สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 649

บทที่ 649 บุกเข้ามา

เธอรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที จากนั้นก็จัดการโทรศัพท์หาโห้หลีเฉินทันที ทว่าโทรศัพท์กลายเป็นเสียงจากระบบให้ติดต่อเข้ามาใหม่

นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวของโห้หลีเฉิน เป็นสัญญาณที่ดีที่สุดใน 24 ชั่วโมง แล้วทำไมถึงโทรไม่ติดล่ะ?

เย้นหว่านยิ่งคิด ยิ่งรู้สึกหัวใจหวาดหวั่น

มิอาจจะเสียเวลาอีกแล้ว รีบใส่เสื้อผ้าทันที จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

เธอวิ่งมาที่ด้านหน้าห้องของกู้จื่อเฟย พลันเคาะประตูทันที “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

“ใครกัน?”

กู้จื่อเฟยที่กำลังงัวเงียจากอาการนอนหลับลึก

เย้นหว่านรีบพูดทันควัน “จื่อเฟย ก่อนนอนแกเห็นโห้หลีเฉินบ้างไหม?”

“ไม่เห็น”

ในห้องพลันมีเสียงงัวเงียดังตอบออกมา จากนั้น กู้จื่อเฟยก็ใส่ชุดนอนแล้วเปิดประตูห้อง

เมื่อเปิดประตูห้องแล้ว ก็เห็นท่าทางกระวนกระวายใจของเย้นหว่าน จึงรีบถามกลับทันที “เสี่ยวหว่าน เป็นอะไรไป? โห้หลีเฉินหายตัวไปเหรอ?”

เย้นหว่านพยักหน้าทันที “ฉันกลับมาพร้อมกับเขา แต่พอตื่นนอนแล้วก็ไม่เห็นเขาอีก ฉันเริ่มกังวลแล้วสิ”

“นี่แกอย่าเพิ่งร้อนใจไป ฉันจะไปหาเป็นเพื่อนแก บางทีเขาอาจจะจะมีเรื่องยุ่งอยู่ก็ได้”

กู้จื่อเฟยดึงชุดนอนเข้าหากัน จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอน

เย้นหว่านเริ่มกระสับกระส่าย พลันรีบเดินทันควัน

เวลานั้นเอง พลันมีเสียงผู้ชายดังมาไม่ไกลนัก “ผมไปกับพวกคุณด้วย”

เมื่อมองไปตามเสียงแล้ว ก็เห็นว่ากู้ซึงเดินออกมาจากห้อง

เขาใส่ชุดนอนไซซ์ใหญ่ สีหน้าดูหนักแน่น เดินเหินอย่างเชื่องช้ามาก

เย้นหว่านตกตะลึงทันที พร้อมทั้งรีบปฏิเสธกลับ “ไม่ต้องหรอก ร่างกายของคุณยังไม่ค่อยดี นอนพักอยู่บนเตียงก็พอแล้ว”

กู้ซึงก็ยังคงเดินก้าวเท้ามุ่งหน้ามาหาเย้นหว่านไม่หยุดอยู่เช่นเดิม

“บาดแผลของฉันไม่เป็นไรแล้วแหละ มีคนเพิ่มก็จะมีสายตาสอดส่องเพิ่มอีกคู่ ยิ่งหาได้อย่างรอบคอบมากขึ้นกว่าเดิม อย่ามัวแต่พูดเลย ไปกันเถอะ”

ยังไม่ได้ให้โอกาสเย้นหว่านปฏิเสธเลย กู้ซึงก็หันตัว แล้วเดินออกไปยังด้านนอกแล้ว

การก้าวเท่านั้นไม่เร็วมาก แต่ว่าด้วยรูปร่างอันใหญ่โต จนทำให้มองจากภายนอกช่างหนักแน่นมาก

เย้นหว่านเริ่มเป็นห่วงร่างกายของเขาเล็กน้อย

ทว่าคนตัวโตเฉกเช่นเขา เธอก็มิอาจจะไปขัดขวางเอาไว้ได้ ในเวลานั้นเอง เริ่มไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

กู้จื่อเฟยจ้องมองกู้ซึงด้วยแววตาสับสน พร้อมทั้งเข้าใจสภาพจิตใจของเขาเป็นอย่างดี

ไม่มีวิธีอื่นแล้วก็เพราะว่ารักเย้นหว่าน พอเธอเกิดเรื่องขึ้น เขาก็ต้องอยากอยู่ข้างกายเธอ แค่ได้ช่วยสักนิดก็ยังดี

แม้ว่า ต้องฝืนทนความเจ็บปวดทั่วร่างกายเอาไว้ก็ตาม

กู้จื่อเฟยเข้าใจความรู้สึกของกู้ซึงดี พลางเม้มปากเอาไว้ จากนั้นก็คว้าแขนเย้นหว่านแล้วเอ่ยขึ้น

“เสี่ยวหว่าน อาการบาดเจ็บของพี่ชายก็ไม่ได้หนักหนาอะไรแล้ว เขาเดินได้แล้วเนี่ย แถมช่วยได้ แกก็ให้เขาไปกับพวกเราเถอะ”

ช่วงบ่ายกู้จื่อเฟยอยู่กับกู้ซึง น่าจะเข้าใจถึงอาการบาดเจ็บของกู้ซึง

เย้นหว่านเห็นกู้จื่อเฟยอยู่ในสภาพนี้แล้ว ถึงได้เชื่อว่ามันเป็นความจริง จากนั้นก็พยักหน้าให้ เพื่อเป็นการยินยอมแล้ว

กู้ซึงเดินอยู่ด้านหน้า ดีใจมาก

เขาทำเหมือนกับว่ามีแรงมากขึ้น ฝีเท้าที่ก้าวเดินออกไปด้านนอกยิ่งเร็วขึ้นเล็กน้อย

บริเวณลานสนามด้านนอกบ้านนั้นมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าอยู่ กู้ซึงเดินออกไปก่อน พลันเอ่ยถามบอดี้การ์ดที่เฝ้าประตูอยู่

“คืนนี้เห็นโห้หลีเฉินออกไปหรือเปล่า?”

บอดี้การ์ดพยักหน้าให้ พร้อมตอบกลับมา “หลังจากส่งคุณหนูกลับมาแล้ว เขาก็ออกไปเลย” มาถึงก็ออกไปเลยเหรอ?

ระยะเวลาถึงตอนนี้ ก็ประมาณ 2-3ชั่วโมงแล้ว

เย้นหว่านที่ใจยังร้อนรนอยู่ รีบถามกลับอย่างเร่งรีบทันที “เห็นว่าเขาไปไหนไหม?”

บอดี้การ์ดตอบทันที “ประมาณว่าไปทิศนั้น ส่วนรายละเอียดว่าไปไหนนั้นผมก็ไม่ทราบได้”

เย้นหว่านมองตามมือของบอดี้การ์ด ชี้ไปทางบ้านที่อยู่ตรงกลาง ซึ่งเป็นบ้านของพ่อแม่ของเธออยู่ทางนั้น

หรือว่า โห้หลีเฉินไปคุยกับกงจืออวี?

เป็นไปได้มาก

เย้นหว่านพูดไปก็เดินไป “เดินไปดูสักหน่อย”