สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 833

พนักงานเคาน์เตอร์ยิ้มเล็กน้อย“อาจจะพูดผิดไปน่ะค่ะ ห้องที่คุณพักห้องนั้น จำเป็นต้องปรับปรุงใหม่”

ฝู้เหวยข่ายขมับเต้น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็เปิดห้องใหม่ให้ผมอีกห้องสิ”

พูดพลาง เขาก็ตบบัตรหนึ่งใบลงบนเคาน์เตอร์

พนักงานเคาน์เตอร์ยังคงยิ้มแย้มเล็กน้อย ไม่มองบัตรใบนั้นเลยสักนิด“คุณผู้ชายคะ ขอโทษด้วยนะคะ ห้องของโรงแรมพวกเรา เพิ่งจะจองจนเต็มไป เจ็ดวันนี้ไม่มีห้องว่างเลยค่ะ”

เมื่อตะกี้เขาได้ยินแล้วว่า ที่เคาน์เตอร์ถามแขกที่มาใหม่ว่าจะเลือกห้องไหน แต่ละเกรดก็มีให้เลือกอีกตั้งเยอะแยะ แสดงว่าอย่างน้อยจะต้องมีห้องว่างอยู่บ้าง

แต่พอตอนนี้ กลับไม่มีห้องว่างเหลือเลย?

นี่มันจงใจกลั่นแกล้งเขา จะไล่เขาออกชัดๆเลย

ฝู้เหวยข่ายเป็นคนมีอำนาจ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มักจะถูกคนคอยประจบคอยเอาใจอยู่ตลอด ยังไม่เคยถูกปฏิบัติแบบนี้มาก่อน ขนาดมีเงินยังถูกคนไล่

สีหน้าของเขาดูไม่ได้เต็มทีแล้ว จ้องเขม็งพนักงานเคาน์เตอร์ด้วยความโมโห พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เรียกผู้จัดการของพวกคุณออกมา！”

พนักงานเคาน์เตอร์สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยังคงยิ้มอย่างมีมารยาทอยู่“ขอโทษนะคะคุณผู้ชาย ตอนนี้ผู้จัดการของพวกเราไม่อยู่ค่ะ”

เสียงดัง“ปึ้ง” ฝู้เหวยข่ายตบบัตรสีดำใบหนึ่งลงบนเคาน์เตอร์

พูดตำหนิขึ้น“ถ้าอย่างนั้นก็รีบเรียกเจ้านายของพวกคุณมา ผมต้องการจะซื้อโรงแรมนี้！”

พอเห็นบัตรใบนี้ ในที่สุดสีหน้าของพนักงานเคาน์เตอร์ก็เปลี่ยนไป

คนที่สามารถหยิบบัตรใบนี้ออกมาได้ ล้วนแต่เป็นบุคคลที่ทรงพลังมีอำนาจทั้งนั้น ถึงขนาดที่สามารถก้าวก่ายได้ทั้งโรงแรม

แม้ว่าเธอถูกกำชับเอาไว้ว่าต้องไล่ฝู้เหวยข่ายออกให้ได้ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าไปยุแหย่คนประเภทนี้แล้ว จะมีจุดจบที่น่ากลัวแบบไหน เธอรับผิดชอบไม่ไหว

พนักงานเคาน์เตอร์รีบก้มหัวทันที ก่อนจะโทรศัพท์ออกไป

ไม่ถึงสองนาที ก็มีชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนคนหนึ่งเดินออกมาอย่างรีบร้อน ใบหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตรประจบประแจง

“คุณฝู้ครับ ขอโทษด้วยนะครับ พอดีเมื่อตะกี้มีเรื่องนิดหน่อย ให้คุณรอซะนานเลย”

ฝู้เหวยข่ายนั่งลงบนโซฟาพักผ่อนในล็อบบี้ มองชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา“คุณเป็นเจ้าของ?”

“ครับ ผมเป็นเจ้าของของโรงแรมแห่งนี้ครับ ได้ยินพนักงานเคาน์เตอร์พูดว่า เกิดเรื่องที่ทำให้คุณไม่สบายใจขึ้น ถ้ามีตรงไหนที่บริการไม่ดี ผมก็ขอโทษคุณฝู้ตรงนี้เลยก็แล้วกันครับ”

ท่าทางการประจบประแจงนั้น มันทำให้อารมณ์ที่ไม่ดีของฝู้เหวยข่าย ดีขึ้นมานิดหน่อย

เขามองชายวัยกลางคนอย่างเย็นชา พร้อมกับพูดขึ้น

“พวกคุณคิดหาวิธีต่างๆนานาเพื่อไม่ให้ผมพักอาศัยที่โรงแรม ด้วยเหตุผลอะไร?”

เขาถามไปตรงๆ ด้วยคำพูดเฉียบคม

ชายวัยกลางคนดูอึดอัดลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่แววตาสั่นไม่นิ่งอยู่สักพักใหญ่ จึงเปิดปากพูดขึ้นอย่างคลุมเครือ

“คุณฝู้ จะไม่ปิดบังคุณก็แล้วกันครับ เรื่องนี้ผมก็ได้รับแจ้งมาจากคนอื่นอีกที ตอนนี้ไม่ใช่แค่โรงแรมของผมเท่านั้น ทุกโรงแรมในเมืองหนาน ก็คงจะไม่มีใครกล้าให้คุณพักอาศัยเหมือนกันหมดแล้วล่ะครับ”

ฝู้เหวยข่ายหน้านิ่งขรึม แอบเดาอะไรขึ้นมาได้

เขาพูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เป็นคำสั่งของใคร?”

“เอ่อ……”

ชายวัยกลางคนแววตาสั่นไม่นิ่ง รู้สึกกดดันลำบากใจสุดๆ“อันนี้ผมก็ไม่กล้าพูดเหมือนกัน คุณลองคิดเอาแล้วกัน ว่าช่วงนี้มีไปก้าวก่ายคนที่มีอำนาจอิทธิพลคนไหนบ้าง คนที่ทำให้ทุกคนในเมืองหนานต่างเกรงกลัว”

“เหอะ”

ฝู้เหวยข่ายสบถหึออกมาอย่างเย็นชา ไปก้าวก่ายใคร แถมยังเป็นคนที่มีอำนาจอิทธิพลใหญ่โตอีก แค่คิดก็รู้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว

นอกจากโห้หลีเฉินก็ไม่มีใครอีกแล้ว

แต่เขาก็ลงมือเร็วเหมือนกัน ออกคำสั่งภายในคืนนั้นเลย ว่าให้ทุกโรงแรมในเมืองหนานห้ามเขาเข้าพักอาศัย

ถ้าเขาเดาไม่ผิด ไม่ใช่แค่โรงแรมจะไม่ให้เขาพักอาศัยแล้ว พวกร้านอาหารก็คงจะไม่ให้เขาเข้าไปกินเหมือนกัน

ถ้าจะให้เขาออกจากเมืองหนานไป ก็ต้องเริ่มจากด้านการใช้ชีวิตขั้นพื้นฐานที่สุดของเขา โดยการบีบบังคับให้เขาไม่มีที่พักอาศัย ไม่มีข้าวกิน

ถ้าเป็นคนปกติทั่วไป คงจะถูกบีบบังคับจนทำอะไรไม่ถูกแล้วแน่ๆ

“ในนี้มีเงินสองเท่าของเงินที่คุณซื้อโรงแรมนี้มา ตอนนี้ผมจะซื้อที่นี่ซะ คุณเอาเงินไป แล้วก็ไปซะ”