สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 650

บทที่ 650 หาเจอแล้ว

สายตาของทุกคนรีบจับจ้องไปที่แขนของกู้ซึงทันที

เห็นแต่กู้ซึงใส่ชุดนอนตัวใหญ่ พลันเห็นเลือดค่อยๆ ซึมจนออกมาจน ขยายเป็นวงกว้างและกว้างขึ้นเรื่อยๆ

เห็นได้ชัดว่า การปะทะกันเมื่อครู่นี้ ทำให้บาดแผลของเขาฉีกขาดแล้ว

สีหน้าของบอดี้การ์ดเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ รีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว “คุณชายกู้ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ยังไงซะกู้ซึงก็เป็นแขกของตระกูลเย้น

กู้ซึงสีหน้าซีดขาว เดินขึ้นหน้าไปก้าวหนึ่งอย่างกรุ่นโกรธ

กล่าวอย่างดุร้ายว่า “ไม่ได้ตั้งใจแค่นั้นก็จบแล้วเหรอ? บาดแผลของฉันเพิ่งสมานตัว ตอนนี้ปริออกแล้ว ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว แกพูดมาซิว่าจะทำยังไงดี?”

กู้ซึงชี้ไปที่ไหล่ของเขา ไม่ฟังถ้อยคำใดๆอีกแล้ว

พลันเขยิบเข้าไปใกล้ทีละก้าว ทีละก้าว

ท่าทีตอบสนองของบอดี้การ์ดหลายคนแทบจะถอยไปข้างหลังเรื่อยๆ แค่ยังตะลึงแต่ไม่กล้าแม้จะแตะกู้ซึง อีกเลยแม้แต่นิดเดียว

ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั้งตัวของเขา แค่แตะนิดเดียวจำต้องมีเลือดไหลออกมาทันที

“คุณชายกู้ ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ ครับ ผมจะพาคุณไปหาคุณป่ายฉีเดี๋ยวนี้เลยตกลงไหม?”

บอดี้การ์ดหนุ่มตัวโตคนหนึ่ง สีหน้าย่ำแย่จนใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“ฉันจะไปยังไง? ฉันเจ็บจนขยับไม่ได้แล้วเนี่ย!”

กู้ซึงพูดอย่างอารมณ์เสีย ร่างสูงเริ่มโงนเงนจนใกล้จะล้มลงบนตัวของบอดี้การ์ดอยู่แล้ว

บอดี้การ์ดตกใจจนถอยหลังไปอีกสองสามก้าว

จนหน้าผากผุดเม็ดเหงื่อเย็นๆ ออกมาไปทั่ว

คุณชายกู้คนนี้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกำลังเจอกับเครื่องเคลือบดินเผาเลยล่ะ?

“คุณชายกู้ พวกเราจะรีบจัดการหาเปลมา แล้วหามพาคุณไป”

บอดี้การ์ดอีกคนเหมือนเป็นหัวหน้า มีไหวพริบดี จากนั้นก็เดินไปยังด้านหน้าเพื่อพยุงกู้ซึงเอาไว้อย่างระมัดระวัง

ด้านข้างยังมีบอดี้การ์ดอีกสองคน ก็รีบไปหามเปลมา

พวกเขาเดินไปเดินมากวักไกว่ ประตูที่เดิมปิดสนิท ก็ปรากฏช่องว่างออกมา

กู้ซึงหันศีรษะมาทางเย้นหว่านแล้วขยิบตาให้ จากนั้นก็พิงไปที่ตัวของบอดี้การ์ดอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมทั้งคร่ำครวญครั้งแล้วครั้งเล่า “เร็วหน่อยสิ ไอหยา เจ็บชะมัด...”

เย้นหว่านมองท่าทางของกู้ซึงที่กำลังร้องระงมพร้อมทั้งยังขยิบตาให้ตนเอง ก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขากำลังเปิดโอกาสให้เธอได้เข้าไป

เพราะเหตุนี้ จึงทำร้ายตัวเองโดยไม่ลังเลสักนิด-

เย้นหว่านแสบจมูกทันที ทว่าก็รู้ว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งคิดลังเลอีกแล้ว ถ้าพลาดโอกาสไปแล้ว คืนนี้ก็คงยากยิ่งที่จะเข้าไปในตัวบ้านของกงจืออวี

ด้านใน ก็ยังไม่รู้ว่ามีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรบ้าง

เย้นหว่านมองกู้ซึงด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง พร้อมทั้งไม่มีความลังเลอีกแล้ว จากนั้นก็วิ่งมุ่งหน้าเข้าไปด้านในตัวบ้านทันที

“เอ๊ะ! คุณหนู! คุณอย่าเข้าไปเลย!”

บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ไหวพริบดี พลางยื่นมือออกไปคว้าตัวเย้นหว่านเอาไว้

ด้วยความที่พวกเขาเป็นมืออาชีพ พร้อมทั้งรวดเร็วมาก

เมื่อเห็นว่ามือข้างนั้นใกล้จะคว้าตัวเย้นหว่านไว้ได้แล้ว เวลานั้นเอง กู้จื่อเฟยก็ขวางมือที่อยู่ตรงหน้าเอาไว้

เธอตะโกนโหวกเหวกโวยวาย “แกกล้าจับเหรอ กูจะบอกว่ามันไม่มีมารยาท!”

มือข้างนั้น ขยับไปด้านหน้าอีกนิด เหมาะเจาะว่าเป็นหน้าอกของกู้จื่อเฟยพอดี

บอดี้การ์ดตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ราวกับรีบดึงมือกลับมาทันทีอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมทั้งเร่งอธิบายอย่างรีบร้อน

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!”

ตลกแล้ว ผู้หญิงที่ความสัมพันธ์ยังคงคลุมเครือกับนายน้อย เขากล้าแตะต้องที่เสียที่ไหนกัน?

ยังไม่อยากตาย

ช่วงจังหวะการถ่วงเวลานั้นเอง เย้นหว่านก็ทำเหมือนเจ้ากระต่ายที่พุ่งตัวเข้าในบ้านแล้ว

สีหน้าของเหล่าบอดี้การ์ดนั่นเปลี่ยนไปหนักมาก ในใจพลันผุดคำออกมาสองคำ——

ซวยแล้ว

เย้นหว่านมีความคุ้นชินกับบ้านของกงจืออวี เมื่อวิ่งเข้าไปแล้ว ก็มุ่งหน้าไปที่โถงทันที จากนั้นก็วิ่งไปทางห้องนอนหลัก

แต่ว่า เธอรู้สึกแปลกใจมาก เพราะว่าด้านนอกนั้นมีบอดี้การ์ดตั้งมากมายมายืนเวรอยู่ แต่ว่าในห้องโถง ขนาดคนรับใช้ที่ปกติจะอยู่นั้นก็ไม่เห็นแม่แต่เงา

ห้องโถงทั้งห้องนั้นเงียบกริบ มันเวิ้งว้างว่างเปล่าซะเหมือนว่าไม่มีคนอยู่เช่นนั้น

เกิดอะไรขึ้น?

แล้วคนล่ะ?