สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 835

โห้หลีเฉินสีหน้าหมดความอดทนไม่น้อย ยกมือขึ้น

เว่ยชีก็รีบสั่งทันที เรียกบอดี้การ์ดสองคน เดินตรงไปยัง ฝู้เหวยข่ายด้วยท่าทางเหี้ยมโหด

ฝู้เหวยข่ายคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะลงมือตรงๆไม่มีพิธีรีตองอะไรเลย

เขาพูดด่าทอออกมาด้วยความโมโห

“ปล่อยผมไปเดี๋ยวนี้นะ อย่าลืมนะว่าทุบตีคนมันผิดกฎหมาย！โห้หลีเฉิน ถึงคุณจะมีอำนาจค้ำฟ้า ผมก็แจ้งความจับคุณที่สถานีตำรวจได้นะ！”

“ทุบตีแกก็สกปรกมือของพวกเราเปล่าๆ”

เว่ยชีเปิดปากพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย เรียกให้บอดี้การ์ดสองคนจับฝู้เหวยข่ายเอาไว้ ก่อนจะเดินพาออกไปข้างนอก

เขาพูดเตือนขึ้น“ตอนนี้ที่นี่เป็นทรัพย์สินของคุณโห้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับแก การที่ไล่แกออกไป มันก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว”

คำพูดนี้ เล่นทำจนฝู้เหวยข่ายพูดอะไรไม่ออก

รู้สึกอัปยศอดสูสุดๆ ทั้งชีวิตนี้ของเขา ไม่เคยโดนใครบังคับขู่เข็ญไล่ออกไปแบบนี้มาก่อน

แถม ยังถูกบอดี้การ์ดสองคน ขนาบซ้ายขวา ลากเขาออกไปจากโรงแรมต่อหน้าต่อตาผู้คนแบบนี้ด้วย

“โห้หลีเฉิน แกกล้าทำให้ฉันอับอายขนาดนี้ ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน！”

ฝู้เหวยข่าย ตะโกนขู่ออกมาอย่างสุดแรง โมโหถึงขั้นสุด

อย่างไรก็ตามบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ไม่แยแสอะไร โยนเขาออกไปจากหน้าประตูทางเข้าโรงแรมทันทีตามคำสั่งของเว่ยชี

ร่างกายของฝู้เหวยข่ายล้มลงไปอย่างควบคุมไม่ได้ ล้มหน้าฟาดลงไปที่พื้น

หน้ากระแทกเข้าอย่างจัง เจ็บแสบไปหมด

แต่ที่แรงกว่าก็คือ ความโกรธที่สุมอยู่ในทรวงของเขา แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ไม่คิดว่าจะกล้าโยนเขาออกมา ต่อหน้าต่อตาผู้คนมากมาย ทำให้เขาต้องอับอายขายขี้หน้าแบบนี้！

แม้ว่าจะไม่ได้เงยหน้า ฝู้เหวยข่ายก็รู้แล้วว่า คนจำนวนไม่น้อยที่อยู่บริเวณรอบๆโรงแรม กำลังจ้องมองสภาพที่น่าสมเพชของเขาอยู่

อัปยศอดสูที่สุด นี่เป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายรับไม่ได้ที่สุดในชีวิต

เขาแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

โห้หลีเฉิน เขาอยากจะฆ่าโห้หลีเฉิน！

ฝู้เหวยข่ายกัดฟันกรอดๆ แทบจะกัดจนฟันแตกละเอียด กำมือแน่นด้วยความโกรธ ลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินจากไปโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา

ทั่วร่างกายของเขาราวกับว่ามีรังสีความหนาวเย็นแผ่กระจายออกมา

ความโกรธที่สุมทรวง ทำให้เขาตัดสินใจได้ว่า ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม จะต้องสู้กับโห้หลีเฉินให้ถึงที่สุด

ภายในโรงแรม ชายวัยกลางคนยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น มองฝู้เหวยข่ายที่ถูกโยนออกไปด้วยสีหน้าซีดขาว

ในใจรู้สึกขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก นอกจากความน่ากลัวสยองขวัญ ก็ยังมีความโชคดีอยู่ ที่เขายังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

ส่วนฝู้เหวยข่าย ต่อไปก็คงจะหนีไม่รอดแล้ว

พนักงานของโรงแรมคนอื่นๆก็ยืนมองด้วยความตึงเครียด ต่างคนต่างก็เสี่ยงอันตรายทั้งนั้น มีความรู้สึกหวาดกลัวต่อโห้หลีเฉินอยู่ไม่น้อย

ผู้ชายคนนี้ดูเท่สูงส่งน่านับถือกว่าในตำนานอีก แล้วก็ดูน่ากลัวน่าเกรงขามมากกว่าด้วย

ท่ามกลางความตึงเครียดถึงขั้นสุดนั้น โห้หลีเฉินกลับมองผู้หญิงในอ้อมกอดอย่างอบอุ่นอ่อนโยน

พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ“น่าเบื่อเหรอ? เดี๋ยวจะไปเล่นที่ไหนต่อดี?”

เย้นหว่านส่ายหัว มองไปยังทางที่ฝู้เหวยข่ายเดินจากไปด้วยแววตาสั่นไม่นิ่ง

“ทำแบบนี้มันโหดเหี้ยมเกินไปไหม?”

เริ่มตั้งแต่งานเลี้ยง โห้หลีเฉินกับเย้นโม่หลิน ใช้ทุกวิถีทางเพื่อบีบให้ ฝู้เหวยข่ายเป็นบ้า โมโหเกรี้ยวกราด

ลงมือจู่โจมให้เขารู้สึกอับอายแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อให้เป็นคนดี ก็จะบีบบังคับให้ทำเรื่องชั่วๆออกมาให้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ฝู้เหวยข่ายก็ไม่ใช่คนดีอะไร ถึงขนาดที่จะใช้กำลังเพื่อนที่จะครอบครองกู้จื่อเฟยอย่างบ้าคลั่งด้วยซ้ำ

กากเดนของสังคมแบบนี้ ก็สมควรจะถูกลงโทษแล้ว

แต่การที่บีบให้เขาเป็นบ้าทีละนิดๆแบบนี้ ฝู้เหวยข่ายอาจจะทำเรื่องชั่วๆที่คนคาดไม่ถึงก็ได้

โห้หลีเฉินเม้มปาก สายตาเย็นชา“ฝู้เหวยข่ายมีอะไรที่ลึกและคาดเดาไม่ได้มากกว่าที่คุณเห็นอีก”

แล้วก็เหี้ยมโหดยิ่งกว่าที่เย้นหว่านเห็นอีกด้วย

พอไม่ได้ก็พยายามที่จะบังคับขืนใจกู้จื่อเฟย มันเป็นแค่ส่วนน้อยของพฤติกรรมที่เลวทรามของเขาเท่านั้น