โห้หลีเฉินยิ้มเยาะที่มุมปากของเขาแล้วพูดว่า “ฉันเป็นคนต่างชาติ ท่านดยุกเซอร์รู้ได้ไหมครับ”
เซอร์ยุนซีพยักหน้ารับ “ผมรู้ครับ”
ในตอนแรกเขาไม่รู้ว่าเย้นหว่านเป็นชาวต่างชาติ แต่ระหว่างทางที่มาที่นี่เขาส่งคนไปตรวจสอบและรู้ข้อมูลของเย้นหว่าน
หลังจากได้เห็นโห้หลีเฉิน เขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น
โห้หลีเฉินผู้มีความสามารถทุกด้านที่เดินทางมาจากต่างประเทศ จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของคนในราชวงศ์ หลังจากนั้นไม่กี่วันเขาก็ได้ยินเรื่องนี้เข้าหู
เป็นที่ทราบกันดีว่าโห้หลีเฉินปฏิเสธข้อเสนอการแต่งงานกับเจ้าหญิงโดยไม่แม้แต่จะคิด ดังนั้นเขาจึงโชคดีอย่างยิ่งที่ข้อเสนอของเขาไม่ถูกปฏิเสธโดยตรง
โห้หลีเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม ผมปฏิบัติตามกฎของคุณที่นี่ แต่กฎของทางเราก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้”
“เย้นหว่านของเรา ถูกเลี้ยงดูอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก เป็นสิ่งสำคัญที่ปกป้องไว้ในฝ่ามือมาอย่างดี แม้ว่าเธอจะแต่งงานแล้ว เธอก็จะไม่สามารถรับใช้หรือดูแลผู้ชายหรือจะเป็นวัวหรือม้ารับใช้ผู้ชายไม่ได้ “
“ถ้าคุณต้องการแต่งงานจริงๆ คุณต้องยกเลิกระบบการปกครองแบบชายที่เหนือกว่า และความต่ำต้อยของเพศหญิงในครอบครัวเธอสำคัญที่สุด คุณไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นรังแกหรือนินทาเธอได้ คุณทำได้หรือเปล่า”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาเซอร์ยุนซีก็ตะลึงงันไป
เขาครุ่นคิดเกี่ยวกับคำขอต่างๆ มากมาย แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องนี้
ความคิดที่ว่าผู้ชายเหนือกว่าผู้หญิงนั้นฝังแน่นอยู่ในประเทศเบียนหนานและเป็นเรื่องธรรมดาในประเทศของเขา
จะให้เขาตัดแนวคิดนี้ตอนนี้ง่ายๆได้อย่างไร
ถ้าแต่งงานกับเธอในอนาคต ทุกอย่างต้องเชื่อฟังเธอ เอาอกเอาใจเธออยู่ตลอด
เรื่องพวกนี้ไม่เคยมีมาก่อนในประเทศเบียนหนานและไม่เคยมีแบบอย่างให้เห็น
แม้แต่ซาอินติที่เพิ่งตามมาก็ยังตกใจเมื่อได้ยินแบบนี้
เธอบ่นพึมพำ “เป็นไปไม่ได้ จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร ไม่มีทางหรอก”
แนวคิดนี้ฝังรากลึกเข้าสู่กระดูก มีเพียงไม่กี่คนในโลกที่มีความกล้าหาญที่จะต่อต้านได้
ยิ่งไปกว่านั้น เซอร์ยุนซียังคงเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ที่มีผลต่อประเทศเป็นอย่างมาก
เย้นหว่านมองไปทางโห้หลีเฉินด้วยความตกใจและชื่นชมนับถือ
ก่อนจะเข้าใจ ว่านี่เป็นมาตรการรับมือของโห้หลีเฉิน
ตั้งแต่แรกเริ่มที่โห้หลีเฉินไม่ได้ปฏิเสธออกไปโดยตรง แต่บอกว่าไม่มีใครคู่ควรกับเธอ ดังนั้นเขาจึงเริ่มลงมือจัดการเซอร์ยุนซี ทีละขั้นตอน จนถึงปัจจุบันข้อเรียกร้องสามประการคือบันไดที่ เซอร์ยุนซีไม่สามารถปีนข้ามไปได้
อยู่ที่นี่ ถ้าผู้หญิงปฏิเสธคำขอแต่งงานของผู้ชาย ก็จะมีจุดจบที่เลวร้ายมาก แต่ถ้าฝ่ายชายยอมแพ้โดยสมัครใจ ก็จะเป็นอีกผลลัพธ์หนึ่ง
โห้หลีเฉินพยายามบังคับเซอร์ยุนซีให้ละทิ้งความคิดริเริ่มเอง
ซาอินติมองไปที่เซอร์ยุนซีอย่างร้อนรน จากนั้นก็มองไปที่โห้หลีเฉินแล้วพูดชักชวน
“หลีเฉินคะ คำขอของคุณค่อนข้างลำบากใจ และเป็นไปไม่ได้ที่จะทำแบบนั้น คุณเปลี่ยนคำเรียกร้องของคุณได้ไหมคะ”
“เฮอะ ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณไม่มีสิทธิ์แต่งงานกับเย้นหว่าน”
โห้หลีเฉินพูดอย่างเย็นชา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกประชดประชัน
เซอร์ยุนซีขมวดคิ้วแน่นมองไปที่เย้นหว่านที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังโห้หลีเฉินด้วยสายตาที่สับสนมาก
เธอเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
บางทีอาจเป็นเพราะเธอเป็นชาวต่างชาติ อิทธิพลทางวัฒนธรรมที่เธอได้รับจากวัยเด็กนั้นแตกต่างกับที่นี่ และนั่นคือเหตุผลที่เธอปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้
เป็นเพราะเหตุนี้ เขาจึงจะชื่นชมและชอบเธอ
การเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบที่มีมาแต่โบราณเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แม้แต่เซอร์ยุนซีก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย
แต่ตอนนี้เพื่อให้ได้แต่งงานกับเย้นหว่าน เขายินดีที่จะคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนี้
เซอร์ยุนซีเม้มริมฝีปาก เขามองตรงไปที่โห้หลีเฉิน แล้วพูดอย่างหนักแน่นและจริงใจ
“โอเคครับ ผมเห็นด้วย จากนี้ไปในบ้านของผมเซอร์ยุนซีคนนี้ จะไม่มีความคิดที่ว่าผู้ชายมีอำนาจเหนือกว่าผู้หญิงอีกต่อไป เย้นหว่านจะเป็นภรรยาที่มีจุดยืนเท่าเทียมกับผม เป็นภรรยาที่ผมจะรักและเอาแต่ใจไปตลอดชีวิต”
ทันทีที่พูดจบ ทุกคนที่ได้ยินก็พากันถกเถียงจนเกิดเสียงดังไปทั่วงาน
พอผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงได้ยิน พวกเขาทั้งหมดพาหันมองไปที่เซอร์ยุนซีด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...