สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 674

บทที่674 อุบัติเหตุกะทันหัน

โห้หลีเฉินมองไปยังเย้นหว่านด้วยสีหน้าหนักอึ้ง ในอกอึดอัดใจอย่างมาก

เขาไม่เคยเข้าใจเลย สิ่งที่เย้นหว่านพูดและทำ ทั้งหมดก็ไตร่ตรองเพื่อเขา เพื่อให้เขาเบาใจไปบ้าง ให้เขาไม่ต้องรู้สึกผิด

ระหว่างทางมานี้ ที่เขาพาเธอมาทนทุกข์ ก็หักใจยากมากแล้ว

แต่กลับเป็นเพราะเขา จึงได้ละทิ้งโอกาสที่จะเป็นแม่อย่างสิ้นเชิง ทุก ๆ ครั้ง ไม่ว่าจะใช้ยาหรือใช้ถุงยาง ล้วนเป็นการย้ำเตือนทั้งสองทาง ถึงการทำความเดือดร้อนของเขา

เย้นหว่านเห็นสีหน้าย่ำแย่ของโห้หลีเฉิน ในใจก็ยิ่งวิตกขึ้นเรื่อย ๆ

สิ่งที่เธอกลัวที่สุด นั่นคือการที่เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้

เธอคว้ามือของเขาอย่างตื่นตระหนก อธิบายด้วยน้ำเสียงลนลาน

“โห้หลีเฉิน ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ฉันไม่สนใจหรอก ได้มาตามหายากับนายก็ถือเป็นการเดินทาง และฉันก็ยังอายุน้อย ตอนนี้ฉันยังไม่อยากมีลูก”

“นายอย่าคิดมากไปเลยนะ?”

ในประโยคสุดท้ายนั้น น้ำเสียงของเธออ่อนแอ เต็มไปด้วยความกังวลและตื่นตระหนก

หัวใจของโห้หลีเฉินบีบรัดอย่างอดไม่ได้

เขามองตรงไปที่เธอ ในหัวใจอึดอัดราวกับมีอะไรทับอยู่ มีความเจ็บปวดประดังประเดเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน

“เย้นหว่าน”

น้ำเสียงแผ่วเบาของเขาเรียกชื่อของเธอ

ใจของเย้นหว่านพลันเป็นกังวลขึ้นมา มองเขาด้วยแววตาส่องสว่าง “อื้มอื้ม?”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง จากนั้นไม่นาน จึงพูดขึ้นช้า ๆ

น้ำเสียงทุ้มต่ำหนักแน่นและทรงพลัง “ฉันไม่ได้บอบบางอย่างที่เธอคิด ฉันคือผู้ชายของเธอ เรื่องทั้งหมดก็ให้ฉันแบกรับไว้เถอะ”

มือใหญ่ของเขาจับมือเล็กของเธอกลับ บีบกุมเอาไว้แน่นในอุ้งมือ

“ฉันจะหายาให้เจอโดยเร็วที่สุด สามปีให้หลัง พวกเราจะต้องได้มีลูกเป็นของตัวเองแน่นอน”

ขอเพียงแค่รออีกสามก็พอ

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้

แต่บางที เขาคงทำได้แค่ปลอบเธอแบบนี้

แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ไม่รู้สึกผิด ให้เธอมองไปข้างหน้า ให้คำมั่นกับสัญญาสามปี

แต่ในใจนั้น แท้จริงก็คงจะทรมานสินะ

เย้นหว่านหดหู่อยู่ในใจ เบื้องหน้านั้นเธอพยักหน้าอย่างจริงจัง น้ำเสียงหนักแน่นและก็สะอื้นอีกครั้ง

“ได้สิ!”

พวกเขาก็แค่รอสามปีเท่านั้น ก็จะต้องมีลูกของตัวเองอย่างแน่นอน

จะต้อง มีความสุขแน่

โห้หลีเฉินกุมมือเล็กของเย้นหว่านแน่นขึ้น พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เบามาก

“ต่อจากนี้ ฉันจะใช้ถุง”

นั่น....เย้นหว่านลังเลเล็กน้อย

แต่โห้หลีเฉินกลับไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ เขาโยนยาคุมกำเนิดทิ้งลงถังขยะด้านข้างทันที

เย้นหว่านมองขวดยาคุมกำเนิดตาค้าง ในใจไม่มีความคิดเห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

ในเมื่อเปิดเผยไปแล้ว งั้นจะถุงก็ใช้ถุงเถอะ

เมื่อเพลงสลับฉากเล็ก ๆ ผ่านไป ทั้งคณะก็เข้าสู่เส้นทาง โคลงเคลงอยู่บนรถกันต่อไป

ผ่านไปอีกสองวัน ขบวนรถที่เดิมขับไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ช้าไม่เร็วนั้นกลับหยุดลง

แต่เมื่อหยุดแล้ว ความโคลงเคลงของรถกลับไม่หยุดด้วย สั่นไหวเล็กน้อยเหมือนกับแผ่นดินไหวเบา ๆ

เย้นหว่านรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที “แผ่นดินไหวรึเปล่า?”

โห้หลีเฉินใส่หูฟัง รับรู้สถานการณ์เร็ว ๆ นี้ได้ตลอดเวลา

เขาเอ่ยเสียงทุ้ม “ไม่มีอะไร ก่อนหน้านี้ไม่นานเดินหิมะถล่ม ตอนนี้เป็นแค่แรงสะเทือนที่เหลืออยู่เท่านั้น”

หิมะถล่ม

เธอเคยเห็นในโทรทัศน์ หิมะถล่มนั้นฝังคนได้ทั้งเป็น

ที่นี่สูงเหนือระดับน้ำทะเลสูงมาก รอบทิศเป็นสีขาวโพลนกว้างสุดลูกหูลูกตา และกองหิมะหนาเตอะ

ถ้าเกิดหิมะถล่ม ก็จะเกิดพื้นดินไหวภูเขาสะเทือน

โชคดีที่มันเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ถล่มลงมาตอนที่พวกเขาขับผ่านไป ไม่อย่างนั้นน่ากลัวว่าพวกเขาทั้งกลุ่มคงถูกฝังทั้งเป็น

“ถนนข้างหน้าถูกหิมะกลบไปแล้ว จะต้องเปิดทางใหม่ ต้องรอสักพัก”

โห้หลีเฉินอธิบายให้กับเย้นหว่านต่อ

เย้นหว่านไปข้างหน้าจากกระจกหน้า เธอเห็นคนของรถคันข้างหน้าแทบจะลงมาจากรถกันหมด โดยถือของต่าง ๆ เดินตรงไปข้างหน้า

คงจะไปเปิดทางกันแล้ว