สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 74

บทที่74 ฉันไม่แต่งงานกับเขาหรอกค่ะ

“ฉันไม่แต่งงานกับเขาหรอกค่ะ”

เย้นหว่านรีบพูดออกมา น้ำเสียงหนักแน่นและรวดเร็ว

ถึงแม้ก่อนหน้านั้นเธออาจจะมีความรู้สึกที่ไม่ธรรมดากับโห้หลีเฉิน แต่ก็ไม่เคยคิดจะทำให้ของหลอกกลายเป็นจริง ยิ่งตอนนี้โห้หลีเฉินยังมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เธอยิ่งไม่มีทางเพ้อฝันที่เข้าไปแทรกแซง

“คุณหนูมู่หรุง เรื่องของพวกคุณฉันไม่รู้จะพูดยังไง และฉันก็ไม่ควรจะยุ่งด้วย คำมั่นสัญญาระหว่างฉันกับโห้หลีเฉินมีเวลาแค่เดือนเดียวเท่านั้น พอถึงเวลาฉันก็จะถอนหมั้นกับเขาค่ะ”

หยุดไปครู่นึง เย้นหว่านพูดเพิ่มเติมอีก:“หรือว่า ถ้าเขาจะถอนหมั้นก่อน ฉันก็จะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีค่ะ”

มู่หรุงชิ่นเหมือนจะโล่งอกไปที “เสียวหว่าน เฉินรู้สึกละอายใจต่อฉันในเรื่องนี้มาโดยตลอด เรามักจะหลีกเลี่ยงไม่คุยถึงเรื่องนี้ วันนี้ไม่ทันคิดไรมากเลยพูดกับคุณเยอะขนาดนี้ ฉันหวังว่าคุณจะไม่บอกกับเฉินนะ”

“ค่ะ” เย้นหว่านพยักหน้า

“เสียวหว่าน คุณนี่เป็นคนดีจริงๆเลย ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเป็นเพื่อนกับคุณให้ได้”

เย้นหว่านเม้มปาก ไม่พูดอะไร ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ถึงแม้จะเป็นแค่ข้อตกลง แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่คิดว่าจะเพื่อนกับมู่หรุงชิ่นได้ง่ายๆ

หลังจากงานเลี้ยงจบลง มู่หรุงชิ่นส่งเย้นหว่านและคนอื่นๆเดินออกจากห้องโถง

ตอนนี้ก็ยามดึกแล้ว อากาศก็เริ่มเย็นลง ลมพัดจนหนาวเย็น

โห้หลีเฉินถอดเสื้อกันหนาวลงมา แล้วจะคลุมให้เย้นหน่าน

เย้นหว่านสังเกตถึงท่าทีของโห้หลีเฉิน ใจเธอเกร็งๆ มู่หรุงชิ่นยังอยู่ที่นี่ ท่าทีแบบนี้หวานแหววเกินไปรึเปล่า?

คิดๆแล้ว เธอรีบหลบไปข้างๆ

มือที่ถือเสื้อกันหนาวของโห้หลีเฉินค้างอยู่กลางอากาศ

“ฉันไม่หนาวคะ”

เย้นหว่านมองมู่หรุงชิ่นอย่างทำตัวไม่ถูก เธอพูดเตือนโห้หลีเฉินด้วยเสียงเบา:“อย่าทำให้คนอื่นเข้าใจผิดค่ะ”

เข้าใจผิดอะไร?

โห้หลีเฉินไม่เข้าใจ แววตาหนักหน่วง งานเลี้ยงในคืนนี้ เย้นหว่านตั้งใจที่จะหลบหน้าเขาตลอดเวลา ห่างเหิน ตั้งใจจนปิดบังไม่อยู่

“คุณหนูมู่หรุง ขอบคุณที่ต้อนรับอย่างดีค่ะ ไว้เจอกันอีกนะคะ”

เย้นหว่านยิ้มและโบกมือให้มู่หรุงชิ่น แต่ก็ไม่ได้มองหน้าโห้หลีเฉินเลย และเดินตรงไปขึ้นรถ

สีหน้าของโห้หลีเฉินดูแย่ เม้มปากและทำสีหน้าสูงส่ง หันหลังก็เดินไปขึ้นรถรถเหมือนกัน

ไม่ได้ทักทายกับมู่หรุงชิ่นเลยด้วยซ้ำ

มู่หรุงชิ่นมองดูโห้หลีเฉินที่เดินจากไป แววตาเธอเศร้า มีเย้นหว่านอยู่ด้วยแล้ว เขาถึงกับละเลยเธอได้สิ้นเชิงขนาดนี้เลยหรือ

โห้หลีเฉินขึ้นรถ รูปร่างที่สูงใหญ่ได้นั่งลงที่ข้างกายของเย้นหว่าน

ทันใดนั้นเย้นหว่านได้เขยิบไปที่ข้างๆอีก

สายตาเธอมองไปข้างนอก เหมือนตั้งใจจะห่างเหินเขา

โห้หลีเฉินอารมณ์โมโหที่ค้างอยู่ในใจ แต่ก็ระบายไม่ออก ที่กลุ้มใจที่สุดคือเขายังไม่รู้เลยว่าสาวน้อยคนนี้อยู่ดีๆเป็นอะไรไปอีก

เขาสั่งการให้เว่ยชีที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ:“ออกรถ”

เว่ยชีลังเลไปครู่นึง แล้วหันไปมองฉินฉู่กับเย้นเหวินหนานที่ยืนอยู่หน้าประตู หลังจากนั้นก็ขับรถจากไป

“อ้าว หลีเฉินไปแล้ว? พวกเรายังอยู่ที่นี่อยู่เลยนะ”

ฉินฉู่ไหวตัวทันเป็นคนแรก และมองดูรถที่ขับไกลออกไปเรื่อยๆ

โห้หลีเฉินนี่พอมีภรรยาแล้ว ก็ไม่เห็นหัวเพื่อนอย่างพวกเขาเลยนะ ทิ้งพวกเขาไว้ที่นี่เฉยเลย

เย้นเหวินหนานมองดูฉินฉู่ที่กำลังเจ็บใจแต่เขากลับยืนอยู่อย่างสงบนิ่ง ไม่พูดอะไร

มู่หรุงชิ่นซ่อนอารมณ์ของตัวเองไว้อย่างดี พูดด้วยรอยยิ้ม:“ไม่ใช่คนที่ไม่มีรถสักหน่อย ถึงขั้นต้องไปอัดในรถคันเดียวกันกับเฉินทุกครั้งเลยหรือ? ฉันสั่งการให้คนขับไปส่งพวกนาย”

“ยังไงก็ชิ่นนี่แหละที่มีน้ำใจ”