สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 671

บทที่671 โห้หลีเฉิน นายดีจริง ๆ

เธอไม่รู้เลยว่า หันหลังให้เขาแล้วถอดเสื้อผ้าแบบนี้ ยิ่งกระตุ้นไฟในตัวของชายหนุ่ม

หากไม่ใช่เพราะสถานที่ในตอนนี้ไม่ถูกกาลเทศะจริง ๆ เขาจะเอาเธอมาแก้ไขในจุดนั้นแน่นอน

หายใจลึก ๆ แล้วก็หายใจลึก ๆ อีก

โห้หลีเฉินยับยั้งไฟที่เดือดพล่านในร่างกายอย่างยากลำบาก

เย้นหว่านถอดเสื้อผ้าออกด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แล้วใส่เข้าไปใหม่ ทั้งก่อนและหลังนั้นไม่เกินสองนาที

หลังจากสวมเสื้อคลุมแล้ว ร่างเล็กที่หนาแน่นของเธอ ในที่สุดจึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เป็นครั้งแรกที่เปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าโห้หลีเฉิน

หลังจากเปลี่ยนเสร็จ เย้นหว่านจึงหันตัวกลับมา ไม่ทันได้เตรียมตัวจะสบสายตาที่ราวกับจะลุกเป็นไฟของโห้หลีเฉิน

เคยคุ้นเคยกับแววตาแบบนี้สุด ๆ หลายวันมานี้เขาแทบจะจ้องมองเธอด้วยสายตาของหมาป่าแบบนั้นตลอด แล้วจากนั้นก็จะจับเธอไปกิน

เย้นหว่านหดคอ เอ่ยเตือนอย่างอ่อนแอ

“ฉันเปลี่ยนเสร็จแล้ว เสื้อผ้าของนายก็เปลี่ยนเถอะ”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง แล้วจึงเบนสายตาออกจากร่างของเย้นหว่าน ก่อนหยิบชุดกันความเย็นในถุงอีกใบออกมา

ที่เขาใส่อยู่คือชุดสูท ด้วยไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างใน ไม่นานจึงเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย

เย้นหว่านนั้นได้เห็นโห้หลีเฉินใส่ชุดกันความเย็นที่ทั้งใหญ่ทั้งหนาแบบนี้เป็นครั้งแรก

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ชุดนี้เมื่ออยู่บนตัวของเขา กลับไม่ทำให้เขาดูบวมป่องเลยแม้แต่น้อย กลับกันได้ทำให้เสื้อผ้าที่ใส่นั้นเกรดสูงขึ้นหลายระดับ ขับให้ยังคงหล่อเหลา

หัวใจของเย้นหว่านเต้นรัวอย่างคุมไม่อยู่ ผู้ชายของเธอ หล่อจัง

เมื่อปะทะกับสายตาหลงใหลของเย้นหว่าน ไฟที่โห้หลีเฉินกดลงไปเมื่อครู่ ก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

เขาหรี่ตาอย่างอันตราย แล้วเข้าไปใกล้เธอ “หรือไม่ จะไม่ลงรถกันล่ะ? เราจะได้ทำเรื่องอื่นกัน”

เรื่องอื่น....

เมื่อเผชิญกับไฟที่ลุกโชติช่วงในแววตาของชายหนุ่ม เย้นหว่านก็รู้ได้ว่าเรื่องอื่นที่ว่าของเขาคืออะไรกันแน่โดยไม่จำเป็นต้องคิดมาก

“ฉันลงรถแล้วนะ!”

เธอรีบถอยหลังไป ก่อนเปิดประตูรถอย่างรีบร้อนและลนลาน แล้วยกขาเดินลงไป

เพิ่งลงรถไป เธอก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่เข้ามาปะทะใบหน้า

มันเป็นความหนาวไปถึงกระดูก ราวกับน้ำแข็งแทรกเข้าไปในไขกระดูกในร่างกายโดยตรง

เย้นหว่านถูกแช่แข็งไปแล้ว จนมึนงงไปเล็กน้อย

เธอไม่นึกว่าข้างนอกจะหนาวขนาดนี้ หนาวกว่าพายุหิมะเดือนสิบสองตั้งเยอะ

“ใส่หมวกสิ”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นบนตัวของเธอ ทันทีที่หมวกอุ่นใบใหญ่สวมลงบนศีรษะของเย้นหว่าน ก็ครอบใบหูของเธอจนหมด

จากนั้น โห้หลีเฉินก็เดินไปยังเบื้องหน้าของเย้นหว่าน แล้วดึงซิปชุดกันความเย็นของเธอขึ้น

คอเสื้อที่ตั้งสูง บดบังใบหน้าของเย้นหว่านไปแล้วกว่าครึ่ง

ลมหนาวที่ปะทะหน้านั้น แทบจะถูกปิดกั้นจนหมด แล้วที่เข้ามาแทนที่คือความอบอุ่นที่เข้าไปถึงหัวใจ

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินทำทั้งหมดนั้นอย่างเหม่อลอย มุมปากอดยกโค้งขึ้นมาไม่ได้

อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกขึ้นมาว่า เธอสามารถทำเรื่องอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ ส่วนเขาก็จะเก็บรายละเอียดและตามมาทีหลังได้อย่างเหมาะเจาะเสมอ

ปกป้องเธอเอาไว้อย่างดี

เย้นเอื้อมมือไปกอดเอวเขาอย่างอดไม่ได้ “โห้หลีเฉิน นายดีจริง ๆ”

โห้หลีเฉินอึ้งไปเล็กน้อย น้อยมากที่เย้นหว่านจะมากอดเขาเองแบบนี้ เห็นได้น้อยมาก มุมปากของเขาเองก็ยกยิ้มขึ้นมา

แต่จากนั้น เขาก็ดึงมือของเย้นหว่านที่กอดอยู่ออก

เย้นหว่านมองเขาอย่างสงสัย

ก็เห็นโห้หลีเฉินกุมมือเล็กของเธอเอาไว้ในมือ กอบกุมไว้แน่นและมิดชิด

กันความหนาวเย็นทั้งหมดไว้ข้างนอก ทำให้เย้นหว่านรู้สึกแต่เพียงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขา

ในใจของเย้นหว่านยิ่งหวานชื่นขึ้นไปอีก

“โอ๊ย พวกเธอสองคนจะลงรถมาพลอดรักกัน หรือมาชมวิวกันแน่น่ะ?”

ไม่ไกลออกไป ป่ายฉีตะโกนอย่างล้อเลียน