สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 858

เย้นโม่หลินเห็นป่ายฉี ก็ลุกขึ้นอย่างรีบร้อน พูดว่า

“พวกเธอถูกวางยา รีบช่วยพวกเธอ”

สายตาป่ายฉีมองไป ก็มองเห็นเย้นหว่านและกู้จื่อเฟยที่นอนอยู่บนเตียงคนละเตียง สีหน้าซีดเซียว ปากเป็นสีม่วง สลบไม่มีสติ

ฤทธิ์ยาพิษ ดูเหมือนค่อนข้างรุนแรง

แต่ว่า......

เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว พิงอยู่ที่ประตูอย่างขี้เกียจ พูดอย่างล้อเล่นว่า

“ผมยังคิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็ถูกวางยา พี่ใหญ่ พี่เห็นผมขวางหูขวางตาไม่ใช่เหรอ ให้ผมเฝ้าฐานข้อมูลอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องการผม

ผมรู้สึกว่าผมก็ไม่จำเป็นต้องตามมา ฐานข้อมูลที่บ้านสำคัญขนาดนี้ ผมกลับไปเฝ้าฐานข้อมูลดีกว่า”

น้ำเสียงที่มีความไม่พอใจนั้น ทำให้เย้นโม่หลินรู้สึกโมโห

รีบเดินเข้าไปจับคอเสื้อของป่ายฉีไว้ ดึงตัวเขาไปที่ข้างเตียงด้วยความรุนแรง พูดจาข่มขู่

“รีบช่วยคนเดี๋ยวนี้ ยังพูดมากอีกคำเดียว ฉันตัดสิ้นนายแน่นอน”

ข่มขู่อย่างโหดเหี้ยม

ยังพูดอย่างจริงจัง

ป่ายฉีตัวสั่นไปนิดหนึ่ง ในใจยิ่งไม่พอใจ

รังแกเขาแล้ว ยังไม่ให้เขาบ่นสักคำ? ใช้อำนาจแบบนี้ เขาจำเป็นต้องฟังเขาหมดเหรอ?

เขาจะมีศักดิ์ศรีกับนิสัยหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?

ป่ายฉียักไหล่ “ช่วยก็ช่วย แต่ว่า พวกเธอสองคน ผมจะช่วยใครก่อน?”

คำถามนี้ออกไป เย้นโม่หลินอึ้งไปเลย

ช่วยใครก่อน?

เขาไม่เคยคิดเลย

ป่ายฉีพูดอย่างแผ่วเบา “ยาพิษนี้ดูแล้วค่อนข้างรุนแรง ถึงแม้ว่ามีผมอยู่ ไม่อันตรายถึงชีวิต แต่ว่าได้รับพิษยิ่งนาน คนข้างหลัง ก็จะมีอาการผลข้างเคียงหลังรักษาได้ง่าย”

โห้หลีเฉินสายตาเคร่งขรึมมองไปที่ป่ายฉี

หลังจากคิดไปครู่หนึ่ง เขาเม้มปาก ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ไม่ให้คำตอบ

เขาเข้าใจ ตอนนี้ป่ายฉียังมีอารมณ์มาเสียเวลา ก็หมายความว่าเย้นหว่านและกู้จื่อเฟยไม่ได้มีปัญหาหนักเท่าไหร่

ส่วนปัญหานี้ เดิมแล้วก็ไม่ได้ถามเขา แต่เป็นปัญหาที่ป่ายฉีโยนให้กับเย้นโม่หลิน

เห็นได้ชัดว่าเย้นโม่หลินอยู่ท่ามกลางปัญหานี้ เป็นห่วงจนวุ่นวายแล้ว

แววตาของเขากะพริบ มองไปที่เย้นหว่าน แล้วมองไปที่กู้จื่อเฟย

ผู้หญิงสองคนนี้ เขาไม่อยากให้พวกเธอได้รับอันตรายอะไรทั้งสิ้น มีผลข้างเคียงอะไรภายหลัง

แต่ว่า ต้องเลือกหนึ่งคน ถ้าอย่างนั้นการเลือกของเขาไม่ควรมีการลังเลใดๆ

“ช่วยเสี่ยวหว่านก่อน”

เธอเป็นน้องสาวสุดที่รักของเขา สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเขา

การตัดสินใจที่ไม่ลังเลเลย ทำให้ป่ายฉีอึ้งไปเลย

มองเย้นโม่หลินอย่างตะลึง “แน่ใจนะ ไม่พิจารณาอีกหน่อยเหรอ?”

“อย่าพูดมาก รีบช่วยคน”​

เย้นโม่หลินโมโหร้ายอย่างอธิบายไม่ถูก ในใจอึดอัดเหมือนมีอะไรอุดตันอยู่ ทำให้เขาทรมานเหมือนหายใจไม่ออก

ทั้งๆที่เป็นการตัดสินที่มีสติและสมควรที่สุด ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ?

ร่างกายที่แข็งทื่อของเขา แม้แต่สายตาก็เกร็งจนไม่กล้าหันไปมองกู้จื่อเฟย

ในใจ ตัดสินใจอะไรเงียบๆ

ถ้าหากกู้จื่อเฟยมีอาการผลข้างเคียงรุนแรงอะไร เขาจะชดเชยให้เธอเอง ถึงแม้ต้องรับผิดชอบต่อชีวิตที่เหลือของเธอ

ป่ายฉีเหมือนถูกโยนไปข้างหน้าเย้นหว่าน

มองดูเย้นโม่หลินที่อารมณ์เสียอยู่ตรงหน้า เขาเข้าใจทันที การเลือกในครั้งนี้เป็นการตัดสินที่เย้นโม่หลินทำออกมาได้แน่นอน