สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 75

บทที่75 เตรียมตัวจากไป

เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งสัปดาห์แล้วหรอ?

แต่ผู้หญิงคนนี้ยังหาทางตีตัวออกห่างจากเขา

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่คิดจะถอนหมั้นอยู่แล้ว แต่ถ้าบอกเธอตอนนี้ เธอต้องโวยวายใหญ่แน่ๆเลย

จัดการยากจริงๆ

เงียบไปครู่นึง โห้หลีเฉินพูดว่า:“ผมแค่ส่งคุณไปที่ระแวกบริษัทเท่านั้น”

เว่ยชีที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับอึ้งไปเลย ไม่นึกเลยว่าคุณผู้ชายจะประนีประนอมง่ายๆแบบนี้เลย?

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเรื่องที่คุณผู้ชายตัดสินในแล้ว จะเปลี่ยนไปไวขนาดนี้

โห้หลีเฉินก็อยู่ตรงนี้แล้ว และตกลงแล้วว่าจะส่งเธอถึงแต่เละแวกของบริษัทเท่านั้น เย้นหว่านก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก ก็เลยขึ้นรถไป

โห้ถินกรุ๊ปสมกับเป็นบริษัทที่โคตรใหญ่จริงๆ ดีไซนเนอร์ทุกคนล้วนมีห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง ให้พวกเธอจัดงานดีไซน์ได้อย่างอิสระ

หลังจากเย้นหว่านไปดูมาแล้ว ก็เดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง เธอเห็นหน้าประตูห้องทำงานมีคนที่คุ้นเคยคนนึงยืนอยู่มาแต่ไกล

พอเดินเข้ามา เธออึ้งและพูดว่า:“อานอาน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

ตอนที่เข้าร่วมการแข่งขันงานดีไซน์OVI ลั่วอานเป็นผู้ช่วยชั่วคราว ที่บริษัทเดิมของเธอจัดให้ เย้นหว่านคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

ลั่วอานรีบเข้ามารับกระเป๋าที่อยู่ในมือของเย้นหว่านด้วยการเอาใจใส่ เธอพูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่เย้นหว่านคะ ฉันก็ถูกย้ายมาที่นี่ แล้วค่ะ ต่อไปก็ยังเป็นผู้ช่วยของพี่ต่อนะคะ”

เย้นหว่านอึ้งไปครู่นึง แต่ไม่นานเธอก็รู้แล้วว่าต้องเป็นโห้หลีเฉินจัดการแน่ๆ ที่ให้ลั่วอานอยู่ข้างกายเธอ เธอก็จะรู้สึกคุ้นเคยหน่อย

แต่ว่า ทำไมคนที่ย้ายมาไม่ใช่มู่จื่ออี้?

นิ่งไปครู่นึง เย้นหว่านถามว่า:“แล้วมู่ตอนนี้มู่จื่อยี่เป็นผู้ช่วยของใครอยู่เหรอ?”

ลั่วอานแววตาระยิบระยับ เงียบไปครู่นึงถึงตอบว่า:

“เมื่อวาน หลังจากพี่จากไป ฉันก็ไม่ได้เห็นมู่จื่ออี้อีกเลย ฉันได้ยินมาว่ารู้สึกเขาลาจะออกไปแล้วนะคะ”

เย้นหว่านอึ้งมาก ทำไมมู่จื่ออี้ถึงลาออกกระทันหันแบบนี้

หรือเป็นเพราะว่าเธอไม่อยู่แล้ว เขาก็อยู่ต่อไม่ไหวแล้ว?

เย้นหว่านขมวดคิ้ว “เป็นเพราะว่าที่บริษัทมีคนรังแกเขาหรือ?”

“ไม่มีนะคะ”ลั่วอานส่ายหัวอย่างมั่นใจ

“งั้นคุณรู้มั้ยว่าทำไมเขาถึงลาออก?”

ลั่วอานส่ายหัวอีก

เย้นหว่านไม่ค่อยสบายใจ หยิบมือถือออกมาโทรหามู่จื่ออี้ทันที ถามเจ้าตัวเขาโดยตรงจะดีกว่า

“ตู๊ดๆๆ----ตู๊ดๆๆ----”

เสียงโทรดังตั้งนาน แต่กลับไม่มีคนรับสายสักที

เย้นหว่านกระวนกระวายยังไงไม่รู้ มู่จื่ออี้ไม่เคยขาดการติดต่อกับเธอเลย

ลั่วอานมองหน้าเย้นหว่าน แล้วพูดอย่างปลอบใจว่า:

“อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้ยังเช้าเกินไป เขายังหลับอยู่ หรือไม่งั้นเดี๋ยวสายๆหน่อยค่อยโทรหาเขาเถอะ?”

เย้นหว่านมองดูเวลา คิดๆแล้วมันก็ใช่ เธอจึงเก็บมือถือ

ทำงานอย่างเป็นทางการวันแรก เย้นหว่านต้องคุ้นเคยกับหลายๆเรื่องและจัดการสิ่งของเยอะแยะมากมาย เธอกับลั่วอานยุ่งตั้งแต่เช้า

“ก๊อกๆ”

จู่ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ลั่วอานรีบไปเปิดประตู มองเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ตาค้างไปเลย แววตาเปร่งประกาย

เป็นผู้ชายที่หล่อมากเลยอ่ะ

มองดูผู้หญิงที่หลงผู้ชายตรงหน้าคนนี้ เย้นเหวินหนานยิ้มด้วยมารยาท:“ผมมาหาเย้นหว่านครับ”

ทีนี้ลั่วอานถึงได้ดึงสติกลับมา เธอหน้าแดงและรีบถอยหลังไป

“พี่เย้นหว่านอยู่ข้างในค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

เย้นเหวินหนานพยักหน้าให้ลั่วอาน แล้วก็เดินไปห้องทำงาน

ลั่วอานยืนอยู่กับที่ หัวใจเต้นตู๊มๆต่อมๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่หน้าตาดี แถมยังมีมารยาทและช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ!

เย้นหว่านเห็นเย้นเหวินหนาน เลยวางเอกสารในมือลง