สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 765

เย้นโม่หลินและพวกอาจจะทางอุโมงค์เจอไหม? ถ้าพวกเขาหาทางลัดเจอแล้ว ก็สามารถมาถึงประเทศเบียนหนานได้อย่างรวดเร็วแล้วสิ

ระยะนี้เย้นหว่านลองใช้อินเทอร์เน็ตติดต่อเย้นโม่หลินและพวกของเขา แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ

ไม่คิดเลยว่าโห้หลีเฉินจะใช้เซอร์ยุนซีเป็นเครื่องมือ ดูเหมือนว่ายากเย็นอยู่ แต่ว่าก็ยังสามารถบอกร่องรอยทางลัดให้พวกของเย้นโม่หลินได้

ตราบใดที่เย้นโม่หลินและพวกของเขามาแล้ว เธอและโห้หลีเฉินก็ไม่ต้องโดดเดี่ยวไร้อำนาจอีกแล้ว และยิ่งง่ายดายในการทำเรื่องมากมายได้ตั้งเยอะ

เธอก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาวะอันตรายเช่นนี้อีกแล้ว และต้องเดินตามหลังโห้หลีเฉินต้อยๆ เลยทำให้เขาทำเรื่องราวต่างๆ ได้ไม่ถนัด

“คุณโห้คะ คุณนี่ช่าง ฉลาดล้ำเลิศจริงๆ!”

เย้นหว่านไม่สามารถหาคำพูดใดมาเปรียบเปรยผู้ชายของตนเองได้แล้ว ทั้งดีใจ และตื่นเต้นและกอดเขาเอาไว้แน่น พลันเขย่งเท้าประทับจูบประทับตรงมุมปากของเขา

แววตาของโห้หลีเฉินยังคงจับจ้องเธออยู่เงียบๆ พร้อมทั้งแสดงอาการไม่พอใจออกมา

“จูบแค่มุมปากเท่านี้เองเหรอ?”

ยังจะเอาอะไรอีก?

เมื่อคิดถึงอาการอ่อนระทวยไปทั้งร่างกายของเธอเมื่อครู่นี้ ถึงขั้นสมองเบลอขาดอากาศตอนนี้ยังไม่สามารถกลับมาได้เป็นปกติกับการจูบดูดดื่มแบบฝรั่งเศส ใบหน้าของเย้นหว่านแดงฉาน ไม่กล้าหาเรื่องแล้ว

ถ้าโดนอีกครั้ง เธอก็คงเป็นลมแล้วยืนสลบอยู่ที่เดิมแน่

“ความรักของผมที่มีต่อคุณมันเปี่ยมล้นหัวใจ คำพูดกับการกระทำมันไม่สามารถแสดงออกมาได้ทั้งหมด”

เย้นหว่านได้แต่กะพริบตาปริบๆ เพราะที่พูดออกมานั้นมันเป็นความซื่อสัตย์ทั้งสิ้น

โห้หลีเฉินจ้องมองใบหน้าของเธอที่กำลังทำให้เป็นปกติ จนมุมปากถึงกลับต้องฉีกยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ที่สาวน้อยขี้อายของเขา พูดถึงเรื่องรักเขาซะตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้

ยิ่งเธอมีสติรู้ตัวได้เองได้เช่นนี้ ยิ่งทำให้เขาพอใจมาก

โห้หลีเฉินจับมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้แน่น พร้อมทั้งยิ้มเล็กน้อยตอนที่พูดกับเธอ “ไปเถอะ กลับไปกัน”

การที่มาอยู่หน่วยงานประสานงานภายนอกมาตั้งหลายวัน ก็ถึงเวลาที่ต้องไปจากพระราชวังแล้ว

อาการอารมณ์บูดของโห้หลีเฉินก็เหมือนว่าหายไปหมดแล้ว เย้นหว่านย่อมสมใจปรารถนา ในใจเลยผ่อนคลายไปไม่น้อย

ตอนนี้ราวกับว่าทุกอย่างได้พัฒนาก้าวเดินไปยังแนวทางที่ดีขึ้น

การไปควานหาที่อยู่ของเมล็ดแมกโนเลีย เห็นได้ชัดว่าต้องจัดการให้โอหยางฝู่ลงจากอำนาจให้ถึงจะสามารถเอาตัวยาได้มาสำเร็จ อีกอย่างเย้นโม่หลินและพวกของเขาก็น่าจะใกล้มาถึงแล้ว

เชื่อมั่นว่าการที่จะไปถึงวันนั้นได้อย่างราบรื่น อยู่ไม่ไกลจริงๆ แล้ว

โห้หลีเฉินไม่ได้กลับไปที่แผนกประสานงานภายนอก พร้อมทั้งพาเย้นหว่านไปจากพระราชวังทันที

พวกเขาเดินออกไปทางประตูเล็กๆ ที่พาตัวเย้นหว่านเข้ามาในพระราชวัง เพิ่งจะเดินได้ไม่เพียงกี่ก้าว พลันได้ยินเสียงฝีเท้าของฉู่ฉู่และบอดี้การ์ดทั้งสี่คนเข้ามาต้อนรับอย่างตื่นเต้นอยู่ไม่ไกลนัก

“เสี่ยวหว่าน ในที่สุดคุณก็ออกมาแล้ว ฉันเป็นห่วงแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ฉู่ฉู่ร้องไห้เป็นวักเป็นเวนตอนที่มองมาทางเย้นหว่าน เห็นได้ชัดว่าหลายวันมานี้เป็นห่วงจริงๆ

หลังจากที่ออกไปจากบ้านวันนั้นแล้ว เธอก็ค่อยไปถามข่าวคราวจากคนอื่น ถึงได้รู้ว่ามารดาของตนเองนั้นไปหาคนมาตั้งเยอะ เพื่อที่จะทำเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต ใหญ่โตถึงขั้นที่สามารถบีบให้เย้นหว่านเสียชีวิตได้

อีกอย่างนอกจากพื้นที่ใกล้เคียงแล้ว ในกลุ่มคนยังมีชายหนุ่มตัวโตหลายคนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนตั้งหลายคน

ถ้าวันนั้นเย้นหว่านยังไม่ไป ย่อมต้องถูกคุณป้าคนนั้นให้คนพวกนั้น มา “ประณาม” จนต้องเสียชีวิตไปแล้ว

นี่แค่คิดนะ ฉู่ฉู่ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่เลย

สองวันมานี้ก็คอยเป็นห่วงว่าเย้นหว่านจะเข้าพระราชวังคนเดียว ว่าจะเจอกับอันตรายอะไรหรือไม่ และก็กลัวจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ วันทั้งวันก็เอาแต่มายืนคอยอยู่หน้าประตูพระราชวัง

เย้นหว่านจ้องดวงตาที่แดงฉานของฉู่ฉู่ จนใจอ่อนยวบยาบ

การคบหากันในระยะนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉู่ฉู่นั้นยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าตอนแรกฉู่ฉู่จะทำตัวไม่ดีกับเธอ ทว่าแท้จริงแล้วเด็กน้อยคนนี้ได้รับผลจากการที่ถูกมารดา ถ่ายทอดขนบธรรมเนียมประเพณีมา นิสัยที่แท้จริงไม่ใช่ว่าเป็นคนเลวร้ายอะไรเลย

แถมยังเป็นคนที่ไม่เลวคนหนึ่ง

เย้นหว่านผายแขนออกทันที จากนั้นก็กอดฉู่ฉู่เอาไว้