“เมื่อคืนมันเป็นเพียงความเข้าใจผิด ฉันจะโทษคุณทั้งหมดได้อย่างไร ฉันเองก็ผิดเหมือนกัน”
ฉู่ฉู่กำหมัดแน่นอย่างอดทนต่อความเจ็บปวดรวดร้าวภายในใจ แต่สีหน้ากลับเมินเมย
“ฉันอยู่กับเสี่ยวหว่านมานานแล้ว และมักจะได้ยินเธอพูดถึงประเพณีท้องถิ่นของภายนอก เรื่องที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ก็คือมีความสัมพันธ์คืนเดียว ความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างผู้ชายและผู้หญิง และความสัมพันธ์โรแมนติกชั่วคราว ทั้งหมดเป็นเรื่องปกติ
ฉันไม่ใช่คนหัวโบราณ เรื่องเมื่อคืนก็สมมุติว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเถอะ "
หลังจากนั้นฉู่ฉู่ก็หยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาปกปิดร่างกายอย่างเสแสร้งว่าควบคุมอารมณ์ได้
ในเวลานั้นมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามือของเธอสั่นระริกเพียงใด
เซอร์ยุนซีขมวดคิ้วอย่างดุ ๆ พลางมองฉู่ฉู่ด้วยสายตาอันหนักหน่วง
ลำคอของเขาแห้งผากมาก และเสียงก็ต่ำแหบพร่าเล็กน้อย “คุณคิดอย่างนี้หรือ?”
"ใช่ ใช่สิ"
ฉู่ฉู่เสแสร้งตอบอย่างง่ายดาย แล้วลุกจากเตียง และรีบจัดเสื้อผ้าของตนเองอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มไม่แยแส "ท้องฟ้าสว่างแล้ว พ่อของฉันจะเป็นห่วง ฉันจะกลับก่อนนะ"
เมื่อฉู่ฉู่พูดแล้ว ก็เดินออกไปข้างนอกโดยไม่รอให้เซอร์ยุนซีตอบกลับ
เดินไปอย่างอิสระ สบาย ไม่สนใจอะไร
เซอร์ยุนซียืนนิ่งแข็ง ราวกับว่าเป็นภาพลวงตาของการมีการสัมพันธ์ลึกซึ้งร่วมกัน และเมื่อคนคนนั้นมีสัมพันธ์ร่วมกันแล้ว ก็จากไป โดยไม่หลงความทรงจำหรือความรู้สึกผูกพันใด ๆ
ทำไมถึงตื่นตระหนกจนภายในหน้าอกแทบจะหยุดนิ่งอย่างนี้?
ฉู่ฉู่ไม่กล้ามองเซอร์ยุนซีอีกเลย พระเจ้าจึงจะรู้ว่าเธอต้องใช้ความกล้ามากเพียงใดจึงจะพูดคำแบบนั้นออกมาได้
เธอไม่ใส่ใจได้อย่างไร อย่างไรก็เป็นเหมือนความสัมพันธ์คืนเดียวแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกอันมีค่าสำหรับเธอนะ แต่เพราะว่าเป็นการจำคนผิด และเธอก็พายเรือตามน้ำกับเขาไปแล้ว เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะใช้เรื่องนี้มาพัวพันกับเขา จนทำให้เขายากลำบากล่ะ
ตัวเธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่เป็นไร ขอเพียงเขาสบายดีก็พอแล้ว
เมื่อฉู่ฉู่จากไปแล้ว ในที่สุดเช้าตรู่อันโกลาหลก็กลายเป็นก็สงบสุข
เซอร์ยุนซียังคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวเลย เขามองดูห้องรก ๆ นั้นด้วยความงุนงง ในภวังค์ความคิดกลับมีแต่ภาพของฉู่ฉู่ปรากฏขึ้น
กลับเหมือนมีลูกฝ้ายติดขวางอยู่ในอกของเขาทำให้เขางุ่นง่านถึงขีดสุด
เมื่อเธอนอนกับเขาแล้ว กลับไม่แยแสอย่างนั้น
มันเป็นเพียงค่ำคืนอันไร้สาระ เป็นการเข้าใจผิดเพียงแค่นั้นสำหรับเธอ
ช่างไร้หัวใจจริง ๆ
เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก็ช่วยลดปัญหาอันยุ่งยากของเขา แม้ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับฉู่ฉู่อย่างกะทันหัน เขาก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับเธออย่างไร
ขนบธรรมเนียมประจำชาติของประเทศเบียนหนานเป็นแบบอนุรักษนิยม ถ้าหากชายหญิงมีความสัมพันธ์เช่นนี้ พวกเขาจำเป็นต้องแต่งงานกัน
แต่เขาจะแต่งงานกับฉู่ฉู่ได้อย่างไร ...
เมื่อเซอร์ยุนซีคิดเรื่องนี้ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ เขาแทบไม่อยากจะเชื่อในความรู้สึกที่ไร้แรงต่อต้านเรื่องการแต่งงานกับฉู่ฉู่
และเธอก็จากไปโดยไม่โต้แย้งอะไร และไม่สนใจความคิดเห็นของเขาเลยสักนิด กลับทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า
เซอร์ยุนซียืนแข็งทื่ออย่างนั้น โดยไม่รู้ว่าตัวเองยืนนานแค่ไหน ราวกับว่าเขากำลังจะกลายเป็นฟอสซิล
ในเวลานั้นมีเสียงฝีเท้าเดินไปมาที่ประตู แล้วดึงม่านประตูจากด้านนอกให้เปิดออก
เซอร์ยุนซีชะงักงันในทันใดนั้น ห้วงความคิดก็มีความคิดผุดขึ้นมาในทันที ฉู่ฉู่กลับมาแล้ว?
เขาหันไปมองอย่างกะทันหัน แล้วแสงประกายในดวงตาของเขาก็ดับลงในทันที
“แกมาทำอะไร ออกไปให้พ้น”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...