สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 834

แต่ เขามองโห้หลีเฉินที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยแววตาที่สั่นไม่นิ่ง รู้สึกกลัวอย่างมาก

ขัดคำสั่งของโห้หลีเฉิน ตอนนี้ยังมาถูกจับคาหนังคาเขาต่อหน้าต่อตาเขาอีก เป็นสถานการณ์ที่แทบจะร้องขอชีวิตแล้ว ถ้าเขาตอบรับที่จะขายโรงแรมให้กับฝู้เหวยข่ายไปอย่างไม่กลัวตายอีกล่ะก็ ต่อให้มีเงิน ก็คงจะตายก่อนได้ใช้แน่ๆ

มองออกว่าชายวัยกลางคนกำลังลังเล ฝู้เหวยข่ายเปิดปากพูดขึ้น

“ถ้ามีเงินมากมาย ไปที่ไหนก็ได้ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา ได้พัฒนาอาชีพต่อได้ไม่ใช่หรือไง? โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ จีนกว้างใหญ่ขนาดนี้ ไม่ได้มีแค่เมืองหนานที่นี่ที่เดียวสักหน่อย”

เขามองเยาะเย้ยโห้หลีเฉิน พูดสัญญากับชายวัยกลางคน“คุณวางใจได้ แค่ขายโรงแรมให้กับผม ผมรับประกันเลยว่าคุณจะได้ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองอื่นอย่างสงบสุขแน่นอน”

นี่เป็นทางหนีทีไล่ที่สะดวกสบายสุดๆอีกทางหนึ่งเลย

แววตาของชายวัยกลางคนสั่นไม่นิ่ง รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย

ริมฝีปากบางๆของโห้หลีเฉินโค้งเบาๆ มุมปากยิ้มอย่างเยาะเย้ย

มือที่จูงเย้นหว่านอยู่ จับๆเล่นๆ พร้อมกับเปิดปากพูดขึ้นอย่างสบายๆ

“ฉันไม่สนเรื่องที่นอกเหนือเมืองหนาน ขอแค่แก……”

เขามองชายวัยกลางคนพร้อมกับยิ้มๆ“มีชีวิตออกไปจากเมืองหนานให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”

คำพูดที่ชัดเจนง่ายๆ ดูเหมือนจะยังยิ้มแย้มอีกด้วย

แต่ราวกับมีดหนึ่งเล่มที่กำลังจ่ออยู่ที่คอ อีกนิดเดียวก็จะตัดหัวของคนคนนั้นจนขาดแล้ว

ชายวัยกลางคนสั่นสะดุ้งไปทั้งตัว สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

เขาสองขาอ่อนแรง“ปึ้ง”ล้มลงบนพื้นทันที

ขอร้องอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัว“คุณโห้ ขอโทษครับขอโทษครับ เพราะผมเห็นแก่เงินมากเกินไป ถึงได้กล้ามีความคิดชั่วร้ายแบบนี้ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าอีกแล้ว อย่าว่าแต่สิบเท่าเลย ต่อให้ราคาร้อยเท่าผมก็ไม่มีทางขายให้กับเขาแน่นอนครับ ผมจะอยู่ข้างเดียวกับคุณตลอดไป คุณเป็นคนใหญ่คนโตมีอำนาจมากมาย ช่วยไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะครับ”

ชายวัยกลางคนหวาดกลัวถึงขั้นสุด ตัวสั่นไม่หยุด

พอเห็นแบบนี้แบบนี้ ฝู้เหวยข่ายก็โกรธแค้นสุมทรวง

รู้สึกหัวเสียกับความรู้สึกอัดอั้นที่มีเงินแต่กลับใช้ไม่ได้ ที่นี่ อำนาจและความน่าเกรงขามของโห้หลีเฉินแข็งแกร่งยิ่งกว่าความล่อตาล่อใจของเงินทอง

พวกนักธุรกิจเหล่านี้ กลัวเขาจนเข้ากระดูกดำ

ฝู้เหวยข่ายกัดฟันกรอดๆ มองโห้หลีเฉินอย่างเย็นชา พร้อมกับพูดขึ้น

“เขากลัว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะกลัวคุณหรอกนะ โห้หลีเฉิน คุณจะสามารถทำให้ทุกโรงแรมทั้งเมืองหนานต่างพากันเกรงกลัวคุณได้เหรอ? การปะทะต่อสู้กันครั้งแรกนี้ ผมจะขอลองสู้วัดกับคุณดูสักตั้ง ดูว่าผมจะสามารถซื้อโรงแรมที่นี่ได้หรือเปล่า！”

ฝู้เหวยข่ายไม่ยอมแพ้ไปทั้งแบบนี้ จะต้องเอาคืนโห้หลีเฉินให้ได้

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง กวักมือ เว่ยชีเดินเข้ามาจากข้างๆ

ในมือของเขา ถือสัญญาที่เพิ่งจะทำเสร็จอยู่หนึ่งฉบับ

เขายื่นออกมาตรงหน้าของชายวัยกลางคนที่สั่นกระส่ายอยู่บนพื้น ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ

“เซ็นนี่ซะ”

นี่มันอะไร?

ชายวัยกลางคนรับสัญญามาด้วยความสงสัย หลังจากที่เห็นเนื้อหาข้างในชัดเจนแล้ว สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีทันที

นิ้วมือที่ถือสัญญาอยู่สั่นไปหมด หันไปมองโห้หลีเฉินด้วยความตกใจกลัวอยู่ไม่สุข

“คุณ คุณโห้ คุณล้อเล่นใช่ไหม? ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ผมไม่กล้าขายโรงแรมให้กับฝู้เหวยข่ายอีกแล้วครับ คุณเป็นคนใหญ่คนโตมีอำนาจมากมาย ช่วยไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะครับ”

โห้หลีเฉินยกมุมปากอย่างเย้ยหยัน“ฉันเป็นคนที่ความอดทนมีจำกัดตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

เขาจูงมือของเย้นหว่าน หันมองนาฬิกาข้อมือของเธอ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน“เสียเวลามาหนึ่งนาทีแล้ว ลดลงอีกสิบเปอร์เซ็นต์”

พอได้ยินแบบนี้ เว่ยชีก็รีบแย่งสัญญามาจากมือของเขาทันที เปลี่ยนราคาที่จะซื้อโรงแรมจากห้าสิบเปอร์เซ็นต์ลดเป็นสี่สิบเปอร์เซ็นต์

ชายวัยกลางคนมองสัญญาด้วยความรู้สึกหวาดกลัว ชักจะอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด

โรงแรมแห่งนี้เป็นทรัพย์สินทั้งหมดของขอบครัวของเขา ให้ขายทิ้งไปแค่ครึ่งราคา เขาก็เหมือนกับเสียเลือดเสียเนื้อของตัวเองไป

สี่สิบเปอร์เซ็นต์นี่ยิ่ง……