สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 750

ตามด้วย ผู้คนที่นอนหลับในห้องพักของพนักงานที่ต่างทยอยกันลุกขึ้นมา แต่เย้นหว่านกลับค้นพบเป็นพิเศษว่า ผู้ชายคนที่ข่มขู่เธอในห้องน้ำเมื่อวาน กลับไม่ได้ปรากฏตัวออกมา

เดิมทีมีคนที่ยังอยู่ทั้งหมดหกคน แต่ไป ๆ มา ๆ กลับเหลือแค่ห้าคน

แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ?

เมื่อคิดถึงผู้ชายคนที่ข่มขู่เธอเมื่อวาน หนำซ้ำยังลงมือปล่อยงูพิษ ทำให้เย้นหว่านทั้งเกลียดชังทั้งหวาดกลัวเขา แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นเขาแล้ว ในใจของเธอก็พลันรู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก

พอเห็นโห้หลีเฉินที่นั่งทำงานอย่างตั้งใจ เย้นหว่านก็อดนึกถึงคำพูดที่โห้หลีเฉินพูดเมื่อวานไม่ได้

เขารู้หมดแล้ว

เพราะฉะนั้นเขาก็เลยจัดการผู้ชายสารเลวคนนั้นไปแล้วสินะ?

ความรวดเร็วของโห้หลีเฉินนั้น มีประสิทธิภาพสูงจนทำให้เย้นหว่านรู้สึกมีความสุขอย่างเต็มเปี่ยมจริง ๆ

แต่เนื่องจากความหวาดกลัวที่ได้เห็นงูจงอางเข้ามาในผ้าห่มกับตาจริง ๆ นั้น จวบจนบัดนี้ก็ได้หลงเหลือเงาดำไว้ให้เย้นหว่าน ทำให้ไม่กล้าที่จะเข้าไปอยู่ในห้องพักเจ้าหน้าที่นั่นอีก

บ่อยครั้งที่เกือบจะอยู่ข้างกายโห้หลีเฉินไม่ห่างไปไหนเลยสักก้าว

ในตอนที่รู้สึกเบื่อก็จะเล่นมือถือ เปิดดูข้อมูลและมองไปทั่วรอบด้าน

เวลาที่ผ่านไปช้า ๆ นั้นก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เพียงพริบตาเดียว ก็ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว

เอกสารนั้นยังไม่ได้ถูกถอดรหัสออกมาจนครบสมบูรณ์ แต่ขอบเขตก็ยังแคบลงอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ดี โห้หลีเฉินบอกที่อยู่กับเย้นหว่าน ก็คือเขตสวนดอกไม้หลวง

เย้นหว่านถามด้วยความสงสัย “นี่มันสถานที่อะไรกัน? ใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

โห้หลีเฉินพยักหน้า “นี่คล้ายกับอุทยานในสมัยโบราณ เพียงแต่มีเป็นส่วนตัวระดับสูงกว่าอุทยานเล็กน้อย ที่นี่เป็นประเภทสวนสาธารณะที่มีขนาดใหญ่ ด้านในปลูกพืชล้ำค่ามากมาย อีกทั้งคนทั่วไปก็ไม่สามารถเข้าไปได้ มีเพียงคนของเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้”

“ตอนแรกฉันสืบหาพืชสมุนไพรที่ปลูกที่นั่น แต่ในรายชื่อทั่วไปนั้นล้วนไม่มี เมล็ดแมกโนเลียอยู่ พอมาดูตอนนี้แล้ว เมล็ดแมกโนเลียคงจะต้องซ่อนอยู่ตรงตำแหน่งที่มีเอกลักษณ์พิเศษด้านในนั้นแน่นอน”

ถึงแม้จะเป็นประเทศเบียนหนานก็ถือว่าเมล็ดแมกโนเลียนั้นล้ำค่าเช่นกัน

เย้นหว่านได้ยินสิ่งที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง ในใจก็มีความหวังอยู่เต็มเปี่ยม

“ถึงแม้จะรู้ สวนดอกไม้หลวงแล้ว แต่ขอบเขตก็ยังแคบเกินไปอยู่ดี ต้องรอให้ถอดรหัสออกมาได้สมบูรณ์ก่อน พวกเราถึงจะมีวิธีไปเอาเมล็ดแมกโนเลียมา”

“อืม”

โห้หลีเฉินคลี่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แล้วยื่นมือออกไปลูบศีรษะของเย้นหว่าน “ใกล้แล้วล่ะ เธอรอก่อนนะ”

ในขณะที่พูด ก็มีประกายมืดครึ้มวาบผ่านในดวงตาของเขาแวบหนึ่ง

ถึงแม้สถานที่จะแคบลงมาอยู่ที่สวนดอกไม้หลวง แต่ทางที่ดีที่สุดอย่าซ่อนอยู่ที่นั่นเลย

ไม่อย่างนั้นคงจะจัดการลำบาก

เนื่องจากได้ที่อยู่ที่แน่นอนแล้วต่อให้สามารถหายาที่จะช่วยชีวิตของโห้หลีเฉินได้ จิตใจของเย้นหว่านก็ดีขึ้นมามาก

เธอไม่ต้องเสียเวลาต่อไปอีกแล้ว แล้วจึงไปหาหนังสือที่เกี่ยวกับสวนดอกไม้หลวงในห้องสมุดเล็กมาบางส่วน จากนั้นเปิดศึกษาดู

ถึงแม้ในหนังสือทั้งหมดจะเป็นเนื้อหาแค่ผิวเผินเท่านั้น แต่มันก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย

เพียงแต่ในตอนที่เย้นหว่านไปหาหนังสือนั้น กลับมีค้นพบได้อย่างฉับไว ก่อนหน้านี้ท่าทีของเพื่อนร่วมงานที่มีต่อเธอยังถือว่าดี แต่ดูเหมือนสายตาที่มองเธอในตอนนี้จะดูเปลี่ยนไปแล้ว

ในสายตาของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นการสังเกตอย่างละเอียดและมีเจตนาที่จะเป็นศัตรู

เพียงแต่พวกเขาก็แค่มอง ไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้จะไม่ได้ใกล้ชิดกับเย้นหว่านมาก แค่เข้าใกล้เพียงนิดเดียวก็ดูเหมือนว่าจะรีบหลบไปราวกับเธอเป็นตัวแพร่เชื้อก็มิปานและอยู่ให้ห่างจากเธอ

เย้นหว่านรู้สึกงงงวย สองวันมานี้เธออยู่ที่นี่และไม่ได้ออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ทั้งยังไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย แต่ทำไมปฏิกิริยาของคนพวกนี้ กลับบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นอีกแล้ว

หนำซ้ำยังเกี่ยวกับเธอด้วย

แต่ไม่มีใครยอมเข้าใกล้หรือพูดคุยเธอแม้แต่นิดเดียว ต่อให้เย้นหว่านจะมีความสงสัยมากแค่ไหน แต่ก็หาคนถามให้ชัดเจนไม่ได้

นี่เลยทำให้เย้นหว่านไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่