สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 732

เย้นหว่านเกลียดความรู้สึกแบบนี้มาก ทำให้เธอทั้งโกรธทั้งอัดอั้นใจ และกังวลว่าถ้าตัวเองเกิดเรื่องขึ้น โห้หลีเฉินจะต้องตามหาเธอสุดกำลังแน่

แผนการตามหายา ก็คงล้มเหลว

เธอจะนั่งรออยู่เฉยๆไม่ได้!

“ฉู่ฉู่ เย้นหว่าน กินข้าวแล้ว”

ในตอนนี้เอง มีเสียงของคุณป้าดังขึ้นจากที่ไม่ไกลมาก

เธอสวมผ้ากันเปื้อน มีรอยยิ้มบนหน้าที่นานครั้งจะได้เห็น

เย้นหว่านมองเธออย่างแปลกใจ คุณป้าคนนี้วันๆเอาแต่มองค้อนเธออย่างเกลียดชัง ทำไมวันนี้ถึงไม่มองค้อนแล้วล่ะ?

หรือว่าเธออารมณ์ดีแล้ว? ไม่มีเวลามาโกรธเธอ?

เย้นหว่านสงสัย

คุณป้าก็เร่งอีกว่า “รีบมากินข้าว เดี๋ยวอาหารเย็นกันพอดี”

“ได้ ไปแล้ว”

ฉู่ฉู่ยังเกรงกลัวคุณป้าอยู่ ก็เลยรีบลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง

เย้นหว่านพอได้ยินซาอินติพูดแบบนี้แล้ว ก็ไม่อยากกินข้าวอีก ก็เลยส่ายหน้า พูดกับฉู่ฉู่ว่า

“เธอไปเถอะ ฉันไม่หิน ไม่กินแล้ว”

ฉู่ฉู่มองออกว่า เย้นหว่านเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี และเข้าใจเธอ

ก็เลยไม่ได้พูดอะไร ตัวเองเดินไปหาคุณป้าเอง

คุณป้าเห็นเธอเดินมาคนเดียว ก็ตะโกนอย่างไม่พอใจว่า

“เธอมาคนเดียวทำไม? เย้นหว่านล่ะ ทำไมไม่มากินข้าว?”

“แม่ เสี่ยวหว่านบอกว่าไม่หิน ก็เลยไม่กินแล้ว พวกเราไปกินกันเองเถอะ”

คุณป้าก็ขมวดคิ้ว ผลักฉู่ฉู่ออก เดินไปหาเย้นหว่านอย่างเร็ว

“เย้นหว่าน ไปกินข้าวกัน”

เสียงสูงนั้น ข่มความอดทนเอาไว้

เย้นหว่านรู้สึกแปลกใจ คุณป้าคนนี้ปกติก็แทบไม่อยากให้เธอปรากฏในห้องอาหาร ทำไมวันนี้ถึงมาเรียกเธอไปกินข้าวล่ะ?

เย้นหว่านอธิบายอย่างอดทนว่า “ฉันไม่หิว กินไม่ลง พวกเธอไปกินเถอะ”

“กินไม่ลงก็ต้องกินนะ เพราะเธอฉันเลยทำอาหารไว้เยอะมาก เธอมีสิทธิ์อะไรมาสิ้นเปลือง?”

คุณป้าไม่พอใจอย่างมาก สีหน้าบึ้งตึง ท่าทางจะบังคับให้เย้นหว่านไปกินให้ได้

ถ้าเป็นคนอื่น ส่วนมากก็คงกังวลเย้นหว่านไม่กินข้าว เดี๋ยวจะหิวเอา

แต่คุณป้าคนนี้ไม่มีทางคิดเรื่องพวกนี้แน่นอน

และยังทำอาหารมากมายเพื่อเย้นหว่านงั้นเหรอ?

คุณป้าคนนี้เป็นคนดีแบบนี้เมื่อไหร่กัน?

ต้องรู้ว่า โต๊ะอาหารของผู้ชาย ไม่ว่าจะมีแค่เด็กผู้ชายสองคน หรือเวนเดลล์พวกเขาอยู่ จะมีอาหารเต็มโต๊ะ ทุกครั้งที่กินไม่หมดก็สิ้นเปลือง

เย้นหว่านก็แค่เพิ่มสำรับอาหารหนึ่งชุด ไม่มีปัญหาเรื่องการทำอาหารมากเลย

แต่มาวันนี้……

คุณป้าคนนี้แปลกจริงๆ

เย้นหว่านมองด้วยสายตาสงสัย คุณป้าก็หลบสายตาอย่างรู้สึกผิด และพูดเสียงแข็งต่อว่า

“มองอะไร? เร็วเข้าสิ อย่าให้ทุกคนต้องรอเธอคนเดียว!”

เธอดูเด็ดขาดมาก เย้นหว่านจะต้องไปกินข้าวให้ได้

เย้นหว่านขมวดคิ้ว เรื่องไม่ปกติต้องมีเรื่องไม่ดีแน่

มีเรื่องแน่นอน

เธอครุ่นคิดสักพัก ก็ลุกขึ้น และตอบว่า “ได้”

ได้ยินคำนี้ คุณป้าก็โล่งอกถอนหายใจ

อารมณ์เปลี่ยนแปลงที่ปกปิดไม่ได้อย่างเห็นได้ชัดนั้น ทำเอาเย้นหว่านยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่

อาหารมื้อนี้ มีเรื่องอะไรกันแน่?

หรือว่าซาอินติมาอีกแล้ว แล้วนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารรอ?

หรือว่าจะมาเกาะเธออีก?