สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 696

บทที่ 696 หึงแล้วเหรอ

เห็นเจ้ากรมเพ่ยเร่งรัดอย่างร้อนใจ เวนเดลล์เกรงว่าพอโห้หลีเฉินไม่พอใจก็จะปฏิเสธ รีบช่วยพูดว่า

“คุณโห้ คุณรีบไปเถอะ มีเรื่องอะไรให้ฉันมาทำก็ได้”

ชะงักไปเล็กน้อย เขากดเสียงต่ำ พูดอีกประโยคหนึ่งข้างๆโห้หลีเฉิน “เจ้าหญิงไม่มีความอดทน อย่าให้เธอรอนาน”

ได้ยินคำพูดของเวนเดลล์ เสียงเต้นรัวไม่เป็นจังหวะในใจของเย้นหว่านดังขึ้นมา

ความไม่สบายใจภายในใจพลุ่งพล่านขึ้นมาทีละชั้นๆ ทำให้เธอร้อนใจอย่างมาก อยากจะทำอะไรสักอย่าง

เธอกัดฟัน มองตรงๆไปที่โห้หลีเฉิน

คิ้วของโห้หลีเฉินค่อยๆขมวด ลังเลสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดกับเย้นหว่านด้วยเสียงขรึมว่า

“คุณค่อยๆทานข้าวอยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมให้เวนเดลล์ส่งคุณกลับไปด้วยตัวเอง ดีมั้ย”

แม้ว่าเพิ่งจะเคยเตือนแล้ว แต่ว่าความคิดของคนที่นี่ หญิงรับใช้ไม่เป็นมิตร เขาไม่วางใจให้หญิงรับใช้ดูแลเย้นหว่านอีก

ดังนั้นตอนแรกคิดว่าจะรอให้เย้นหว่านกินข้าวเสร็จแล้ว ไปส่งเธอกลับห้องด้วยตนเอง

มือที่จับตะเกียบของเย้นหว่าน เกร็งแน่นขึ้นมาทันที

คิดว่าตอนนี้โห้หลีเฉินต้องไปทานอาหารเป็นเพื่อนกับเจ้าหญิงอะไรนั่น อาหารที่อุดมสมบูรณ์ตรงหน้า ก็หมดความอยากอาหารไปทันที

ในใจเธอตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก คำพูดที่หลุดจากปากออกมา แทบจะไม่ผ่านสมองเลย

“ไม่ต้อง”

พอสิ้นเสียง เย้นหว่านชะงัก

โห้หลีเฉินก็ชะงัก

เย้นหว่านเป็นคนที่เชื่อฟังรู้ว่าอะไรควรไม่ควร มีความเป็นห่วงเป็นใยอย่างมากมาตลอด ตอนนี้เขาจะไปทำธุระ เธอกลับบอกว่าไม่ต้อง

สายตาลึกล้ำของโห้หลีเฉินมองไปยังเย้นหว่าน กลับไม่มีท่าทีลังเลเลยสักนิด พยักหน้าอย่างรักใคร่

“ได้”

ในชั่วพริบตา เขาก็พูดกับเจ้ากรมเพ่ยด้วยท่าทีหนักแน่นว่า “คุณกลับไปก่อน เดี๋ยวผมมา”

เจ้ากรมเพ่ยตาเบิกโตทันที แทบจะคิดไม่ถึงเลยว่า เพราะการเร่งรัดของพวกเขา โห้หลีเฉินไม่เพียงไม่รีบตามเขาไปทันที แม้แต่ท่าทีก็ยังเปลี่ยนเป็น เดี๋ยวไป!

และทัศนคติที่เปลี่ยนไปนี้ หรือเพราะผู้หญิงที่ทานอาหารร่วมโต๊ะคนนี้เหรอ

เจ้ากรมเพ่ยมองไปยังเย้นหว่านอีกครั้ง ในแววตามีการประเมินอยู่พอสมควร

ร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินก้าวมาข้างหน้าทันที บังตรงหน้าของเย้นหว่านไว้ กั้นสายตาของเจ้ากรมเพ่ยไว้

สีหน้าท่าทางของเขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “เจ้ากรมเพ่ย เชิญ”

ออกคำสั่งโดยตรงเลย

ท่าทางระวังตัวนั้น ยิ่งทำให้มุมปากของเจ้ากรมเพ่ยเบะขึ้น เขาก็แค่มองนิดมองหน่อยเท่านั้น หรือว่ายังจะสามารถกินแม่คนนี้เข้าไปได้หรือไง

งี่เง่า ให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนเดียวมากขนาดนี้เชียว

ภายในใจมีความไม่พอใจ แต่ด้วยตำแหน่งสถานะของโห้หลีเฉินตอนนี้ เจ้ากรมเพ่ยก็ยังคงต้องรักษารอยยิ้มอ่อนๆไว้

“ในเมื่อคุณโห้ต้องเตรียมตัวอีกครู่หนึ่ง อย่างนั้นผมก็จะรอคุณที่ด้านนอกนะครับ”

พูดจบ เจ้ากรมเพ่ยก็ไม่รอให้โห้หลีเฉินโต้ตอบหรือสั่งการอะไรอีก หันหน้าเดินออกไปข้างนอกเลย

น่าขัน เจ้าหญิงทรงบัญชามาแล้วว่าให้มารับคน ถ้าเขากลับไปเอง จะไม่ต้องถูกลงโทษด้วยวิธีห้าม้าแยกศพหรือ

แต่ว่าไปช้าขนาดนี้ เขาเกรงว่าคงต้องเจอกับสายตาเยือกเย็นของเจ้าหญิง

เจ้ากรมเพ่ยจากไปแล้ว โห้หลีเฉินหันมามองเย้นหว่าน ยื่นมือไปคีบอาหารที่เธอชอบกินให้เธอ

“กินเถอะ ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

เย้นหว่านจ้องมองโห้หลีเฉิน แก้มแดงเล็กน้อย รู้สึกผิดอยู่บ้าง

เมื่อครู่เธอไม่สบายใจ พูดไปเพียงสองคำ เขาก็ปฏิเสธเจ้ากรมเพ่ยอย่างเด็ดขาด ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเธอกินข้าว

ผู้ชายคนนี้ ให้ความสำคัญกับเธอ เธอก็ไม่โกรธแล้ว

เธอพูดพึมพำ “คุณไปทำธุระเถอะ อย่าให้คนอื่นรอนานเกินไป”

หากเจ้าหญิงเกิดกริ้วอะไรขึ้นมาเพราะเรื่องนี้ เธอก็ไม่อยากจะทำให้โห้หลีเฉินพลอยเดือดร้อนไปด้วย

ที่นี่ไม่เหมือนกับข้างนอก โห้หลีเฉินนอกจากตนเองแล้ว ก็ไม่มีกำลังสนับสนุนอื่น ผิดใจกับเจ้าหญิงขึ้นมาก็หัวเดียวกระเทียมลีบ

เห็นเย้นหว่านท่าทางเปลี่ยนเป็นเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใย โห้หลีเฉินยิ้มอย่างจนปัญญา

เขานั่งข้างๆเธอไม่ขยับเขยื้อน แล้วก็คีบอาหารให้เธออีก