สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 70

บทที่ 70 เขาเป็นคู่หมั้นหนุ่มของฉัน

โห่หลีเฉินก็ลุกขึ้นตาม ก้าวขาเรียวยาวออกไปข้างนอก

ในเสียงทุ้มต่ำเผยความสุขเล็กน้อย “ผมไปส่งคุณ”

เย้นหว่าน: “……” คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ก็เป็นเขาดีหรือไม่?

“ไม่ต้องค่ะ ฉันไปเองได้”

เย้นหว่านเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา

เดินออกมาหน้าประตูใหญ่ เธอต้องการใช้แอพพลิเคชันในมือถือเรียกรถ แต่เพิ่งเปิดหน้าจอ เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าสกรีนเซฟเวอร์ของเธอถูกเปลี่ยนเป็น———

รูปถ่ายใบนั้นของโห้หลีเฉินที่เธอแอบถ่าย

ที่แท้เมื่อกี้ที่เขาเอาโทรศัพท์ไปจากเธอ คือเอารูปถ่ายใบนี้เปลี่ยนเป็นสกรีนเซฟเวอร์ของเธอ

นี่มันช่าง……

เย้นหว่านแก้มแดงทั่ว หัวใจราวกับจะเด้งออกมาจากอกเลย

ในตอนนี้เอง ลัมโบร์กินีก็ขับมาหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นหว่าน กระจกที่นั่งคนขับลดลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้คนสะดุดหายของโห้หลีเฉิน

“ขึ้นรถ”

เย้นหว่านกุมโทรศัพท์มือถือไว้ ใบหน้าแดงเรื่อไม่มองเขา “ฉันนั่งรถไปเอง”

“ที่นี่เป็นที่ดินส่วนบุคคล ไม่มีรถยนต์สามารถเข้ามาได้”

โห้หลีเฉินมองตรงไปที่เย้นหว่าน จากนั้นลดเสียงลงและพูดว่า: “คุณยายยังคงเฝ้าดูอยู่ คุณแน่ใจว่าต้องการทำอารมณ์ฉุนเฉียวกับผม”

ในประโยคสุดท้าย ทำเอาอารมณ์ทั้งหมดของเย้นหว่านหายไปหมดแล้ว

คุณยายเฝ้าดูอยู่ เธอต้องแสดงความรักกับโห้หลีเฉินถึงถูก

กัดฟันซ้ำๆด้วยความหงุดหงิด เย้นหว่านก้าวขึ้นไปบนรถโดยไม่เต็มใจ

ในที่นั่งคนขับ โห้หลีเฉินสตาร์ทรถ และจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ริมฝีปากบางยังคงคลี่ยิ้มดูเหมือนไม่มีอะไร

หลังจากทีลัมโบร์กินีขับออกไป จูเหลียนอีงและแม่บ้านเก่าแก่ก็ยังยืนเคียงข้างกันอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง และมองไปที่รถที่ห่างออกไป

ใบหน้าของจูเหลียนอีงมีความคิดเหล่านี้ เธอจึงถามขึ้น “โจว คุณคิดว่าพวกเขาจริงหรือปลอม?”

แม่บ้านเก่าแก่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงเนิบๆแต่นุ่มนวล

“ดูแล้วเหมือนจะจริง”

ดูแล้วคล้าย ในความเป็นจริงเป็นยังไง ก็ไม่อาจจะรู้ได้

ตอบแล้วก็เท่ากับไม่ได้ตอบ แต่กลับยังทำให้จูเหลียนอีงได้คำตอบที่ต้องการ

นางมองไปที่ไกลๆอย่างเศร้าๆ ถอนหายใจ:

“ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ ทั้งหมดจะต้องเป็นจริง หลีเฉินจะต้องสู่ขอเย้นหว่าน“

   ——

การแข่งขันจบลง ว่ากันตามเหตุการณ์เย้นหว่านต้องกลับบริษัททำงานอีกครั้ง แต่เนื่องจากโห้หลีเฉินต้องการโยกย้ายเธอไปที่โห้ถิงกรุ๊ป เธอถึงเพิ่งมาที่บริษัทก็กลายเป็นมาเก็บข้าวของ

 เช้าตรู่ ทันทีที่เธอเดินถึงประตูบริษัท ตรงหน้าน้องๆตัวเล็กสองคนก็วิ่งเข้ามา

พวกเขาถือช่อดอกไม้สดไว้ในมือ และส่งให้เย้นหว่านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“เย้นหว่าน นี่มอบให้กับคุณ”

เย้นหว่านตื่นตะลึง สองสาวมอบดอกไม้ให้เธอแต่เช้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เด็กสาวทั้งสองคนยัดดอกไม้ไว้ในมือของเย้นหว่าน มองไปที่เธออย่างชื่นชมและพูดว่า:

“พวกเราสองคนอยู่ในสถาบันการออกแบบ ชอบการออกแบบมาก ในอนาคตก็ต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่สวยที่สุด เสื้อผ้าชุดนั้นของคุณที่อยู่ในการแข่งขันการออกแบบชุดแต่งกายOviนั้นสวยงามมากๆ คุณเกิดมาก็เพื่ออยู่ในเวทีการออกแบบ

เย้นหว่าน ไม่ว่าเป็นเพราะอะไรคุณถึงไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศOvi แต่ว่าพวกเราจะสนับสนุนคุณเสมอ. และหวังว่าคุณจะพยายามทำตามความฝันด้านการออกแบบอีกครั้ง”

มองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจของสองสาว เย้นหว่านราวกับได้มองเห็นในระยะแรกของตัวเองที่มีพลังมากที่สุดในเวลานั้น

เธอยิ้มด้วยความประทับใจ “ขอบคุณพวกเธอนะ ฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่”

เธอจะตั้งใจทำต่อไป ใช้ลักษณะที่แข็งแกร่งที่สุด กลับไปเวทีที่เป็นของเธออีกครั้ง

ร่ำลากับสองสาวแล้ว เย้นหว่านอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มีผู้สนับสนุน มันเป็นสิ่งที่มีความสุขมาก

เธอไปที่แผนกออกแบบตามปกติ และเก็บข้าวของของตัวเอง

เมื่อเห็นการกระทำของเธอ เพื่อนร่วมงานจึงเงยหน้ามองเธอทีละคน แววตาที่มีต่อเธอสลับซับซ้อนและแปลกใจมาก

 แต่ก็ไม่มีการดูถูกและเยาะเย้ยอย่างแรกๆแล้ว

“เย้นหว่าน คุณทำอะไร?”

มู่จื่ออี้เดินมาพร้อมยกชานมสองชุดที่ควันลอยกรุ่น ก็มองเห็นเย้นหว่านกำลังเก็บข้าวของ

ใบหน้าของเขาขรึมลงทันที สาวเท้ายาวไปตรงหน้าของเธอ ดึงมือของเธอเอาไว้

“คุณจะลาออกแล้วหรือ? คุณอย่าเพิ่งท้อตกลงคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น คุณบอกผมสิผมสามารถช่วยคุณได้”

มองดูมู่จื่ออี้ที่จับมือของตนเอาไว้ เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะ แล้วรีบดึงมือกลับ