สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 837

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ลากเองได้ครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจ ต่อไปก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว ทำตัวตามสบายได้เลย”

กู้หรงตบลงที่ไหล่ของป่ายฉีด้วยความพออกพอใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจอย่างปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

สายตาที่ดีอกดีใจนั้น เหมือนกำลังมองลูกเขยในอนาคตของตัวเองอยู่

รอยยิ้มของป่ายฉีแทบจะหุบลงทันที เขารู้สึกเสียใจที่ตามมาด้วย ถ้ารู้มาก่อนก็คงจะขออยู่เฝ้าบ้านวิลล่าของตระกูลเย้นคนเดียว ไม่มาหาเรื่องกับพวกเขาก็ดีอยู่หรอก

ตอนนี้ ปัญหาก็เกิดแล้ว แถมยั่วยุให้คนเขาเกลียดชังแล้วด้วย

ไม่แน่ว่าในช่วงกลางดึกคืนนี้ อาจจะถูกใครสักคนฆ่าเพื่อระบายความโกรธแค้นก็เป็นได้

กู้จื่อเฟยมองท่าทีที่เสน่หาสนิทสนมของพ่อตัวเองที่มีต่อป่ายฉี เธอก็พูดไม่ออก แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถึงยังไงความสนใจของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่เย้นโม่หลิน ไม่อย่างนั้นกู้จื่อเฟยก็คงจะทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ

เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าของเย้นหว่าน ยื่นมือออกมาคล้องแขนของเย้นหว่านเอาไว้

“เสี่ยวหว่าน ห้องของพวกเราฉันเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เข้าไปกันเถอะ”

กลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่ แถมยังมีเย้นโม่หลินอยู่ด้วย กู้จื่อเฟยต้องรู้สึกอึดอัดแน่นอนอยู่แล้ว

เย้นหว่านเข้าใจดี จึงจูงมือกู้จื่อเฟย

ก่อนจะหันมาพูดกับโห้หลีเฉิน

“ไปกันเถอะ”

โห้หลีเฉินพยักหน้า เข็นกระเป๋าสองใบ เดินตามหลังเย้นหว่าน

ทั้งเนื้อทั้งตัวดูสูงส่งมีราศี ใบหน้าหล่อเหลา ทำเรื่องแบบนี้ แต่กลับดูเป็นธรรมชาติสุดๆ

เย้นหว่านมองเขาที่เป็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา มีความรู้สึกเดจาวูเหมือนกำลังใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาทั่วไปอย่างบอกไม่ถูก

กู้จื่อเฟยมองท่าทางเหม่อลอยของเย้นหว่าน ผลักเธออย่างยิ้มๆ

“อยู่ด้วยกันนานขนาดไหนแล้ว ยังมองไม่พออีกหรือไง ยังคลั่งไคล้ลุ่มหลงอยู่อีกนะ”

เย้นหว่านแก้มแดงขึ้นมา จูงเธอเดินไปข้างหน้าทันที“ถ้าคุณยังจะพูดไร้สาระอีก ฉันจะจั๊กจี้คุณนะ”

“เย้นหว่าน นี่คุณเขินอายจนโกรธเลยหรือไง”

“ฉันเปล่าสักหน่อย”

เย้นหว่านพูดเถียงอย่างเขินอาย กลัวว่าโห้หลีเฉินจะได้ยิน แล้วจะทำให้เธอยิ่งรู้สึกอึดอัด จึงยื่นมือออกมาจั๊กจี้กู้จื่อเฟยทันที

กู้จื่อเฟยบ้าจี้ ก็เลยปล่อยเธอแล้ววิ่งไปข้างหน้า

วิ่งไปพลาง ตะโกนหัวเราะออกมาพลาง“เสี่ยวหว่าน คุณเขินอายแล้ว คุณคลั่งไคล้ลุ่มหลงเข้าแล้วล่ะสิ”

“สงสัยคุณยังจั๊กจี้ไม่พอ อย่าให้ฉันจับได้นะ ฉันจะจั๊กจี้ให้ตายเลย”

เย้นหว่านวิ่งไล่ตามไปด้วยความอับอาย

ผู้หญิงทั้งสองคนวิ่งตะโกนโหวกเหวกเข้าไปในบ้านวิลล่าก่อน จากข้างในประตู ยังมีเสียงหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวของพวกเธอดังออกมาอยู่

สายตาที่อบอุ่นของโห้หลีเฉินมองตรงไปยังข้างหน้า มุมปากยิ้มอย่างรักและเอ็นดู

เขาชอบมองเวลาเย้นหว่านเล่นเสียงดัง ชอบเวลาเธอยิ้ม

เย้นโม่หลินยืนเม้มริมฝีปากบางๆอยู่ข้างๆ ในใจที่ตอนแรกรู้สึกอึมครึมไม่ค่อยสุขใจ แต่เพราะเสียงหัวเราะของพวกเธอ ตอนนี้จึงรู้สึกเบิกบานขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ที่แท้เวลาผู้หญิงเล่นเสียงดังกันก็เป็นแบบนี้นี่เอง มันน่ารักอยู่ไม่น้อยเลย

เย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยเล่นโหวกเหวกเสียงดังกันอยู่ ไม่นาน พวกของโห้หลีเฉินก็ลากกระเป๋าเข้ามา

กู้จื่อเฟยกำลังลากจูงเย้นหว่านอยู่ พอหันหน้าไป ก็สบตาเข้ากับเย้นโม่หลินเข้าพอดี

เขาลากกระเป๋าเดินทางยืนอยู่ตรงประตู ข้างหลังเป็นแสงที่ส่องสว่างจ้า ราวกับมีแสงสว่างแผ่ออกมาจากข้างหลังของเขา ดูตระการตา น่าหลงใหลสุดๆ

เย้นหว่านที่จูงกู้จื่อเฟยอยู่ พอเห็นเธอเหม่อลอย ก็มองตามเธอไป เห็นพี่ชายที่หล่อเหลาจนทั้งคนทั้งเทพเห็นแล้วต่างก็พากันอิจฉาของตัวเองคนนั้น

“กู้จื่อเฟย คุณคลั่งไคล้ลุ่มหลงเข้าแล้วสินะ”เย้นหว่านพูดยิ้มๆ

กู้จื่อเฟยดึงสติกลับมา แก้มร้อนผ่าวอย่างไม่รู้ตัว รีบปฏิเสธทันที

“คุณอย่ามาพูดอะไรไร้สาระ”

เธอปล่อยเย้นหว่านไปด้วยความตื่นตกใจ ยืนอยู่ข้างๆอย่างเชื่อฟังแต่โดยดี

ร่างกายเกร็งไปหมด ดูอึดอัดไม่เป็นตัวของตัวเอง