สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 66

บทที่ 66 ทำเรื่องอะไรบางอย่าง

“ผมเชื่อเธอครับ”

โห้หลีเฉินพูดด้วยเสียงขรึม สี่พยางค์ง่ายๆ แต่กลับมีความแน่วแน่ในการปกป้อง

มองไปที่ชายหนุ่มข้างกายที่สูงเป็นสง่า เย้นหว่านดูเหมือนว่าพบที่พึ่งแล้ว อยู่ภายใต้ความเป็นปรปักษ์ของผู้คนมากมายอย่างนี้ ก็รู้สึกถึงความอุ่นใจ

กู้เฮ่อจูนอับอายขายหน้าจนแทบจะทนไม่ไหว กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ

“แค่กแค่ก……”

ในตอนนี้เอง เสียงไออ่อนแรงส่งมาจากบนเตียง ซึ่งดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที

“แม่ แม่ฟื้นแล้ว?”

เฝิงเสวียนหลันล้อมขึ้นไปด้วยความเป็นห่วงทันที ในใจก็คือพึงพอใจ

จูเหลียนอีงจะต้องโกรธแน่นอนเมื่อเห็นเย้นหว่าน เธอโมโหและขับไล่คน เย้นหว่านก็จะต้องออกไป แม้แต่เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ก็สามารถทำให้เป็นโมฆะได้

ถ้าอย่างนั้นโห้หลีเฉินก็จะต้องติดร่างแหด้วยเช่นกัน ลูกชายของเธอก็มีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์จากมันแล้ว

โห้หลีเฉินก็เดินไปที่ข้างเตียงทันที แล้วโน้มตัวลงเล็กน้อย มีความนุ่มนวลในน้ำเสียงที่หาได้ยาก

“คุณยาย คุณยายรู้สึกยังไงบ้าง?”

เย้นหว่านยืนอยู่รอบนอก ไม่ได้เดินเข้าไปด้วย กำลังคิดอยู่ว่าจะต้องออกไปก่อนหรือไม่

ยังไงคุณยายโห้โกรธจนเป็นลมล้มพับก็เป็นเพราะเธอ แน่นอนว่าตอนนี้ก็คงไม่ต้องการพบเจอเธอ

เปลือกตาของจูเหลียนอีงขยับๆ แล้วถึงเปิดขึ้นช้าๆ

เธอมองโห้หลีเฉินไปมา แล้วเอ่ยปากถาม: “เสี่ยวหว่านล่ะ?”

โห้หลีเฉินยังไม่ทันตอบ กู้เฮ่อจูนก็พาคนสองคนไปล้อมอยู่รอบเตียง บังเย้นหว่านไว้อย่างพอดี

เขาพูดขึ้น: “เธอน่าจะอยู่ที่บ้านมั้ง แม่ แม่ก็อย่าเป็นห่วงจนโมโหเพราะเรื่องของเธอเลย”

“ไม่เป็นห่วงได้หรือ? หล่อนเป็นหลานสะใภ้ของฉัน”

จูเหลียนอีงกอบกุมมือของโห้หลีเฉิน มองไปที่เขา เอ่ยพูดคำสั่งสอนอย่างจริงใจ

“เฉิน เสี่ยวหว่านเป็นเด็กดีคนหนึ่ง หล่อนไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นแน่นอน เธอต้องเชื่อหล่อนนะ”

ได้ยินสิ่งที่คุณยายโห้พูด เย้นหว่านถึงกับตะลึง อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าสิ่งแรกที่คุณยายโห้ทำเมื่อตื่นขึ้นมา นึกไม่ถึงว่าก็คือการปกป้องเธอ

เบ้าตาของเธอแดงขึ้นมาเล็กน้อย ความอบอุ่นรินรดในจิตใจ

ความซับซ้อนพาดผ่านดวงตาของโห้หลีเฉิน เขากุมมือของจูเหลียนอีงเอาไว้ พยักหน้าหงึกๆ

“คุณยายสบายใจได้ ผมเชื่อเธอ”

“อย่างนั้นก็ดี อย่างนั้นก็ดี”

จูเหลียนอีงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และยิ้มอย่างชื่นใจ

จากนั้น เธอก็ก้มหน้าลง น้ำเสียงดุดัน “จะต้องตรวจสอบให้ได้ว่าใครเป็นคนส่งเอกสารปริศนา นี่มันคือความคิดเลวๆอะไรกัน? ต้องการจะทำร้ายคนของตระกูลโห้ของฉัน จะต้องให้มันได้ชดใช้!”

เมื่อเห็นว่าเรื่องนี้กำลังจะจบลงทั้งอย่างนี้ เฝิงเสวียนหลัน ไม่เต็มใจอย่างยิ่ง กัดฟันแล้วพูดว่า:

“แม่ แม่ก็อย่าปกป้องหน้าตาของหลีเฉินเลย ถ้าไม่ใช่เพราะรูปถ่ายสุดจะทนพวกนั้น แม่ก็ไม่ต้องโกรธจนล้มป่วย นี่คือแม่เชื่อเย้นหว่านที่ไหนกัน”

“ใครว่าฉันโกรธจนล้มป่วยเพราะรูปไม่กี่ใบพวกนั้น”

ทันใดนั้นเสียงของจูเหลียนอีงก็ดังรุนแรงขึ้นไม่น้อย “พวกเธอรู้หรือไม่ว่าคืนนี้เป็นรอบสุดท้ายของการแข่งขันการออกแบบเครื่องแต่งกายOvi แต่ว่าเย้นหว่านกลับละทิ้งการแข่งขัน เด็กคนนั้นจะต้องถูกคนข่มขู่อย่างแน่นอน ถึงได้ล้มเลิกความฝันของตัวเอง“

จูเหลียนอีงพูดแล้ว ก็ส่งเสียงถอนหายใจ ในน้ำเสียงแสดงออกถึงความเอาใจใส่และเป็นกังวลจากใจ

“ตอนนี้เด็กคนนั้นคงจะเสียอกเสียใจอยู่แน่นอน ฉันเป็นห่วงจริงๆว่าเธอจะสามารถผ่านมันไปได้หรือไม่“

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะกังวลเกี่ยวกับความสบายใจของเย้นหว่าน หญิงชราถึงได้เลือดลมไม่ไหลเวียน เป็นลมล้มพับไป

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ถึงเพิ่งตระหนักขึ้นมาได้ พวกเขาเข้าใจผิดเย้นหว่านแล้ว ต่างก็มีความละอายใจอย่างมาก

“คุณยายสบายใจได้ เธอดีมาก”

เย้นหว่านในใจสะดุ้ง มีอาการกระวนกระวายใจในทันที

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นเธอจะคิดว่าคุณยายโห้เป็นเพียงคนแก่ที่สูงวัยแล้วคนหนึ่ง แต่ว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์ในคืนนี้ ท่านสามารถเดาสาเหตุที่เธอละทิ้งการแข่งขันได้อย่างถูกต้อง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าไม่ใช่คนแก่ธรรมดาๆ

เย้นหว่านกระพริบตาปริบๆ ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรใดๆ มองไปทางโห้หลีเฉินด้วยสัญชาตญาณ

สีหน้าท่าทางบนใบหน้าของโห้หลีเฉินไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาเอื้อมมือออกไปดึงเย้นหว่านมาไว้ในอ้อมแขนของตัวเองเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติและเป็นกันเอง

และพร้อมกับคำสาบานที่หนักแน่น “คุณยาย ผมจะสู่ขอเธอแน่นอน”

เย้นหว่านตกตะลึงนิ่งงัน หัวใจเหมือนถูกทุบด้วยค้อนเล็กๆ สั่นสะเทือนไปหมด

จูเหลียนอีงมองตรงไปที่ทั้งสอง ความชาญฉลาดที่ส่องแสงวิบวับในตา ราวกับว่าต้องการมองทะลุตรงไปถึงจิตวิญญาณของโห้หลีเฉิน และแยกแยะว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นจริงหรือเท็จ

ครู่ต่อมา บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นนั้นก็แย้มรอยยิ้มใจดีอีกครั้ง

“แน่นอนว่ายายเชื่อในตัวพวกเธอ ด้วยเหตุนี้พวกเธอคงไม่โกหกยายแก่ๆคนนี้หรอก”

มองดูใบหน้าคาดหวังอย่างจริงใจของคุณยายโห้ คลื่นแห่งความรู้สึกผิดในใจปรากฎอยู่ในดวงตา

ดวงตาของเธอกระพริบปริบๆ ไม่อาจทำใจสบตาท่าน

โห้หลีเฉินกลับทำตัวสบายๆ เม้มริมฝีปากแล้วพูดเสียงเบา “ไม่อย่างแน่นอน”

จูเหลียนอีงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจจากนั้นก็มองไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่าง แล้วพูดกับเย้นหว่าน:

“เสี่ยวหว่าน ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เธอกลับไปก็ไกล คืนนี้ก็นอนอยู่ที่นี่เถอะ”

เย้นหว่านไม่เคยคิดจะพักค้างคืนที่บ้านของตระกูลโห้ จึงพูดอย่างรวดเร็วว่า “นี่คงไม่ค่อยเหมาะ……”

“เธอและเฉินเป็นว่าที่สามีภรรยา พักอยู่บ้านของสามีในอนาคต เป็นเรื่องปกติมาก”

จูเหลียนอีงพูดดักทุกคำพูดของเย้นหว่านแล้ว “อย่าเกรงใจ เธอก็คิดเสียว่าที่นี่ก็คือวิลล่าส้ายน่า ทั้งหมดก็คือบ้านของเฉิน”

เย้นหว่านแก้มแดงเรื่อทันที คุณยายโห้รู้ถึงขนาดที่ว่าเธอเคยพักอยู่ที่วิลล่าส่วนตัวของโห้หลีเฉิน

และสิ่งที่ท่านพูดนั้น คลุมเครืออย่างมาก ราวกับว่าเธอกับโห้หลีเฉินอาศัยอยู่ด้วยกันในวิลล่าส้ายน่า และทำอะไรๆอย่างไรอย่างนั้น