สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 809

"เฮ้"

เย้นหว่านนอนอยู่บนเตียงมองเพดานที่มีแสงสลัว แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังมาที่หูของเธอ “เป็นอะไรไป พรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว คุณไม่เต็มใจเหรอ”

โห้หลีเฉินสังเกตเห็นว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมาเย้นหว่านอารมณ์ไม่ดีมาก และไม่มีความสุขที่จะจากที่นี่ไปแม้แต่น้อย

เย้นหว่านกลัวว่า โห้หลีเฉินจะเข้าใจอะไรผิด ดังนั้นจึงรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

เธอเอื้อมมือไปกอดคอของเขา แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ฉันแค่กังวลเรื่องฉู่ฉู่ เธอและเซอร์ยุนซีอาจจะชอบกัน แต่ทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่อธิบาย

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ทั้งสองคนอาจจะพลาดโอกาสไป"

เมื่อเธอมองท่าทางเศร้าหมองของฉู่ฉู่ แล้วกลัวว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นบาดแผลสาหัสในหัวใจของหล่อนตลอดไป

คนทั้งสองจะทิ้งไว้ซึ่งความเสียใจในความผิดพลาดที่แก้ไขไม่ได้ไปชั่วชีวิต

โห้หลีเฉินใช้นิ้วลูบผมของเย้นหว่าน ในความคิดของเขานั้นไม่สนใจเลยสักนิด

“จะพลาดหรือไม่ มันก็เป็นเรื่องของพวกเขาเอง คุณอย่ากังวลไปเลย”

เขาไม่ชอบที่เธอห่วงใยผู้ชายคนอื่น อืม ผู้หญิงก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน

เมื่อเย้นหว่านถูกโห้หลีเฉินสงสัย ก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “ความรู้สึกเป็นเรื่องของคนสองคน ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว”

เธอแค่ไม่สบายใจ เพียงแค่กังวลเท่านั้น

“ถ้าทำอะไรไม่ได้ก็อย่าคิดอีกเลย มาคิดเรื่องระหว่างเราให้มากกว่านี้ดีกว่า”

“เรื่องอะไรระหว่างเรา?” เย้นหว่านสงสัย

ในแสงสลัวนั้น เธอกะพริบตา แล้วมองที่โห้หลีเฉิน

ก็มองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มใกล้เข้ามาทันที จนปะทะกับลมหายใจเร่าร้อนดั่งไฟของเขา แล้วริมฝีปากนั้นก็จุมพิตเธอ

ในเวลาเดียวกัน ฝ่ามือของเขาสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเธออย่างมุ่งมั่น

ทันใดนั้นร่างกายของเย้นหว่านก็ขึงแน่น พลางรู้สึกราวกับลูกไฟเล็ก ๆ กำลังลุกไหม้

เธอจับมือซุกซนของเขาอย่างตื่นตระหนก กว่าจะหาช่องว่าง และเปล่งเสียงอ่อนแรงออกมาว่า

"อย่า...อาการบาดเจ็บของคุณ...ยังไม่หายดี..."

"ทำเบา ๆ ก็ได้นี่"

สุ้มเสียงลุ่มลึกลุกเป็นไฟ

ราวกับเย้ยหวานจะถูกแผดเผา หัวใจของหญิงสาเต้นแรงเร่ง “แต่ แต่ว่า...”

“เย้นหว่าน ฉันคิดถึงคุณนะ”

เมื่อเสียงทุ้มลึกของโห้หลีเฉินหายไป เมื่อปากของเขาประทับลงกับริมฝีปากของเย้นหว่านอีกครั้ง

การจุมพิตครอบครองเอาแต่ใจนั้นลึกซึ้งรุนแรงจนทำให้ห้วงความคิดของเธอจางหายไป

เย้นหว่านไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด เมื่อทั้งสองก็อยู่ด้วยกันทุกวัน เขาจะยังคิดถึงเธอได้อย่างไร?

แน่นอนว่าโห้หลีเฉินทำอย่างที่บอกกับเธอจริง ๆ ...

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เย้นโม่หลิน ป่ายฉี และบอดี้การ์ดที่ติดตามมาทั้งหมดยืนอยู่ในสนามอย่างพร้อมที่จะออกเดินทาง

หลังจากนั้นไม่นาน โห้หลีเฉินก็พาเย้นหว่านออกมา

เย้นโม่หลินเหลือบมองโห้หลีเฉินอย่างไม่พอใจและสั่งว่า “เตรียมออกเดินทาง”

"ครับ"

บอดี้การ์ดตอบกลับอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และพวกเขาตรวจดูอีกครั้งว่าข้าวของที่นำมานั้นเพียงพอหรือไม่ แล้วเตรียมที่จะออกเดินทาง

เย้นหว่านมองดูสถานการณ์นี้ และรู้ว่าในที่สุดวันที่ต้องจากประเทศเบียนหนานได้มาถึงแล้ว

เวนเดลล์เดินมาด้านหน้า "คุณเย้น คุณหนูเย้น คุณโห้ คุณป่ายฉี พวกคุณเดินทางอย่างระมัดระวังนะ"

โห้หลีเฉินพยักหน้าอย่างสง่างาม “ขอบคุณคุณสำหรับการดูแลในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้”

เวนเดลล์ปลาบปลื้มด้วยรอยยิ้มอันแจ่มใส "จะได้อย่างไรกัน ยังไงฉันควรทำอย่างนั้นนี่ เพราะภรรยาของฉันก็เคยสร้างปัญหาให้คุณหนูเย้นมาก่อน จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกผิดมาก"

เมื่อเย้นหว่านได้ยินเช่นนี้ ก็รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“มันจบแล้ว ไม่เป็นไร คุณเวนเดลล์ ฉันซาบซึ้งมากที่คุณช่วยเหลือตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พวกเราคงจะไม่พบยาได้เร็วอย่างนี้”