สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 748

ในขณะที่โอบกอดร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาว ก็สูดดมกลิ่นหอมกรุ่นเฉพาะตัวจากร่างของเธอไปด้วยหัวใจของโห้หลีเฉินได้ถูกเติมเต็ม และเต็มอิ่มอย่างไร้ที่ติ

เขายิ่งอยากจะกอดเธออย่างนี้ตลอดไปและจูบเธอให้หนำใจ

แต่ทว่า สติสัมปชัญญะนั้นยังคงทำงานอยู่

เสียงที่ทุ่มต่ำของโห้หลีเฉินเจือความหยอกล้อและขี้เล่นเอาไว้ “พวกเขาคงใกล้จะตื่นแล้ว ถ้าออกมาเห็นเธอกำลังอิงแอบแนบชิดอยู่ในอ้อมอกอย่างนี้ คงจะต้องเข้าใจผิดแน่”

เข้าใจผิด?

อิงแอบแนบชิดอยู่ในอ้อมอก?

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อไปโดยฉับพลัน ความรู้สึกราวกับมีน้ำท่วมอยู่เต็มท้อง หลงเหลือเพียงความกลุ้มใจและจนปัญญา

รวมถึงความเขินอายด้วย

เธออิงแอบแนบชิดอยู่ในอ้อมแขนไปแล้ว ด้วยความสัมพันธ์นี้ของพวกเขา เธอจะกอดเขาก็สมเหตุสมผลไม่ใช่เหรอ! เหมือนอิงแอบแนบชิดตรงไหนกัน?

เป็นเพราะความคิดไร้สาระในใจ เย้นหว่านก็เลยปล่อยโห้หลีเฉินอย่างว่องไว แล้วกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง เว้นระยะห่างให้ไกลจากเขา

โห้หลีเฉินเอื้อมมือไปบีบใบหน้าเล็กที่กำลังงอนอยู่ของเย้นหว่าน หัวเราะแล้วพูดว่า

“เด็กดี กลับไปแล้ว พอพวกเราได้อยู่ด้วยกันสองคน จะให้เธอกอดให้หนำใจเลย อยากจะทำอะไรกับฉันก็ตามสบายเลย”

“ใครเขาอยากจะทำอะไรกับนาย? ชิ!?”

เย้นหว่านเอามือของโห้หลีเฉินออกด้วยความโกรธและเขินอาย

โห้หลีเฉินไม่โกรธเลยสักนิด แล้วหัวเราะอย่างรักใคร่ว่า “เป็นฉันเองที่อยากจะทำอะไรกับเธอ”

คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาและจริงใจนั้น ทำให้แก้มของเย้นหว่านแดงก่ำราวกับลูกแอปเปิลทันที

เธอทั้งโกรธทั้งอายไม่รู้จะเผชิญหน้ากับความไร้ยางอายของผู้ชายคนนี้อย่างไรดี

โห้หลีเฉินรู้สึกมีความสุขมาก มองดูสีหน้าท่าทางที่ทั้งโกรธทั้งโมโหของเย้นหว่าน สายตามีความอ่อนโยนที่หลั่งไหลมากมายนับไม่ถ้วน

เสียงทุ้มต่ำของเขาพูดว่า “คงจะหิวแล้วสินะ? เธอไปที่ห้องครัวเล็กแล้วต้มโจ๊กดื่มสักหน่อยดีไหม?”

เย้นหว่านถามไปโดยไม่รู้ตัวว่า “นายจะกินไหม?”

นั่นเป็นปฏิกิริยาตอบรับตามสัญชาตญาณ ราวกับว่าขอเพียงเขาอยากจะดื่ม ย่อมเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

จู่ ๆ โห้หลีเฉินก็พลันรู้สึกอบอุ่นในใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ “อืม”

“ฉันจะรีบไปต้มนะ”

เย้นหว่านลุกขึ้นยืนอย่างกระตือรือร้น แต่กลับไม่ได้รีบร้อนออกไป แต่มองโห้หลีเฉินและพูดอย่างจริงจังว่า

“นายต้องนอนก่อนสักพัก”

ต่อให้จะรีบสักแค่ไหน ก็ไม่อาจทำอย่างต่อเนื่องไม่หยุดได้ สายตาเองก็จะไม่ได้พักสักครู่เช่นกัน

เดิมทีโห้หลีเฉินอยากจะอาศัยตอนที่เย้นหว่านไปต้มโจ๊กแล้วทำงานต่อ แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะยังไม่ลืมเรื่องที่จะให้เขานอนหลับ

ก็เลยรู้สึกจนปัญญาอยู่บ้าง แต่กลับยิ่งรู้สึกรักใคร่มากขึ้น

โห้หลีเฉินพยักหน้า “ฉันจะนอนฟุบอยู่ตรงนี้สักพัก รอเธอไปต้มโจ๊กดีๆ ”

ถ้าจะต้มอย่างดีเลยละก็ ต้องใช้เวลาต้มสองสามชั่วโมง

ถึงแม้จะเทียบกับการนอนหลับให้เพียงพอแปดชั่วโมงไม่ได้ แต่ก็ดีกว่าการไม่ได้นอนเลย

เย้นหว่านขบคิดสักพัก แล้วจึงตอบตกลง “ได้ ฉันจะไปต้มโจ๊ก ส่วนนายนอนหลับดี ๆ ล่ะ”

ในขณะที่พูดเธอถอดชุดคลุมออกมา แล้วพาดไว้บนร่างของโห้หลีเฮิน

ถ้าตอนนอนไม่สวมเสื้อผ้า จะหนาวเอาได้ง่าย ๆ

เมื่อเห็นการกระทำที่เอาใจใส่ของหญิงสาว สีหน้าของโห้หลีเฉินก็ยิ่งอ่อนโยนขึ้นและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ราวกับไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ขอเพียงมีเย้นหว่านอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างก็จะสวยงามเช่นนั้นได้

——

หิมะตกหนักปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ลอยละล่องราวกับจะไม่มีวันหยุดไปตลอดชีวิต

ภูเขาสูงตระหง่านเป็นชั้น ๆ รอบด้าน ไม่มีจุดสิ้นสุด ไม่มีทางเดิน แล้วก็ไม่มีทางออก

เย้นโม่หลินและป่ายฉีพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ มีกองหิมะเกาะสะสมอยู่บนร่างกาย พวกเขามีอาวุธครบมือและปิดบังใบหน้า เผยให้เห็นแค่เพียงดวงตาคู่หนึ่งที่อยู่ภายใต้แว่นตากันลม