สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 843

มีเสียงขี้เกียจของป่ายฉีดังขึ้นมาจากในห้องหนังสือ“เข้ามา”

ไม่ถามเลยสักนิดว่าเป็นใคร

กู้จื่อเฟยทำได้แค่หมุนลูกบิด เปิดประตูเข้าไปอย่างเบาๆ

พอประตูเปิดออก เธอก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ใบหน้าหล่อเหลา ต่อให้เห็นหลายครั้งแล้ว ก็ยังคงทำให้เธอเหม่อลอยอยู่ไม่น้อย

ไม่รู้ว่าเขาได้ความโปรดปรานมาจากสวรรค์มากขนาดไหน ถึงได้มีใบหน้าที่ไร้ที่ติได้ขนาดนี้

น่าหลงใหลดึงดูดใจคนสุดๆ

“จื่อเฟย คุณมาส่งกาแฟเหรอ?”

ป่ายฉีที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานเล็กอีกโต๊ะหนึ่งพูดถามขึ้น

พอได้ยินคำพูดนี้ เย้นโม่หลินที่กำลังก้มหน้าตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง นิ้วมือที่กำลังเคาะแป้นพิมพ์อยู่ก็ชะงักเล็กน้อย ในสายตามีภาพของกู้จื่อเฟยปรากฏขึ้นมา

แต่ท่าทางการกระทำของเขาไม่ได้หยุดนิ่ง เสียงเคาะแป้นพิมพ์ที่ดังชัดเจนยังคงดังอยู่อย่างนั้น

ในตอนนี้กู้จื่อเฟยดึงสติกลับมา รีบดึงสายตากลับมาจากเย้นโม่หลินทันที แสร้งทำเป็นพูดขึ้นอย่างนิ่งสงบ

“เสี่ยวหว่านชงกาแฟให้กับพวกคุณ ฉันก็เลยช่วยเอามาส่งให้พวกคุณน่ะ”

พูดพลาง กู้จื่อเฟยก็ยกถาด เอากาแฟวางไว้บนโต๊ะของป่ายฉีหนึ่งแก้ว

ป่ายฉีรู้สึกกระหายพอดี ก็เลยจะหยิบแก้วมาอย่างดีอกดีใจ แต่มือยังไม่ทันจะแตะแก้ว ก็รู้สึกถึงได้ถึงรังสีที่หนาวเย็นแผ่กระจายออกมาจากใครสักคน

ท่าทางของเขานิ่งชะงักไปทันที

เขาสีหน้าไม่ดีแล้ว

มีแค่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าช่วงหลายวันมานี้เขาผ่านมาอย่างยากลำบากขนาดไหน เหมือนกับกระต่ายน้อยที่ทำผิดแล้วถูกหมาป่าที่แสนโหดเหี้ยมจ้องจะทำร้าย วันๆเอาแต่กดดัน ทรมานกลั่นแกล้งรังแกเขา

แถมยังบังคับให้คนที่ว่างไม่ทำอะไรมาโดยตลอดแบบเขาต้องมาหมกตัวอยู่แต่ในห้องหนังสือดูพวกเอกสารข้อมูลที่เข้าใจยากพวกนี้กับเขาตลอดทั้งวันอีกด้วย

แต่ร่างกายกับจิตใจยังคุ้นชิน ไม่กล้าพูดปฏิเสธไป ไม่อย่างนั้นเขาจะกลัวจริงๆว่าเย้นโม่หลินจะต้องบีบคอเขาตายแน่ๆ

ถึงยังไง ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่กู้หรงนำพามาให้เขาก็มากเกินพออยู่แล้ว

ดูสิ ตอนนี้ก็มาถึงจุดที่ถูกคนใช้รังสีอำมหิตเพ่งใส่เขาอย่างไม่มีเหตุมีผลเพียงเพราะเขาดื่มกาแฟที่กู้จื่อเฟยส่งมาให้

เขามัน...ทุกข์ใจมากจริงๆ！

มันหนักหนาร้ายแรงมากเลยเหรอ?

ก็แค่ดื่มกาแฟแก้วเดียวเองไม่ใช่หรือไง?！ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม

ป่ายฉีลุกขึ้นยืนด้วยความหงุดหงิดโมโห พูดด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ

“ผมปวดท้องขึ้นมากะทันหัน ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

พูดจบ เขาก็ก้าวขาเดินออกไปข้างนอกทันที ถือโอกาสปิดประตูจากข้างนอกด้วยซะเลย

เขาเริ่มตระหนักได้ถึงความจริงบางอย่างแล้วว่า ถ้าเขาอยู่ห่างจากที่ที่มีกู้จื่อเฟยอยู่ ก็จะง่ายต่อการหลีกเลี่ยงจากการถูกฆ่าฟันได้

กู้จื่อเฟยมองผู้ชายที่วิ่งหนีออกไปราวกับสายลมด้วยความตกตะลึง

หันสายมองไปยังห้องน้ำที่อยู่ข้างในห้องหนังสือ อยากที่จะพูดว่า ที่นี่ก็มีห้องน้ำ ทำไมต้องวิ่งออกไปข้างนอกด้วย?

ป่ายฉีโง่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ จะใช้หลักเหตุผลปกติทั่วไปมาตัดสินพฤติกรรมของเขาไม่ได้เลย

แต่ป่ายฉีไปแล้ว ห้องสมุดที่ปกติก็ไม่ได้ใหญ่อยู่แล้ว ในเวลานี้ก็เหลือเพียงแค่กู้จื่อเฟยกับเย้นโม่หลิน

เสียงเคาะแป้นพิมพ์ที่ไม่รู้ว่าหยุดลงตั้งแต่เมื่อไร ในห้องเงียบสงัดถึงขนาดที่แทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้น

กู้จื่อเฟยรู้สึกตึงเครียดกดดันขึ้นมาทันที

เธอกำถาดในมือไว้แน่น เดินแข็งทื่อไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเย้นโม่หลิน พยายามฝืนยิ้มเอาไว้ วางกาแฟลงตรงหน้าของเขา

พูดขึ้นเบาๆ“ดื่มกาแฟสิ พักผ่อนสักหน่อย”

เธอพูดขึ้นอย่างมีมารยาท แต่กลับไม่คิดว่าเย้นโม่หลินจะตอบ“อื้อ”กลับมาอย่างจริงจัง

กู้จื่อเฟยมองเขาด้วยความตกตะลึง สายตาสั่นไม่นิ่ง ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปยังไงดีอยู่นานสองนาน

เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้นมาระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

กู้จื่อเฟยใจเต้นตึกตัก เธอพูดขึ้นอย่างตื่นตกใจ

“ถ้าอย่างนั้น ฉันออกไปก่อนแล้วกัน”

แทบจะหนีหัวซุกหัวซุน

แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้สบตา เธอก็แทบจะยอมจำนนแล้ว

ในใจมีแต่คำดูถูกดูแคลนตัวเองเต็มไปหมด

“รอเดี๋ยว”

เสียงทุ้มต่ำในลำคอของเย้นโม่หลินดังขึ้น สายตาที่นิ่งลึกมองมายังกู้จื่อเฟย