โห้หลีเฉินยืนข้างเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า
“เขาขอแต่งงาน คุณจะประหม่าอะไรล่ะ เย้นหว่าน ฉันไม่ชอบให้คุณจ้องมองเขานะ”
น้ำเสียงของโห้หลีเฉินช่างหาเรื่อง เหมือนกับเขากำลังหึงหวงอย่างมาก
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างงุนงง หัวใจของเธอวุ่นวายสับสน และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ในเวลาอย่างนี้คุณโห้ยังสามารถหึงหวงได้อีก
เขาไม่ร้อนใจเลย เซอร์ยุนซีขอเธอแต่งงานเพื่อแย่งเธอไปนะ?
ดวงตาของเซอร์ยุนซีมองตรงไปที่เวนเดลล์ พูดอย่างจริงจังด้วยน้ำเสียงทุ้มที่ดังและชัดเจนว่า
“คุณเวนเดลล์ ตามประเพณีของประเทศเรา การขอแต่งงานของผู้ชายเป็นเรื่องที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ฉันนำสินสอดมาแล้ว คืนนี้ฉันก็จะพาเจ้าสาวไป”
เวนเดลล์ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างขัดเขินอึดอัดราวกับกำลังจะระเบิดออกแล้ว
เขากระอักกระอ่วนใจมาก และพูดอย่างตะกุกตะกักว่า
“ท่านดยุก แม้ว่าคำกล่าวจะเป็นอย่างนั้น แต่ แต่…ยังไงคุณหนูเย้นหว่านก็ไม่ใช่ชาวเบียนหนานนะ เธอไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามประเพณีของประเทศเบียนหนาน
นอกจากนี้ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณหนูเย้นหว่าน ถ้าจะให้ฉันรับการสู่ขอแต่งงาน ฉันก็ไม่สามารถตัดสินใจได้"
เซอร์ยุนซีหันเหสายตาจ้องมองไปที่ร่างของเย้นหว่าน และเห็นเธอกับโห้หลีเฉินจับมือกันอยู่ ดวงตาของเขาก็หม่นมัวลง
เขาพูดกับเวนเดลล์ในทันที "คุณสามารถตัดสินใจได้"
ในที่สุดเขาก็หันมองไปที่ฉู่ฉู่
สายตาของเซอร์ยุนซีก็อ่อนโยนลงหลายส่วน และฉายแววมุ่งมั่นที่ไม่อาจต้านทานได้
“เพราะคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือฉู่ฉู่”
พูดได้คำเดียวว่า เหมือนกับการทิ้งระเบิดในทะเลสาบ พอระเบิดทำงานก็เกิดความปั่นป่วนโกลาหลในทันที
แม้แต่เย้นหว่านก็ยังตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก
เธอมองเซอร์ยุนซีอย่างเหลือเชื่อ และใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะเข้าใจคำพูดของเขา
เขาบอกว่าคนที่เขาจะแต่งงานด้วยคือฉู่ฉู่?
ฉู่ฉู่? !
เย้นหว่านอารมณ์ดี และก็มีความสุขราวกับตนเองถูกคนที่ชอบขอแต่งงาน
เธอจับมือของโห้หลีเฉินอย่างตื่นเต้น แล้วเงยหน้าขึ้นพูดว่า "โห้หลีเฉิน เซอร์ยุนซี เขาจะแต่งงานกับฉู่ฉู่ พวกเขา..."
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็มองท่าทางไม่สนใจของโห้หลีเฉิน ก็ตระหนักถึงบางสิ่งอย่างอัตโนมัติ
เธอถามด้วยความสงสัย “คุณก็เดามาตั้งแต่แรกแล้วเหรอ?”
ดั้งนั้นเมื่อครู่ที่เซอร์ยุนซีมาขอแต่งงาน เขาถึงใจเย็นอย่างนั้น? และยังมีเวลาหึงหวง
มิฉะนั้น ด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวของโห้หลีเฉิน หากเซอร์ยุนซีกล้าขอเธอแต่งงาน ณ ตอนนี้ เธอกลัวว่าเขาจะพูดไม่ถึงประโยคที่สอง ก็จะถูกบีบคอให้ตายก่อน
โห้หลีเฉินพยักหน้าใกล้ปลายจมูกของเย้นหว่าน และพูดด้วยเสียงเอาแต่ใจว่า
"มีแต่คุณที่โง่อย่างนี้"
เซอร์ยุนซีไม่ใช่คนโง่ เรื่แงความสัมพันธ์นั้นก็ถูกเปิดเผยออกไปแล้ว แม้ว่าเขาจะยังลุ่มหลงเย้นหว่าน ก็จะไม่ใช้แผนการขอแต่งงานแบบนี้อีกแล้ว
เพราะทุกคนรู้ว่าประพณีของประเทศเบียนหนานนั้นไม่มีผลกับเย้นหว่าน
และวันนี้เขายังนำสินสอดมาขอแต่งงาน ก็มีเพียงความเป็นไปได้อีกหนึ่งทาง เมื่อเจ้าสาวของการแต่งงานนั้นไม่ใช่เย้นหว่าน แต่คือฉู่ฉู่
ดูเหมือนว่าไม่กี่วันมานี้จะทำให้เซอร์ยุนซีรู้ผิดรู้แก้ไข และเข้าใจหัวใจของตัวเองได้อย่างชัดเจน
ฉู่ฉู่ผู้อยู่ในฐานะบุคคลที่เกี่ยวข้อง ยืนอยู่ในที่นั้นอย่างเหม่อลอย แสดงออกถึงอาการงงงัน
เธอมองเซอร์ยุนซีอย่างเหม่อลอย สติสัมปชัญญะทั้งหมดยังไม่หวนคืนสู่ตนเอง
เธอกลัวว่าเพราะตัวเองนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวัน ก็เลยเป็นบ้าไปแล้ว ประสาทหลอนหรือเปล่า?
จากนั้นเธอก็ได้ยิน ได้ยิน เซอร์ยุนซีบอกว่าต้องการเธอ ช่างเป็นคำพูดที่ไร้สาระ
เซอร์ยุนซีมองตรงไปที่ฉู่ฉู่ ก้าวเท้ายาว ๆ ทีละก้าวเดินมุ่งมาหาเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...