สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 679

บทที่679 กางเต็นท์

ที่นี่คือโลกของหิมะสีขาวสุดลูกหูลูกตา นอกจากสีขาวแล้ว ก็แทบจะไม่มีสีอื่นใดอยู่เลย

บนท้องฟ้ามีหิมะตกหนักเหมือนขนเป็ดที่ร่วงลงมาอย่างแน่นขนัด มาพร้อมกับความหนาวเหน็บที่เย็นไปถึงกระดูกสันหลัง

ถึงเย้นหว่านจะสวมชุดกันความเย็นแบบพิเศษไว้แล้ว ก็ยังคงรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นอยู่เล็กน้อย

ที่นี่ หนาวยิ่งกว่าที่ที่เธอเคยลงรถจากครั้งไหน ๆ ก่อนหน้านี้ สภาพแวดล้อมนั้นยิ่งเลวร้าย

เย้นหว่านใช้สองแขนกอดตัวเองไว้อย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนั้นเอง เธอก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง มองไปที่โห้หลีเฉินอย่างกระวนกระวาย

“ที่นี่หนาวเกินไปแล้ว นายใส่เสื้อบุนวมไม่ได้ ฉันจะเอาชุดกันความเย็นให้....”

เธอพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง โห้หลีเฉินก็ยกแขนขวาโอบไหล่ของเธอไว้ แล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

เขาถอนหายใจพูด “มันหนาวจริง ๆ พวกเราก็อย่าแยกจากกัน กอดให้ความอบอุ่นกันตลอดเลยเถอะ”

ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มบังลมให้เธอไปมาก ถัดจากที่ที่พักพิงมีความหนาวที่ไม่ต่างกับน้ำแข็งหิมะอยู่

ท่ามกลางความหนาวเหน็บ คนสองคนพึ่งพากันและพวกเขาก็อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยจริง ๆ

ทว่า....

เย้นหว่านมองไปที่ใบหน้ามุ่งมั่นของชายหนุ่มด้วยแววตาสั่นไหว ข้อเสนอที่จะให้เปลี่ยนเสื้อผ้า ท้ายที่สุดก็ยังไม่ได้พูดต่อออกไป

ถึงยังไงพูดไปแล้ว ดูท่าเขาก็คงไม่เห็นด้วย

คิดไปแล้วก็ยังกังวลเหมือนเดิม ท่ามกลางอากาศที่หนาวจัดอย่างนี้ ร่างกายของเธอคงทนต่อความหนาวไม่ไหว

เย้นหว่านได้แต่เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของโห้หลีเฉินจากข้างหลังเอาไว้ ทำให้ทั้งสองสามารถกอดชิดกันได้มากขึ้นอีกนิดเท่าที่จะทำได้

พวกเขายิ่งเหมือนฝาแฝดตัวเชื่อมติดกันเข้าไปอีก

โห้หลีเฉินรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของเย้นหว่าน ก็ก้มหน้ามองท่าทางไม่สบายใจของเธอ แววตาหม่นหมอง

ตัวเขาเองก็เข้าใจความหมายของเธอ

เพียงแต่อากาศและสภาพแวดล้อมแบบนี้ เขาทนได้ แต่เธอไม่ได้

“ที่นี่หิมะตกหนักเกินไป เราต้องหาที่หลบสักที่”

ขณะพูด สายตาคมกริบของโห้หลีเฉินก็กวาดมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว มองหาทิศทางที่เหมาะสม

เย้นหว่านก็มองไปรอบ ๆ เช่นเดียวกัน แต่ในสมองกลับคิดเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

หิมะถล่มบวกกับตกหิมะที่ตกอยู่ตลอด หิมะของที่นี่ทับถมกันเป็นชั้น ๆ ไปแล้ว

รถคันอื่น ๆ ที่ตกลงมานั้น ก็ไม่รู้ว่าร่วงลงมาถึงตรงไหน และฝังอยู่ในหิมะกองไหนกัน

คิดจะไปหาชุดกันความเย็นที่รถคันอื่นเห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว

นอกจากนี้ คนอื่น ๆ ล่ะ?

มีคนอื่นที่ตกลงมาด้วยรึเปล่า?

เย้นหว่านรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก

โห้หลีเฉินก้มลงมอง ก็เห็นท่าทางเป็นห่วงกังวลของเย้นหว่าน ก็เข้าใจความคิดในใจทั้งหมดของเธอทันที

“เย้นหว่าน ช่วยฉันกดปุ่มLบนนาฬิกาข้อมือหน่อย”

โห้หลีเฉินเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน

เย้นหว่านได้สติกลับมา เธอรีบถอดถุงมือออกข้างหนึ่ง แล้วกดลงบนนาฬิกาข้อมือ

เห็นเพียงบนหน้าจอเล็กจิ๋วของนาฬิกาข้อมือนั้น ปรากฏจุดสีแดงเล็ก ๆ หลายจุดขึ้นในทันที โดยสีสดสว่างเป็นพิเศษ

เย้นหว่านสงสัย “นี่คืออะไรเหรอ?”

โห้หลีเฉินอธิบาย “นี่คือข้อมูลสัญญาณชีวิตของพวกพี่ชายของเธอ สว่างเป็นสีแดง แสดงว่าพวกเขาไม่เจอพบอันตรายใด ๆ ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่สบายดี”

นี่ก็เป็นการเตรียมการก่อนออกเดินทางของพวกเขาด้วยเช่นกัน เพื่อติดตามสัญญาณชีพของทุกคน

ในเวลาที่ต้องเผชิญกับอันตรายที่รุนแรงแบบนี้ จะสามารถดูได้ว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ต้องการความช่วยเหลือมั้ย

เมื่อได้ยินว่าเย้นโม่หลินไม่เป็นอะไร หัวใจที่ห้อยต่องแต่งของเย้นหว่านถึงได้กลับมาอยู่ที่เดิม

สีหน้าของเธอเองก็ผ่อนคลายลงไม่น้อยเช่นกัน “งั้นถ้าพวกเขาไม่เป็นอะไร ก็น่าจะลงมาช่วยพวกเราได้น่ะสิ?”

พวกเธอก็แค่รออยู่ตรงนี้ เมื่อพวกเขามาถึงก็จะได้รับการช่วยเหลือแล้ว