื่อ

อึดอัดจนทำให้คนสิ้นหวัง

คนของตระกูลหยูล้วนมองโห้หลีเฉินด้วยแววตาซับซ้อนสุดขีด ไม่มีคนไหนที่ไม่ถอนหายใจเลย

แม้แต่หยูฉู่สองก็ราวกับถูกฟ้าผ่ายังไงอย่างงั้น มองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าซีดเซียว

ถึงจะไม่ชอบโห้หลีเฉินยังไง แต่โห้หลีเฉินก็เป็นหลานชายคนเดียวของเขา ถึงปลดตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลของเขาทิ้ง แต่โห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่ สามารถใช้บั้นปลายชีวิตอย่างปลอดภัย

แต่ตอนนี้.......

ในหัวของหยูฉู่สองมีภาพเหตุการณ์ที่เจอหน้าหยูรั่วถองเป็นครั้งสุดท้ายแว็บผ่านอย่างควบคุมไม่ได้ ตอนนั้นเธอเองก็แค่อายุยี่สิบต้นๆเอง ก็หัวดื้อหนีออกจากตระกูลหยูแล้ว จากนั้นยังไม่ถึงอายุสามสิบ ก็ตายเพราะโรคทางพันธุกรรมแล้ว

เดิมทีเธอควรจะเป็นผู้สืบทอดตระกูลที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลหยู

ลูกชายของเธอ ได้สืบทอดสายเลือดเพอร์เฟคของเธอ ก็ควรจะเป็นว่าที่หัวหน้าตระกูลที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลหยู

แต่หยูรั่วถองหนีไปกับผู้ชาย ไม่แต่งงานกับคนของตระกูลเย้น โห้หลีเฉินจับพลัดจับผลูชอบพอกับเย้นหว่าน เดิมทีควรจะเป็นเรื่องที่ดีอกดีใจกันทุกคน แต่กลับเพราะโห้หลีเฉินเป็นหมันอีก

เป็นหมัน ก็เท่ากับไร้ประโยชน์แล้ว

หยูฉู่สองอยู่มาจนอายุปูนนี้ แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนสองคนที่มีสายใยครอบครัวกับเขาที่สุดบนโลกใบนี้ คนหนึ่งลูกสาว คนหนึ่งหลานชาย ต่างก็จะตายก่อนเขา

ผู้สืบทอดของตระกูลหยูก็ไม่มีที่พึ่งพิงแล้ว

สีหน้าแววตาของหยูฉู่สองซึมเซา ราวกับพริบตาเดียวก็แก่ชราไปยี่สิบปีเลย

แววตาของเย้นโม่หลินมืดมนและลุ่มลึก เขาลุกขึ้นมา รูปร่างสูงใหญ่เดินมาที่ข้างกายของเย้นหว่าน ยื่นมือตบไหล่ของเย้นหว่านเบาๆ

“เสี่ยวหว่าน เดิมทีเธอกับเขาก็ไม่ควรอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว ถูกกำหนดมาแล้วว่าจะไม่มีผลลัพธ์ ปล่อยมือเถอะ พี่พาเธอกลับบ้าน”

ร่างกายของเย้นหว่านแข็งทื่อในทันที น้ำตาขาดอยู่ที่แก้มแบบนี้เฉยเลย

ปล่อยมือ?

แววตาระยิบระยับของเธอมองมือที่วางอยู่บนตักของโห้หลีเฉิน

ก่อนหน้านี้ เขายังจูงมือเธอไว้อยู่

แต่ตอนนี้.......

เย้นหว่านยื่นไปจับมือของโห้หลีเฉินไว้แน่น

เธอมองหน้าเขาด้วยคราบน้ำตาเต็มหน้า แต่สายตากลับเปล่งประกาย เร่าร้อนและแน่วแน่

เสียงของเธอสะอึกสะอื้น แต่กลับกังวานชัดเจนมาก “ไม่ว่ามีลูกหรือไม่ ไม่ว่าคุณจะเหลือเวลาแค่สามปีหรือชั่วชีวิต ฉันก็จะอยู่กับคุณและไม่ทอดทิ้งคุณค่ะ!” จะอยู่หรือตายก็จะอยู่ด้วยกัน

นัยน์ตาดำเข้มของโห้หลีเฉินหดตัวเล็กน้อย แววตาลึกๆมีแสงแว็บผ่าน แต่พริบตาเดียว ก็ถูกความมืดมนกลืนไปหมด

เขาเม้มริมฝีปากบางไว้ มองเธอด้วยสายตาเศร้าหมอง มืดมนแต่ก็เงียบสงัด

มือของเขาถูกเธอกุมเอาไว้ แข็งทื่อแต่เย็นเฉียบ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้กุมมือเธอกลับ

ในใจของเย้นหว่านเหมือนถูกตะปูทิ่มใส่ เจ็บปวดอย่างหนัก แต่กลับลนลานสุดๆ

ไม่ว่าความลำบากอะไรเธอก็สามารถยืนหยัดได้ แต่เธอกลับกลัวว่าโห้หลีเฉินจะไม่ยืนหยัดแล้ว

เธอจับมือของเขาให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอย่างกระวนกระวาย เสียงสั่นเทาเล็กน้อย ตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก

“โห้หลีเฉิน ยังมีสามปี เรายังมีเวลาอยู่สามปี! ฉันจะอยู่ข้างกายคุณตลอด คุณอยากทำอะไรฉันก็จะอยู่ข้างกายคุณ เราสามารถไปหาหมอทั่วโลก ไม่แน่ ไม่แน่อาจจะมีวิธีดั้งเดิมสักอย่างรักษาคุณหายล่ะ”

“ขอแค่เรายังอยู่ด้วยกัน ก็อย่าละทิ้งความหวัง โอเคมั้ยคะ?”

สายตาของเธอเปล่งประกาย หวาดกลัวแต่กลับแน่วแน่

ทั้งๆที่คนที่เจ็บปวดใจและกลัวจนแทบจะพังทลายคือเธอ ทั้งๆที่คนที่อ่อนแอและอิดโรยที่สุดคือเธอ แต่เธอกลับกัดฟันสะกดความเจ็บปวดไว้คอยปลอบใจเขา

คอยเป็นห่วงอารมณ์ของเขาอย่างสุคติสุดใจ และยืนหยัดที่จะอยู่ข้างกายเขา

กลัวว่าเขาจะปล่อยมือเธอเพราะเหตุนี้

เห็นได้ชัด ตอนนี้คนที่ควรจะถูกทิ้งที่สุดคือเขานะ