สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 79

บทที่79 เขากำลังอาบน้ำอยู่หรอ?

เย้นซวนมิ้นกับเฉียวเจียฮุ่ยต่างก็จ้องตากันทีนึง ต่างก็รู้สึกดีใจและวางใจ

จากนั้นพวกเขาก็ต้อนรับโห้หลีเฉินอย่างเป็นมิตรไมตรี และหาประเด็นมาพูดคุยกับเขา เวลาได้ผ่านล่วงเลยไปอย่างไม่รู้ตัว

เย้นหว่านนั่งอยู่ข้างกายของโห้หลีเฉิน คอยมองดูผู้ชายที่อยู่ข้างกายด้วยความสงสัยเป็นพักๆ คิดไม่ออกว่าคืนนี้เขาเป็นอะไรกันแน่ ไม่นึกว่าจะว่างจนไม่มีอะไรทำแล้วมาที่บ้านของเธอ และพูดคุยกับพ่อบุญธรรม แม่บุญธรรมของเธอ?

เท่าที่เธอรู้ โห้หลีเฉินไม่เคยว่างแบบนี้มาก่อน และไม่ได้เป็นคนเข้าหาได้ง่ายขนาดนี้

ตอนที่ถึงเวลาสามทุ่มครึ่ง โห้หลีเฉินถึงพูดอย่างใจเย็นว่า:“คุณลุง คุณป้าครับ ผมคงต้องกลับก่อนแล้วครับ”

“นานๆทีคุณถึงจะได้มา นั่งอีกพักสิคะ”สัก

เฉียวเจียฮุ่ยรั้งอย่างเป็นมิตรไมตรี

โห้หลีเฉินตอบอย่างมีมารยาท “ไม่แล้วครับ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ครั้งหน้าไว้ผมจะมาเยี่ยมเยียนใหม่นะครับ”

“งั้นลุงไปส่งคุณ”

เย้นซวนมิ้นลุกขึ้น ยิ้มและเดินออกไปด้านนอก พร้อมมองเย้นหว่านทีนึง “ไป ไปส่งหลีเฉินด้วยกันหน่อย”

การพูดคุยกันทั้งคืน ระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นซวนมิ้นได้สนิทสนมจนเรียกแค่ชื่อของเขาแล้ว

เย้นหว่านฝืนยิ้ม ลุกขึ้นตามโห้หลีเฉินและเดินออกไปตามเขา

ทั้งสามเดินมาถึงหน้าประตู ก็มีฝนตกลงมาปรอยๆใส่ใบหน้า

“ฝนตกแล้ว?”

เย้นซวนมิ้นมองออกไปข้างนอก เห็นเม็ดฝนที่ไม่เล็กไม่ใหญ่แล้วขมวดคิ้ว

ในขณะนี้ “โฮ่ง”เสียงนึง ท้องฟ้ามีเสียงฟ้าร้องพร้อมสายฟ้าแลบที่แสบตา

“ซ่าๆๆ”

ทันใดนั้นฝนได้ตกลงมาหนักขึ้น รู้สึกวินาทีต่อไปก็จะกลายเป็นฝนตกหนัก

“ทำไมฝนตกหนักกระทันหันแบบนี้? นี่ถ้าขับรถอยู่บนถนนต้องอันตรายมากแน่ๆเลย”

เฉียวเจียฮุ่ยกังวลจนขมวดคิ้ว

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง “ไม่เป็นไรครับ ผมขับช้าๆหน่อย”

“นั่นก็ไม่ได้เหมือนกัน ถ้าคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่าทาง พวกเราจะบอกกับคุณนายใหญ่ตระกูลโห้ยังไง?”

เฉียวเจียฮุ่ยส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย หลังจากได้มองเย้นซวนมิ้นที่ลำบากใจเหมือนกันแล้วพูด “คืนนี้คุณพักที่บ้านเราเถอะ พรุ่งนี้ฝนหยุดแล้วค่อยกลับไป”

“แม่คะ แบบนี้ไม่ดีมั้งคะ?”

เย้นหว่านรีบเปิดปากพูด ที่บ้านเธอก็มีแค่สามห้องนอน พ่อกับแม่ห้องนึง อีกห้องเป็นห้องของน้องสาวที่กำลังเรียนมหาลัยอยู่ ส่วนอีกห้องก็คือของเธอ ไม่มีห้องที่โห้หลีเฉินสามารถพักได้ด้วยซ้ำ

อีกอย่าง คนอย่างโห้หลีเฉินก็เป็นคนเรื่องมากซะด้วย มีข้อกำหนดเรื่องที่พักสูงมาก

“ลูกกับคุณโห้เป็นว่าที่สามีภรรยากัน ถูกหลักธรรมนองคลองธรรม จะมีอะไรไม่ดี?”

เฉียวเจียฮุ่ยตอบโต้คำพูดของเย้นหว่านอย่างเด็ดขาด

เย้นหว่านลำคอติดขัด ไม่รู้ควรจะบอกกับแม่ตัวเองยังไง เธอหันไปมองโห้หลีเฉิน

เหมือนใจตรงกันอย่างไรอย่างนั้น โห้หลีเฉินก็กำลังมองมาที่เย้นหว่านพอดี แววตาของเขาลุ่มลึกมาก มีอารมณ์ที่ยากแก่การคาดเดาแฝงอยู่

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “งั้นก็รบกวนคุณลุง คุณป้าแล้วนะครับ”

นี่คือจะอยู่ต่อหรอ?

เย้นหว่านมองเขาด้วยความตะลึง มีความสงสัยนิดหน่อยว่าหูของตัวเองฟังผิดรึเปล่า?

โห้หลีเฉินในคืนนี้ชั่วร้ายเกินไปแล้ว เรื่องที่เขาทำแทบทุกเรื่อง ต่างก็เหนือความคาดหมายของเธอทั้งนั้น

โห้หลีเฉินจะอยู่พักที่นี่ เนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับเย้นหว่าน จึงได้ให้เขานอนที่ห้องของเย้นหว่าน ส่วนเย้นหว่านก็นอนที่ห้องของเย้นซินน้องสาวตัวเอง

เย้นซินพักที่หอของมหาลัย กลางคืนก็ไม่กลับมา ก็เท่ากับว่าเย้นหว่านนอนคนเดียวอยู่ดี แค่เปลี่ยนมานอนอีกห้องเฉยๆ

แต่ว่า........

เย้นหว่านมองรูปร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินยืนอยู่ในห้องของตัวเอง ในใจมีความรู้สึกแปลกๆที่บอกไม่ถูก

คิดถึงเดี๋ยวเขาจะใช้ข้าวของๆเธอ และนอนเตียงของเธอ......

แก้มของเธอแดงก่ำขึ้นมาด้วยความอึดอัด และพูดเสียงต่ำ:

“คุณโห้คะ ฉันพักอยู่ห้องข้างๆ ถ้าต้องการอะไรก็เรียกฉันได้นะคะ”