เย้นหว่านค่อนข้างพอใจกับแผนการนี้ แบบนี้ จะได้ป้องกันไม่ให้กู้หรงจับคู่มั่วซั่วระหว่างป่ายฉีกับกู้จื่อเฟย แล้วก็จะได้ทำให้กู้จื่อเฟยรู้สึกอึดอัดน้อยลงที่จะได้เจอกับเย้นโม่หลินด้วย
ถือว่าดีเลย
แต่แค่ ผู้ชายข้างๆตนเอง ท่าทีเย็นชาไปหน่อย
เย้นหว่านมองเขาด้วยความสงสัย พูดถามขึ้นด้วยเสียงเบาๆ
“โห้หลีเฉิน คุณเป็นยังไงบ้าง?”
เมื่อตะกี้ยังดีๆอยู่เลย ทำไมจู่ๆก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมาซะอย่างนั้นล่ะ
โห้หลีเฉินสีหน้าอารมณ์ไม่ดี เม้มปากบางๆ ผ่านไปนานจึงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงต่ำ
“เรื่องแต่งงานของพี่ชายคุณ ต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนนะ”
“ทำไม?”
เย้นหว่านสีหน้านิ่งชะงัก ไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินทำไมจู่ๆถึงพูดแบบนี้ออกมา
โห้หลีเฉินถอนหายใจออกมาหนึ่งที จูงเย้นหว่านมา คว้ามือของเธอไว้เบาๆ
พูดขึ้น“เพื่อทำให้เขาเข้าใจว่าอะไรคือการไม่เจอหนึ่งวันเหมือนผ่านไปสามฤดูใบไม้ร่วงยังไงล่ะ”
เย้นหว่านอึ้งตะลึงไป ตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจขึ้นมาว่า ที่โห้หลีเฉินพูดมามันหมายความว่าอะไร
เพราะว่าตอนค่ำต้องแยกกัน ดังนั้นเขาก็เลยรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างนั้นเหรอ?
ไม่เจอหนึ่งวันเหมือนผ่านไปสามฤดูใบไม้ร่วง?
เย้นหว่านยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ กอดแขนของเขาอย่างสนิทสนม พูดขึ้นอย่างออดอ้อน
“แล้วคุณอยากจะจัดการกับเรื่องแต่งงานของพี่ชายของฉันยังไงล่ะ?”
สำหรับปัญหานี้ เย้นหว่านกับพวกกงจืออวีพยายามเก็บท่าทีอาการผิดหวังเอาไว้ กลัวว่าพี่ชายที่หัวดื้อคนนี้ของตนเอง จะต้องโสดไปตลอดชีวิต
สเปคสูง แถมไม่ชอบผู้หญิงอีก
ขนาดผู้หญิงที่ดีแบบกู้จื่อเฟยขนาดนี้ เขายังทำให้ผิดหวังได้ หยิ่งยโสโอหัง เกรงว่าในโลกใบนี้คงจะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เข้าตาเขาแล้วล่ะมั้ง
ถ้าจะจัดการเรื่องแต่งงานของเขา เป็นปัญหาโลกแตกที่คนธรรมดาทั่วไปไม่กล้ามาท้าทายง่ายๆหรอก
แต่ในเมื่อโห้หลีเฉินพูดขนาดนี้ แสดงว่าเขาก็มีแผนอยู่ในใจแล้ว?
โห้หลีเฉินกวาดสายมองมายังกู้จื่อเฟย จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างลึกซึ้งคาดเดาไม่ได้
“อีกสักพัก เดี๋ยวคุณก็เข้าใจเอง”
แสดงว่า ไม่ได้คิดจะบอกตอนนี้
ในใจของเย้นหว่านกลับเหมือนแมวที่กำลังไล่คว้าไล่ตะปบอยู่ สรุปแล้วโห้หลีเฉินคิดจะจัดการกับเรื่องแต่งงานของพี่ชายเธอยังไงกันแน่?
เธอแทบจะจินตนาการไม่ออกเลย ว่าการที่มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เคียงข้างกับพี่ชายของเธอ มันเป็นภาพยังไง
แต่ว่า ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น แล้วกู้จื่อเฟยจะทำยังไง……
ต่อให้ตอนนี้จะไม่ชอบเย้นโม่หลินแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยการที่เห็นคนที่อยู่ในใจของตัวเองอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนอื่น ใจของกู้จื่อเฟยก็รู้สึกไม่สบายอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
พอคิดถึงตรงนี้ เย้นหว่านก็ดึงแขนของโห้หลีเฉิน พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“เรื่องแต่งงานของพี่ฉันไม่ต้องรีบจัดการหรอก คุณ……อย่าทำให้กู้จื่อเฟยรู้สึกไม่สบายใจเลย”
โห้หลีเฉินเม้มปาก พูดตอบกลับไปอย่างสุขุมรอบคอบ“ผมรู้ขอบเขตดี ”
หลังจากที่เอาข้าวของสัมภาระเข้าไปในห้อง จัดระเบียบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาอาหารเที่ยง
กู้หรงกระตือรือร้นสุดๆ ให้พ่อครัวทำอาหารมาเต็มโต๊ะไปหมด
พวกเย้นหว่านเพิ่งจะเดินเข้ามา เขาก็ทักทายอย่างกระตือรือร้น
“รีบมาทานข้าวเร็วเข้า นั่งๆ นั่งตรงนี้”
ป่ายฉีถูกบังคับให้นั่งลงที่นั่งใกล้กับกู้จื่อเฟยที่กู้หรงเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้เป็นพิเศษ
ทั้งสองคนต่างอึ้งตะลึง หันมองกันและกัน รู้สึกรังเกียจสุดๆ
ส่วนเย้นโม่หลิน นั่งลงตรงข้ามกับกู้จื่อเฟย เห็นกู้จื่อเฟยกับป่ายฉีสบตากันพอดี
ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนใกล้กันมาก
สายตาของเขาดำมืดลงทันที ส่ายหัวอย่างหมดหนทาง พี่ชายคนนี้ของเย้นหว่าน อารมณ์เกรี้ยวกราดจริงๆ
เอาแต่สีหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ตลอดเวลา
เด็กที่ร่าเริงสดใส ดูสบายตาแบบป่ายฉีนี่สิถึงจะเหมาะสมกับจื่อเฟยของตระกูลเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...