สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 667

บทที่667 อำลา

ในใจของเย้นหว่านรู้สึกผิดเล็กๆ เธอไม่ได้ต้องการจะปิดบังอะไรโห้หลีเฉิน และอยากจะบอกทุกอย่างกับเขา แต่เรื่องยาคุมกำเนิดนั้น มันพูดยากจริงๆ

เธอเดินไปข้างหน้า เอื้อมมือกอดเอวของโห้หลีเฉินเอาไว้แล้วฝังหน้าลงบนแฝงอกของเขา

เธอพูดเสียงอู้อี้ “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง เรื่องอื่นฉันจะไม่ปิดบังอะไรนายเลยนะ”

เธอจะซื่อสัตย์กับเขาอย่างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

โห้หลีเฉินเอื้อมมือมาลูบผมของเธอ สีหน้าอบอุ่นอ่อนโยน

น้ำเสียงทุ้มเย้ายวนน่าหลงใหล “ได้เลย”

เขามองไปที่กระเป๋าเป้ใบเล็กของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็จากไปอย่างไม่ใส่ใจอะไร

ใครก็มีความลับกันทั้งนั้น

เขาสงสัยใคร่รู้มาก แต่ก็รอให้เธอมาบอกเขาด้วยตัวเองได้

หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว ก็ให้ลูกน้องส่งสัมภาระออกไป กลุ่มของเย้นหว่านและโห้หลีเฉินก็ต้องออกเดินทางกันแล้ว

เย้นหว่านสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กและกำลังจะเดินขึ้นรถตรงหน้า

เย้นเจิ้นจื๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้ว มองเธอด้วยใบหน้าหนักใจและเป็นห่วง

เสียงทุ้มเอ่ยเตือน “เสี่ยวหว่าน ระหว่างทางต้องให้ความสำคัญกับความปลอดภัยเสมอนะ ถ้าเผชิญกับเรื่องคอขาดบาดตาย เรื่องอื่นก็ช่างมันไปก่อน เข้าใจมั้ย?”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

เย้นหว่านพยักหน้า สายตามองไปรอบๆ อย่างอดไม่ได้

คนสองคนที่ตัวติดกันมาตลอด ตอนนี้กลับมีแค่เย้นเจิ้นจื๋อที่มา ส่วนกงจืออวีนั้นไม่ได้ปรากฏตัว

ดูเหมือนว่า เธอคงไม่ได้คิดจะมาส่งเธอแล้ว

เย้นเจิ้นจื๋อลังเลเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่ของลูกอาลัยอาวรณ์ลูกมากน่ะ”

ถึงได้ไม่มาส่ง

เหตุผลนี้ อาจเป็นได้ว่าแท้จริงในใจของกงจืออวีนั้นยังไม่เห็นด้วยกับการไปพร้อมกันของเย้นหว่านกับโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านค่อนข้างหดหู่ และก็ไม่อาจบอกได้ชัด ว่าควรจะต้องเผชิญหน้ากับกงจืออวีในเรื่องนี้ยังไงกันแน่

“พ่อคะ ช่วยฝากแม่ให้หนูหน่อย ว่าหนูจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”

“ได้สิ พ่อกับแม่จะอยู่ที่บ้านรอลูกกลับมานะ”

เย้นเจิ้นจื๋อมองเย้นหว่านด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ แล้วพูดอีกครั้ง “ระหว่างทางต้องคอยอยู่กับพี่เขาแล้วก็โห้หลีเฉินไว้นะ ต้องตามอยู่ข้างหลังพวกเขาไว้ อย่าอยู่คนเดียวเด็ดขาดล่ะ”

เย้นเจิ้นจื๋อที่มักจะพูดน้อย ในวันนี้ก็อดจู้จี้ขึ้นมาไม่ได้

เย้นหว่านเข้าใจดี ทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงเธอ

ในใจรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เย้นหว่านฟังและพยักหน้ารับคำอย่างเชื่อฟัง

หลังจากอำลากับเย้นเจิ้นจื๋อแล้ว เย้นหว่านก็หันไปมองทางกู้ซึงและกู้จื่อเฟยที่อยู่อีกด้าน

กู้ซึงมองเธอด้วยสีหน้าซับซ้อน มองความคิดของเขาไม่ออก

ส่วนกู้จื่อเฟยนั้นดวงตาแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยความกังวลและอาวรณ์ แต่ก็กลับอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ร้องไห้

เย้นหว่านถอนหายใจเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน กู้จื่อเฟยคงเข้ามากอดเธอร้องห่มร้องไห้ เช็ดน้ำมูกน้ำตาบนตัวเธอแล้ว

ตอนนี้ผ่านเรื่องมามากมายขนาดนี้ กู้จื่อเฟยก็คุ้นเติบโตขึ้นมาก และยังสามารถอดทนอดกลั้นต่อความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว

แต่เพราะการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ของเธอ เย้นหว่านจึงเจ็บปวดใจมาก

คุณหนูสูงส่งผู้ไร้ซึ่งความกังวลใดๆ กู้จื่อเฟยไม่ควรต้องมาเจออะไรแบบนี้

เย้นหว่านเม้มปาก เดินตรงเข้าไปด้านหน้าของกู้จื่อเฟยแล้วเอื้อมมือไปกอดเธอไว้

เธอพูดอย่างหยอกล้อ “กลับไปที่เมืองหนานเป็นเด็กดีรอฉันนะ รอพี่สาวจัดการเรื่องนุ่งเสร็จแล้วจะกลับไปหาเธอ ถึงตอนนั้นแล้วเธอต้องพาฉันไปดื่มเที่ยวด้วยล่ะ ห้ามปฏิเสธนะ”

“ยัยเย้นหว่าน ยังไม่ทันไปเลย ก็คิดจะโกงฉันยังไงซะแล้ว”

กู้จื่อเฟยตบหลังเย้นหว่านเบาๆ น้ำเสียงสะอึกสะอื้น

“งั้นก็พูดแล้วนะ เธอจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเล่น ดื่มจนฟ้าสางไม่งั้นก็ไม่กลับบ้าน!”

“ได้เลย!” เย้นหว่านพยักหน้าอย่างขึงขัง

ครั้งหนึ่งเธอและกู้จื่อเฟยก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจก็จะนัดกันไปเฮ้วไปเที่ยวด้วยกันเสมอ แต่นับหลังจากที่จากไปเมืองหนานแล้ว ก็คงไม่มีวันเวลาแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

พวกเธอต่างผ่านเรื่องราวมามากมาย จนไม่อาจจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนได้อย่างแต่ก่อนอีกแล้ว