สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 693

บทที่ 693 แค่จะคิดก็ยังไม่กล้า

" น้องสาวของผม เลี้ยงมาแบบเอาแต่ใจตั้งแต่ยังเล็ก ก็ไม่แปลกที่จะดูอ่อนแอมากกว่าพวกคุณ "

น้ำเสียงเยือกเย็นที่ไม่ทิ้งน้ำหนักมากของโห้หลีเฉินก็พูดขึ้น สีหน้าเย็นชานั่นมองตรงไปยังคุณป้า

" อย่าเอาพวกคุณไปเปรียบเทียบกับเธอเลย "

เขาปกป้องเธออย่างทะนงตัว ไม่มีท่าทีจะระงับอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น

คุณป้าทั้งตกใจทั้งกลัว จนหน้าซีดไปชั่วขณะ อย่างกับว่าพึ่งจะได้ยินเรื่องที่ทำให้สังคมต้องตื่นตระหนกกันไปถ้วนทั่ว อย่างกับเป็นหัวข้อถกเถียงที่ไร้ความน่าเชื่อถือ

ที่น่าตกใจคือโห้หลีเฉินเลี้ยงดูเธอด้วยความเอาอกเอาใจเช่นนี้ ท่าทางของความเป็นหญิงนั้นไม่มีเลยสักนิด ที่ประหลาดยิ่งกว่าคือ พฤติกรรมที่ขำปกป้องเธอ ไม่ได้มีความละอายใด ๆ เลยสักน้อย

พฤติกรรมกรรมพวกนี้ไม่เหมือนกับที่พวกผู้ชายที่นี่ปฏิบัติต่อพวกหล่อนเลย ทำให้อดที่จะแอบอิจฉาไม่ได้

ถ้าหากผู้ชายของหล่อนดีกับหล่อนเช่นนี้บ้าง...แค่คิดก็ยังไม่กล้าเลย

" หล่อจัง.... "

ฉู่ฉู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองโห้หลีเฉินอย่างเคลิบเคลิ้ม น้ำลายแแทบจะไหลออกมาจากปากเสียให้ได้

ที่ผ่านมานอกจากผู้ชายเช่นพ่อและพี่ชายที่ดูมุทะลุดุดันและเย็นชานั้น ก็ยังมีผู้ชายอีกประเภทหนึ่งที่คอยเอาใจใส่และอ่อนโยนเช่นนี้

เธอเริ่มมีความรู้สึกอิจฉาเย้นหว่านที่อ่อนแอและปวกเปียกเสียแล้ว

โห้หลีเฉินไม่สนใจคุณป้า และเปลี่ยนสายตาไปมองเย้นหว่านอย่างอ่อนโยน " หิวแล้วล่ะสิ ฉันจะพาเธอไปกินข้าว "

เป็นเพราะโห้หลีเฉินมีท่าทีที่ปกป้องเธอ ทำให้ความชอกช้ำที่คุณป้าทำกับเย้นหว่าน ค่อย ๆ มลายหายไปทันที

เธอผงกหัวอย่างว่าง่าย " ค่ะ "

เย้นหว่านยื่นมือไปค้ำเตียง แล้วพยุงตัวขึ้นมายืนด้วยขาข้างเดียว

โห้หลีเฉินจึงรีบมาพยุง ไปนั่งรถเข็นอย่างระมัดระวัง

เขามองเย้นหว่านที่นั่งบนรถเข็น สายตาดูอ่อนลง

เขาไม่สามารถจะอุ้มหรือกอดเธอในแบบที่ต้องการได้ เพราะไม่อยากสร้างเรื่องที่ต้องทำให้กังวลและเกิดความทุกข์ใจให้ชีวิตของเธออีก

แต่ก็ยังดี ที่อีกไม่นาน ไม่กี่วันเท่านั้น เขาก็จะพาเธอไปจากที่นี่ได้

อีกอย่าง เขาต้องหายานั่นให้เจอ คงไม่เอาเวลาทั้งหมดมาทิ้งไว้ที่นี่แน่ อาการบาดเจ็บที่เท้าของเย้นหว่านก็ทำให้เธอเดินเหินไม่ถนัด มีรถเข็นนี่ ก็ทำให้สะดวกสบายขึ้นมาไม่มากก็น้อย

เมื่อพาเย้นหว่านมานั่งเรียบร้อย โห้หลีเฉินก็เดินด้านหลังรถเข็น แล้วค่อย ๆ เข็นรถออกไปข้างหน้า

คุณป้าและฉู่ฉู่ที่ยืดดูอยู่ข้าง ๆ ตกใจจนลูกตาแทบจะหลุดออกมาข้างนอก

ในโลกของพวกเธอ ผู้ชายแค่ต้องการความเทิดทูน และให้พวกเธอเกิดมาเพื่อ ปรนนิบัติพัดวีพวกเขาเท่านั้น ตลอดมามีแต่พวกเธอที่ทำเรื่องพวกนี้ให้กับผู้ชาย ไม่เคยมีผู้ชายคนใดทำเรื่องเหล่านี้ให้กับพวกเธอเลยสักครั้ง

แต่คนที่สูงส่งอย่างโห้หลีเฉิน กลับมาเข็นรถให้กับเย้นหว่าน ทำเรื่องต่ำต้อยด้อยราคาเล็ก ๆ พวกนี้ได้อย่างไร

คุณป้าไม่ได้มองเปล่า แต่เดินตามไปด้วยความรีบร้อน

" คุณโห้ ให้เป็นหน้าที่ของฉันดีกว่านะคะ! "

" ไม่จำเป็น "

โห้หลีเฉินปฏิเสธอย่างตัดบท จากการยื่นมือให้ความช่วยเหลือของคุณป้า และเข็นรถต่อไปข้างหน้า

ล้อที่ขนาบไปกับพื้นเป็นเสียงดัง " กรึก กรึก ๆ " ค่อย ๆ ไกลออกไป

คุณป้ายังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังโห้หลีเฉินและ เย้นหว่านที่ค่อย ๆ ห่างออกไปเรื่อย ๆ

เธอโมโหและสบถออกมา " นังผู้หญิงอัปยศ! "

ลึกลงไปในดวงตาของฉู่ฉู่ รู้สึกได้หัวใจที่มีประกายออกมา เธอเผลอพูดบางอย่างออกมาอย่างไม่รู้ตัว

" น่าอิจฉาเสียจริง... "

" เพี๊ยะ! "

ฝ่ามือที่หนักประทับลงบนใบหน้าของฉู่ฉู่ ใบหน้าขาว ๆ รูปไข่ของเธอ ภายในไม่กี่วินาทีก็ปรากฏเป็นรอยแดงรูปนิ้วมือทั้งห้าขึ้น

คุณป้ามองเธอด้วยสายตาที่ดุดัน ก่อนจะด่ากราดว่า " อย่าลืมธรรมเนียมที่คนบ้านเรายึดถือ หรือแกอยากจะเป็นผู้หญิงชั้นต่ำประเภททำตัวอ่อนแอพวกนั้นน่ะเหรอ "

" ฐานะของผู้หญิงที่นี่ดูต่ำต้อยด้อยค่ามาก จนแแทบจะบูชาผู้ชายอย่างกับเทพเทวดา ไม่ว่าจะเป็นภรรยา หรือลูกสาว น้องสาว ก็ต้องปรนนิบัติรับใช้ผู้ชายด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าผู้ชายต้องการอะไร แม้กระทั่งอยู่หรือตาย ก็เป็นเรื่องที่ผู้หญิงไม่สามารถชี้ขาดได้ "

" อีกอย่างผู้หญิงที่นี่ต้องทำทุกอย่าง " ผู้ชายนอกจากจะทำแค่งานข้างนอกแล้ว ผู้ชายก็ไม่จำเป็นต้องกระดิกแม้แต่ปลายนิ้ว แต่หากผู้ชายไม่มีงานทำ ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่เป็นคนหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว "

เย้นหว่านถึงกับอ้าปากค้าง รู้สึกถึงแนวคิดที่เธอมีต่อโลกใบนี้กำลังพังทลายลงในพริบตา

นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว ฐานะของผู้หญิงที่นี่ยังอยู่ต่ำเช่นนี้ แม้กระทั่งสิทธิ์ที่จะชี้เป็นชี้ตายก็ยังยกให้อยู่ในมือผู้ชายเสียอย่างนั้น

" นี่มันล้าหลังเกินไปแล้ว

โห้หลีเฉินพูดด้วยเสียงต่ำลง " ถึงพวกเราจะอยู่ที่นู่น ชนชาติที่อยู่ไกลโพ้น ก็ยังคงมีธรรมเนียมข้อปฏิบัติแบบนี้อยู่ แต่แค่ไม่สุดโต่งเหมือนที่นี่ "

ที่นี่คงจะสุดจริง ๆ ขนาดความคิดคนก็ยังบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปได้ขนาดนี้เลย

จู่ ๆ เย้นหว่านก็นึกอะไรขึ้นได้ ทำไมท่าทีของคุณป้ามีต่อเธอกับท่าทีที่มีต่อโห้หลีเฉินมันต่างกันราวฟ้ากับเหว

" ผู้หญิงที่นี่ปฏิบัติต่อผู้หญิงด้วยกัน อย่างโหดเหี้ยมแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ "

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ เย้หว่านเจอแต่เรื่องลำบากที่ผู้หญิงต้องเจอมาไม่น้อย

โห้หลีเฉินดูนิ่งลง มองไปที่เย้นหว่านด้วยความปวดใจ

" ฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันจะลองพูดกับเวนเดลล์ ไม่ให้ใครมารังแกเธอได้อีก "

ก่อนหน้านี้โห้หลีเฉินเองคิดไม่ถึงเลยว่า เย้นหว่านจะต้องตื่นมาเจอเรื่องแบบนี้ ผู้หญิงที่มีท่าทางใจดี ดูว่านอนสอนง่าย กลับกลายเป็นคนที่ปากคอเราะร้ายเช่นนั้น

ต่อไปเขาอาจจะไม่สามารถให้เย้นหว่านอยู่ข้างกายของเขาตลอดเวลาได้ แต่ก็จะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธออีกเป็นอันขาด

ผู้หญิงของเขา แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังทำร้ายเธอไม่ลง

เย้นหว่านเม้มริมฝีปาก เหมือนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แพร่เข้ามาในใจ

โห้หลีเฉินของเธอ โดยปกติแล้วไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็จะคอยปกป้องเธอเสมอ

คิด ๆ ดูแล้ว ถึงแม้ธรรมเนียมของที่นี่จะเป็นอย่างนี้ แต่คุณป้าก็คงข่มเหงคนที่ด้อยกว่า แต่ขณะเดียวกันตัวเองก็คงหวาดกลัวกับคนที่ใหญ่กว่าตน เธอเป็นคนที่วางตัวโดยมิชอบอยู่แล้ว บวกกับนิสัยที่ดุร้าย จึงไม่แปลกที่หล่อนจะถูกตบตีด่าทอ

โห้หลีเฉินเกริ่นไว้แล้ว แค่คุณป้าไม่ทำอะไรเกินเลย เย้นหว่านก็คงยอมหลับหูหลับตาทนอยู่ที่นี่ได้อีกสักพัก