สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 693

บทที่ 693 แค่จะคิดก็ยังไม่กล้า

" น้องสาวของผม เลี้ยงมาแบบเอาแต่ใจตั้งแต่ยังเล็ก ก็ไม่แปลกที่จะดูอ่อนแอมากกว่าพวกคุณ "

น้ำเสียงเยือกเย็นที่ไม่ทิ้งน้ำหนักมากของโห้หลีเฉินก็พูดขึ้น สีหน้าเย็นชานั่นมองตรงไปยังคุณป้า

" อย่าเอาพวกคุณไปเปรียบเทียบกับเธอเลย "

เขาปกป้องเธออย่างทะนงตัว ไม่มีท่าทีจะระงับอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น

คุณป้าทั้งตกใจทั้งกลัว จนหน้าซีดไปชั่วขณะ อย่างกับว่าพึ่งจะได้ยินเรื่องที่ทำให้สังคมต้องตื่นตระหนกกันไปถ้วนทั่ว อย่างกับเป็นหัวข้อถกเถียงที่ไร้ความน่าเชื่อถือ

ที่น่าตกใจคือโห้หลีเฉินเลี้ยงดูเธอด้วยความเอาอกเอาใจเช่นนี้ ท่าทางของความเป็นหญิงนั้นไม่มีเลยสักนิด ที่ประหลาดยิ่งกว่าคือ พฤติกรรมที่ขำปกป้องเธอ ไม่ได้มีความละอายใด ๆ เลยสักน้อย

พฤติกรรมกรรมพวกนี้ไม่เหมือนกับที่พวกผู้ชายที่นี่ปฏิบัติต่อพวกหล่อนเลย ทำให้อดที่จะแอบอิจฉาไม่ได้

ถ้าหากผู้ชายของหล่อนดีกับหล่อนเช่นนี้บ้าง...แค่คิดก็ยังไม่กล้าเลย

" หล่อจัง.... "

ฉู่ฉู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองโห้หลีเฉินอย่างเคลิบเคลิ้ม น้ำลายแแทบจะไหลออกมาจากปากเสียให้ได้

ที่ผ่านมานอกจากผู้ชายเช่นพ่อและพี่ชายที่ดูมุทะลุดุดันและเย็นชานั้น ก็ยังมีผู้ชายอีกประเภทหนึ่งที่คอยเอาใจใส่และอ่อนโยนเช่นนี้

เธอเริ่มมีความรู้สึกอิจฉาเย้นหว่านที่อ่อนแอและปวกเปียกเสียแล้ว

โห้หลีเฉินไม่สนใจคุณป้า และเปลี่ยนสายตาไปมองเย้นหว่านอย่างอ่อนโยน " หิวแล้วล่ะสิ ฉันจะพาเธอไปกินข้าว "

เป็นเพราะโห้หลีเฉินมีท่าทีที่ปกป้องเธอ ทำให้ความชอกช้ำที่คุณป้าทำกับเย้นหว่าน ค่อย ๆ มลายหายไปทันที

เธอผงกหัวอย่างว่าง่าย " ค่ะ "

เย้นหว่านยื่นมือไปค้ำเตียง แล้วพยุงตัวขึ้นมายืนด้วยขาข้างเดียว

โห้หลีเฉินจึงรีบมาพยุง ไปนั่งรถเข็นอย่างระมัดระวัง

เขามองเย้นหว่านที่นั่งบนรถเข็น สายตาดูอ่อนลง

เขาไม่สามารถจะอุ้มหรือกอดเธอในแบบที่ต้องการได้ เพราะไม่อยากสร้างเรื่องที่ต้องทำให้กังวลและเกิดความทุกข์ใจให้ชีวิตของเธออีก

แต่ก็ยังดี ที่อีกไม่นาน ไม่กี่วันเท่านั้น เขาก็จะพาเธอไปจากที่นี่ได้

อีกอย่าง เขาต้องหายานั่นให้เจอ คงไม่เอาเวลาทั้งหมดมาทิ้งไว้ที่นี่แน่ อาการบาดเจ็บที่เท้าของเย้นหว่านก็ทำให้เธอเดินเหินไม่ถนัด มีรถเข็นนี่ ก็ทำให้สะดวกสบายขึ้นมาไม่มากก็น้อย

เมื่อพาเย้นหว่านมานั่งเรียบร้อย โห้หลีเฉินก็เดินด้านหลังรถเข็น แล้วค่อย ๆ เข็นรถออกไปข้างหน้า

คุณป้าและฉู่ฉู่ที่ยืดดูอยู่ข้าง ๆ ตกใจจนลูกตาแทบจะหลุดออกมาข้างนอก

ในโลกของพวกเธอ ผู้ชายแค่ต้องการความเทิดทูน และให้พวกเธอเกิดมาเพื่อ ปรนนิบัติพัดวีพวกเขาเท่านั้น ตลอดมามีแต่พวกเธอที่ทำเรื่องพวกนี้ให้กับผู้ชาย ไม่เคยมีผู้ชายคนใดทำเรื่องเหล่านี้ให้กับพวกเธอเลยสักครั้ง

แต่คนที่สูงส่งอย่างโห้หลีเฉิน กลับมาเข็นรถให้กับเย้นหว่าน ทำเรื่องต่ำต้อยด้อยราคาเล็ก ๆ พวกนี้ได้อย่างไร

คุณป้าไม่ได้มองเปล่า แต่เดินตามไปด้วยความรีบร้อน

" คุณโห้ ให้เป็นหน้าที่ของฉันดีกว่านะคะ! "

" ไม่จำเป็น "

โห้หลีเฉินปฏิเสธอย่างตัดบท จากการยื่นมือให้ความช่วยเหลือของคุณป้า และเข็นรถต่อไปข้างหน้า

ล้อที่ขนาบไปกับพื้นเป็นเสียงดัง " กรึก กรึก ๆ " ค่อย ๆ ไกลออกไป

คุณป้ายังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังโห้หลีเฉินและ เย้นหว่านที่ค่อย ๆ ห่างออกไปเรื่อย ๆ

เธอโมโหและสบถออกมา " นังผู้หญิงอัปยศ! "

ลึกลงไปในดวงตาของฉู่ฉู่ รู้สึกได้หัวใจที่มีประกายออกมา เธอเผลอพูดบางอย่างออกมาอย่างไม่รู้ตัว

" น่าอิจฉาเสียจริง... "

" เพี๊ยะ! "

ฝ่ามือที่หนักประทับลงบนใบหน้าของฉู่ฉู่ ใบหน้าขาว ๆ รูปไข่ของเธอ ภายในไม่กี่วินาทีก็ปรากฏเป็นรอยแดงรูปนิ้วมือทั้งห้าขึ้น

คุณป้ามองเธอด้วยสายตาที่ดุดัน ก่อนจะด่ากราดว่า " อย่าลืมธรรมเนียมที่คนบ้านเรายึดถือ หรือแกอยากจะเป็นผู้หญิงชั้นต่ำประเภททำตัวอ่อนแอพวกนั้นน่ะเหรอ "