สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 67

บทที่ 67 คุณว่าผมต้องการทำอะไร

เมื่อเห็นความลำบากใจของเย้นหว่าน จูเหลียนอีงก็ยิ้มด้วยความเมตตา และพูดต่อ:

“เฉิน พาเสี่ยวหว่านไปพักผ่อนที่ห้องของเธอเถอะ”

จะให้ไปนอนที่ห้องของโห้หลีเฉินเลยเหรอ?

อยู่ห้องเดียวกัน? นอนเตียงเดียวกัน?

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยนอนกับโห้หลีเฉินด้วยกันเพราะเหตุผลหลายประการ แต่อยู่ในบ้านของเขา ต่อหน้าผู้ใหญ่ และยังถูกจัดให้นอนด้วยกันแบบนี้ตรงๆ เย้นหว่านรู้สึกว่าคนทั้งคนตื่นตระหนกไปหมด

อยากพูดแย้งอะไรเล็กน้อย กำลังจะอ้าปาก โห้หลีเฉินก็ส่งเสียงที่ทุ้มต่ำน่าดึงดูดดังขึ้นข้างหู

“ครับ คุณยายเองก็รีบพักผ่อนนะ”

 คำพูดของเย้นหว่านติดอยู่ตรงลำคอทันที

โห้หลีเฉินเหลือบตามองเย้นหว่าน และจู่ๆก็เข้ามาใกล้หูของเธอ น้ำเสียงติดหยอกล้ออยู่ในที

“ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว คุณต้องคุ้นชิน”

เย้นหว่าน: “……” เรื่องแบบนี้สามารถคุ้นชินได้อย่างไร?

เธอแก้มแดงเรื่อยิ่งกว่าเดิมทันที

ห้องนอนของโห้หลีเฉินกับวิลล่าส้ายน่าสไตล์การตกแต่งไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่ ดูเหมือนห้องสองห้องที่ไม่แตกต่างกันนัก เพียงแค่เปลี่ยนสถานที่ ล้วนเป็นสไตล์ของเขาทั้งหมด

เย้นหว่านนึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับรู้สึกคุ้นเคยเล็กๆน้อยๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอก็ยิ่งกระดากอายมากขึ้น ยืนอยู่กลางห้อง ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะทำอะไรดี

โห้หลีเฉินมองดูผู้หญิงตัวเล็กที่อ่านยาก และเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นโค้งเล็กน้อย

เธอปรากฏตัวอยู่ในห้องของเขา ราวกับว่าเธอควรจะเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ดูกลมกลืนอย่างมาก

เขากวักมือไปทางเธอ “มานี่”

เข้าไปทำอะไร?

เย้นหว่านมีความสงสัย แต่ก็ยังเดินเข้าไป

“คุณโห้……”

เธอกำลังเอ่ยปาก ก็รู้สึกตกใจเมื่อชายหนุ่มยื่นมือออกมาดึงเธอเข้าไปไว้ในอ้อมแขน กลิ่นฮอร์โมนอันแรงกล้าของเพศชายที่ลอยมาแตะจมูก

เย้นหว่านเกร็งร่างกายทันที “คุณ คุณทำอะไร?”

“ชายหญิงอยู่กันตามลำพัง อยู่ในห้องเดียวกัน คุณว่าผมต้องการทำอะไร?”

เสียงแหบพร่าที่อันตรายของโห้หลีเฉิน

สายตาของเขาทั้งลึกซึ้งและอันตราย ใบหน้าหล่อเหลากำลังขยับใกล้เข้ามาทีละนิดๆ

เย้นหว่านตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก แก้มใสแดงเรื่อ ทำไมถึงคิดไม่ได้ว่าโห้หลีเฉินซึ่งเป็นสุภาพบุรุษมาตลอดทาง จู่ๆก็ทำเรื่องแบบนี้กับเธอ

เธอรีบดิ้นเป็นพัลวันพร้อมผลักเขา

“คุณอย่าทำอย่างนี้ อย่า……”

ถึงแม้ว่าเย้นหว่านจะดิ้นรน โห้หลีเฉินล้มลงตามสถานการณ์ ทั้งสองคนก็กลิ้งไปบนเตียง

เตียงขนาดใหญ่ที่นุ่ม ราวกับฝังเย้นหว่านเข้าไปไว้ทันที แต่ด้านบนของเธอ เป็นร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินที่ทับลงมา

 เย้นหว่านหายใจลำบากแล้ว “คุณโห้……”

“เรียกชื่อของผม”

โห้หลีเฉินขัดจังหวะคำพูดของเย้นหว่าน เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยเสน่ห์

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ขยับท่าทางใดๆ เย้นหว่านยังคงตื่นเต้นจนแทบสิ้นใจ กลัวว่าเขาจะทำการอุกอาจอีก

เธอเอ่ยปากพูดอย่างลนลาน “โห้หลีเฉิน?”

สามคำที่คุ้นเคยที่สุด เรียกออกมาจากปากของเธอ นึกไม่ถึงว่าจะมีความรู้สึกอีกแบบ

ดวงตาของโห้หลีเฉินขรึมลงและขรึมลงโดยไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากบางก็กดลงไปทันที

“อื้อ!”

ไม่ใช่ว่าให้เรียกชื่อหรือ ทำไมนึกจะจูบก็จูบ

 คนทั้งคนของเย้นหว่านราวกับจะระเบิดแล้ว ตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก พยายามที่จะผลักเขาออกไป แต่ว่าความยับยั้งมีไว้ซึ่งพละกำลังของผู้ชาย ระยะห่างแม้แต่เซนติเมตรเดียวเธอก็ผลักเขาออกไปไม่ได้

จูบของเขารุนแรงมากขึ้น ราวกับพายุฝนที่บ้าคลั่ง ม้วนเอาความสวยหวานของเธอเอาไว้

ร่างของชายหนุ่มยิ่งกดลงอย่างช้าๆ ร่างกายของวัยหนุ่มสาวทั้งสองแนบชิดกันไร้ช่องว่าง ราวกับว่าพวกเขากำลังจะหลอมรวมกระดูกและเลือดของกันและกัน

ร่างกายของเย้นหว่านอ่อนยวบอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และหัวสมองค่อยๆว่างเปล่า

การต่อต้านของเธอและสติ ทั้งหมดค่อยๆกลายเป็นความอ่อนแรง

ในห้อง เต็มไปด้วยความละมุน

“แกร๊ก”

ตอนที่บรรยากาศในห้องกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ทันใดนั้นประตูห้องก็คนถูกเปิดออกจากด้านนอก และแม่บ้านเก่าแก่ก็ยกถาดเดินเข้ามา