สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 749

เย้นโม่หลินหยิบไฟฉายขึ้นตรวจดูสถานการณ์โดยส่วนใหญ่ของอุโมงค์ จากนั้นเดินไปสองก้าว ก็สังเกตเห็นที่ใต้เท้า

เขาคุกเข่าลง จากนั้นมองดูรอยเท้าบนพื้น

แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะมีรถผ่านมาทางนี้”

ถ้ามองสังเกตดูให้ดีจะพบว่ามีรอยยางที่บางมาก บางมาก ๆ อยู่บนพื้นนั้น

ป่ายฉีลูบคาง แล้วยิ้มออกมาด้วยความสนใจ

“เป็นเหมือนที่คิดเอาไว้ไม่ผิด แล้วยังมีรถวิ่งผ่านด้วย อุโมงค์นี้คงจะไม่ได้ใช้มาหลายปีแล้ว”

กำแพงด้านในก่อตัวเป็นน้ำแข็ง ละอองฝุ่นก็เกือบจะหนากว่านิ้วมือแล้ว

ดูแล้วอุโมงค์แบบนี้ ทั้งมืดทั้งเย็น คงจะไม่ได้ใช้งานมานานหลายปี ถ้าไม่ใช่เพราะรถคันนั้นแล่นผ่าน พวกเขาก็คงจะหาไม่เจอ

“ไม่รู้ว่าใครกันที่เข้าออกประเทศเบียนหนานในเวลานี้ รอได้มีโอกาสเจอเขา คงต้องขอบคุณเขาสักหน่อยแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเข้า ๆ ออก ๆ ก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะต้องเสียเวลาไปอีกนานแค่ไหนกว่าจะมาถึงประเทศเบียนหนาน”

ป่ายฉีกำลังหัวเราะเยาะ รู้สึกดีกับคนนำทางที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อนคนนั้นมาก

สีหน้าของเย้นโม่หลินกลับไม่ได้ผ่อนคลายเท่าป่ายฉี เพราะเส้นทางของรถคันนี้ เดี๋ยวไปเดี๋ยวกลับ กว่าจะไปกลับก็อีกหลายวัน

อีกอย่างขามาก็ยังดูชัดเจนกว่าตอนขากลับ อีกทั้งน้ำหนักของรถก็ยังมีเพิ่มขึ้นไม่น้อย

นี่ก็หมายความว่า รถคันนี้ไม่ได้บรรทุกเย้นหว่านและโห้หลีเฉินออกจากประเทศเบียนหนาน อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็ยังอยู่ในนั้น

อาจเป็นไปได้ว่ายังนำยาออกมาไม่สำเร็จ

เขาจะต้องรีบไปช่วยพวกเขา

เย้นโม่หลินลุกขึ้นยืน ข่มขู่ว่า “รีบตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบของอุโมงค์นี้ให้ชัดเจน ความยาวของระยะทาง เตรียมออกเดินทาง”

ถึงแม้จะอยู่ในอุโมงค์แล้ว แต่พวกเขาไม่มีรถ หนำซ้ำระยะทางในอุโมงค์นี้ก็ยังไกลมาก พวกเขาจำเป็นต้องเดินเท้าและยังต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยเลยทีเดียว

อีกทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าสถานการณ์ของเย้นหว่านและโห้หลีเฉินในตอนนี้เป็นอย่างไรแล้วบ้าง เป็นอันตรายหรือไม่

เขาจะต้องรีบไปถึงให้เร็วที่สุด

เมื่อได้ยินเสียคำสั่งแล้ว เหล่าบอดี้การ์ดก็รีบนำอาวุธติดตัว แล้วเริ่มเข้าสู่ท่วงท่าที่เป็นมืออาชีพ เพื่อเตรียมที่จะออกปฏิบัติงาน

ในเวลานี้เอง อีกฟากหนึ่งของอุโมงค์

มีรถเอสยูวีสไตล์ออฟโรดขนาดยาวสุดหรูคันหนึ่งกำลังขับมาด้วยความรวดเร็ว

ภายในรถ มีที่นั่งครึ่งหนึ่งของรถถูกรื้อออกไปแล้ว ตอนนี้ที่ตำแหน่งกลางได้จัดวางกระบองเพชรขนาดใหญ่ครึ่งตัวคนต้นหนึ่งไว้อย่างสงบ

เซอร์ยุนซีกำลังอยู่ที่เบาะข้างคนขับ แล้วหันกลับไปมองด้วยความห่วงใยเป็นบางครั้งบางคราว่ากระบองเพชรนี้ยังอยู่ดีหรือเปล่า

อากาศหนาวเย็นยะเยือกอย่างนี้ไม่รู้ว่ากระบองเพชรจะทนไหวหรือเปล่า ขออย่าได้ตายก่อนจะไปถึงประเทศเบียนหนานเลย

อย่างนั้นเขาคงต้องถูกโห้หลีเฉินเตะออกมาจากประตูแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เซอร์ยุนซีก็รีบพูดกับคนขับว่า

“ขับให้ไวกว่านี้หน่อย”

คนขับรถมองดูระดับความเร็ว ทำสีหน้าที่ขมขื่น จนใกล้จะหมดอาลัยตายอยากแล้ว

เขาพูดอย่างอ่อนแรงว่า

“ท่านดยุก ถนนนี้ไม่มีคนใช้มาหลายปีแล้ว อีกทั้งยังไม่มีการทะนุบำรุงดูแลรักษา บนถนนจึงมีหลุมบ่อมากมายที่มองไม่เห็น อีกอย่างอากาศก็ยังหนาวเหน็บจนเกินไป มีน้ำแข็งเกาะอยู่บนพื้นผิวถนนทั่วทุกแห่ง จึงไม่เหมือนถนนปกติทั่วไป ผมก็เลยไม่กล้าขับเร็วเกินไปครับ”

อาจจะเกิดเรื่องเอาได้ ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิต

เซอร์ยุนซีเองก็เป็นคนที่เล่นรถอยู่แล้ว ย่อมเข้าใจในสิ่งที่คนขับบอกแน่นอน ก็ถือว่ามีเหตุผล

เขาขมวดคิ้วด้วยความกระสับกระส่าย มองดูทางที่มืดมิดตรงหน้า

ความเร็วแบบเต่าคลานอย่างนี้ คงต้องใช้เวลาอีกสองสามวันกว่าจะกลับไปถึงประเทศเบียนหนาน

แต่นี่เพิ่งจะเดินทางไปแค่ไม่กี่วัน เขาก็คิดถึงเย้นหว่านมากแล้ว มากจนแทบอยากจะบินไปอยู่ตรงหน้าเธอ