ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินว่าเย้นหว่านถูกคนรังแกมา เขาก็จำชื่อโอหยางฝู่ชื่อนี้เอาไว้ฝังใจ ตอนนี้รู้เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็อยากจะสับเป็นชิ้นๆ ถลกหนังเอามาแขวนคอด้วยความโกรธด้วยซ้ำของล้ำค่าที่อยู่ในมือของเขา โอหยางฝู่ก็ยังใช้ประโยชน์ได้ แล้วเขาล่ะจะใช้มันได้ไหม?
“ในเมื่อเข้ามีหน้าที่ดูแลกุญแจ เช่นนั้นก็ฆ่าเขาก่อน ค่อยไปเอากุญแจมา”
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างหวาดหวั่น ไม่คิดเลยว่าเขาจะตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้
ความอาฆาตที่อยู่ในดวงตาของเขา มันคือความจริง
เย้นหว่านเริ่มตื่นเต้นเล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า “โอหยางฝู่เป็นผู้ช่วยของรัฐบาล เหมือนว่ามีอำนาจใหญ่โตมาก การมีอำนาจที่สามารถเทียบเคียงกับเซอร์ยุนซีในประเทศเบียนหนาน การที่ต้องฆ่าเขา มันไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย”
ข้างกายเขายังมีเหล่าบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งประกบอยู่ และยังมีทหารรักษาการณ์ของพระราชวังอีกโห้หลีเฉินในเวลานี้อยู่ในประเทศเบียนหนานตัวคนเดียว รอบกายก็ปราศจากอำนาจและลูกน้องเขาเลย ถ้าจะลอบสังหาร ก็ไม่มีคนที่เหมาะสมที่สามารถใช้งานได้
แต่ผู้ช่วยของรัฐบาลกล้ามายั่วยุเซอร์ยุนซี ว่าที่กองทัพในอนาคต ที่ดำรงอำนาจไว้อย่างยิ่งใหญ่ ส่วนโห้หลีเฉินตำแหน่งแค่เจ้าหน้าที่ประสานงานภายนอกสำหรับประเทศเบียนหนานเท่านั้นเอง เรื่องของอำนาจในทางการเมืองนั้นไม่สามารถเทียบเคียงกับผู้ช่วยของรัฐบาลได้
ไม่ว่าจะพูดถึงทางด้านไหนก็ตาม โห้หลีเฉินต่างก็เสียเปรียบ
ต้องการฆ่าโอหยางฝู่ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ธรรมดาจริงๆ
โห้หลีเฉินมองท่าทางวิตกกังวลของเย้นหว่านแล้ว พลันยื่นมือออกไปลูบคลำเส้นผมของเธอ
จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา
“ผมโห้หลีเฉินต้องการจะฆ่าคน แม้ว่าจะสู้คนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบก็ตามที เขาก็ต้องตามอยู่ดี”
หัวเดียวกระเทียมลีบเหรอ?
เมื่อเย้นหว่านได้ยินคำพูดนี้แล้ว พลางเคร่งเครียดขึ้นมาทันที หรือว่าโห้หลีเฉินจะลงมือจัดการฆ่าผู้ช่วยรัฐบาลเองเลย? มันอันตรายเกินไปแล้ว
เธอรีบคว้ามือของเขาเอาไว้แน่น พร้อมทั้งแสดงท่าทางหนักแน่น
“ไม่อนุญาตให้คุณไปทำเรื่องที่มีอันตรายแบบนี้ได้ ถ้าเกิดบาดเจ็บขึ้นมาแล้วจะทำยังไง?!”
พวกทหารรักษาการณ์พวกนั้น ถือปืนที่อัดกระสุนไว้จริงๆ อยู่นะ
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากเอาไว้ และแสดงอาการเบื่อหน่ายเล็กน้อย “ผู้ชายของคุณโง่ขนาดนั้นไหมล่ะ?”
บุกลุยไปเอาหัวของผู้นำประเทศตัวคนเดียวเนี่ยนะ? แม้ว่าไม่ใช่ว่าเขาทำไม่ได้ แต่เรื่องการได้รับบาดเจ็บนั้นยากต่อการหลีกเลี่ยงได้
เขาก็ไม่อยากให้เย้นหว่านต้องคอยมาปวดใจเพื่อเขาอีก
ครั้งที่แล้วที่เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนักและไม่ยอมฟื้นขึ้นมา เย้นหว่านคอยเฝ้าทุกเมื่อเชื่อวัน มันเจ็บปวดพอแล้ว
แม้กระทั่งทำเพื่อเธอ เธอก็ไม่ให้ทำเช่นนี้อีก
เย้นหว่านได้ยินสิ่งที่โห้หลีเฉินพูดออกมาเช่นนี้ ถึงได้เบาใจลงไปเล็กน้อย จากนั้นก็ถามกลับด้วยความสงสัย
“งั้นคุณจะจัดการอย่างไรกับผู้ช่วยของรัฐบาล”
โห้หลีเฉินหรี่ตาลง รอบกายแผ่รัศมีอันตรายออกมา
“เขาก็แค่มีพลังอำนาจมากเท่านั้นเอง การต้องการฆ่าเขานั้น ก็ต้องทำลายพลังอำนาจที่อยู่ในมือของเขาซะก่อน จากนั้นมันก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากแล้ว”
โอหยางฝู่เป็นถึงผู้นำประเทศเลยนะ จะทำให้ลงจากอำนาจได้อย่างง่ายดายขนาดนั้นเชียว?
ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของหลีโห้เฉินแล้ว อากัปกิริยาที่มีแต่ความเชื่อมั่นและสาบานด้วยความจริงใจ ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องราวยากลำบากสักเท่าไหร่
วิธีการของเขานั้นร้ายกาจมาก เธอได้ยินเรื่องราวมาโดยตลอด
แค่ไม่เคยเห็นกับตามาก็เท่านั้นเอง
เย้นหว่านถามกลับด้วยความสงสัย “คุณวางแผนไว้ว่าจะทำอย่างไร?”
โห้หลีเฉินเริ่มขยับสายตา แล้วมองลงบนเสื้อโค้ตที่เย้นหว่านกำลังใส่อยู่อย่างเงียบขรึม แววตารังเกียจแสดงให้ปรากฏออกมาอยู่ชั่วครู่
เขาพูดดูถูกอย่างเย็นชา “เอาเหตุการณ์ที่เป็นอยู่โต้ตอบไปก่อน”
เย้นหว่านมองตามสายตาของโห้หลีเฉินมายังเสื้อที่อยู่บนลำตัวของตนเอง หัวใจเต้นโครมครามขึ้นมาทันที
เซอร์ยุนซี
โห้หลีเฉินวางแผนใช้ข้อขัดแย้งระหว่างเซอร์ยุนซีกับโอหยางฝู่ โดยใช้อำนาจของเซอร์ยุนซีในประเทศเบียนหนาน เพื่อให้โอหยางฝู่ลงจากตำแหน่งงั้นเหรอ?
ถือว่าเป็นแผนการที่เป็นกลลวง ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว
ตอนนี้เซอร์ยุนซีก็โดนโอหยางฝู่หาเรื่องแล้ว ย่อมตกอยู่ในสถานการณ์มีปัญหารอบตัว แม้ว่าไม่รู้ว่าเขาจะมีความสามารถในการคว่ำล้มชนะโอหยางฝู่หรือไม่ แต่ว่าถ้าโห้หลีเฉินช่วยเซอร์ยุนซีในครั้งนี้แล้ว โอหยางฝู่ย่อมตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เรื่องเป็นเช่นนี้ ก็ถือว่าเย้นหว่านได้ตอบแทนบุญคุณเซอร์ยุนซีที่เคยช่วยชีวิตตนเองเอาไว้แล้ว
โห้หลีเฉินออกมาสีหน้าที่เปลี่ยนไปของโห้หลีเฉิน ท่าทางผ่อนคลายเช่นนั้น ยิ่งทำให้แววตาของเขาหม่นหมองลงอย่างไม่รู้ตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...