สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 857

“เย้นหว่าน”

โห้หลีเฉินสีหน้าตกใจ รีบพุ่งเข้าไปหาเย้นหว่าน

กอดเธอไว้ก่อนที่เธอจะล้มลงไป

เย้นโม่หลินก็รีบวิ่งเข้าไป ยังไม่ทันถามสถานการณ์กับเย้นหว่าน ก็มองเห็นด้วยความตกใจ กู้จื่อเฟยที่เดินอยู่ข้างหลังล้มลงไป

เขาอุ้มเธอไว้ เหมือนดั่งสัญชาตญาณ

“กู้จื่อเฟย คุณเป็นอะไร?”

กู้จื่อฟยสีหน้าซีดขาว แต่ว่าริมฝีปากสีม่วง ดูแล้วสภาพย่ำแย่มาก

แววตากะพริบ สติไม่ค่อยชัดเจน

ปากพึมพำไปด้วย “ปวด......ปวด.....”

“ปวดตรงไหน?”

เย้นโม่หลินถามด้วยความตื่นเต้น กังวลใจจนเหมือนหัวใจไปอยู่ที่ตาตุ่ม

กู้จื่อเฟยอ้าปาก แต่เจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก ดูเหมือนจะเป็นลมไปได้ตลอดเวลา

เย้นโม่หลินร่างกายแข็งทื่อ จนเกือบหายใจไม่ออก

สมองว่างเปล่าไปหมด

“ท้อง ปวดท้อง.......”

เสียงสั่นดังขึ้นมาจากข้างกายเขา

เย้นหว่านมือจับท้องไว้ มองหน้าโห้หลีเฉินด้วยความหวาดกลัว “พวกเรา......ดื่มเหล้าที่ท่านฝู้รองเทให้.......”

น่าจะ มียาพิษ

มิน่าพวกเขาทำร้ายคนของท่านฝู้รองจนสลบ ยังมองเห็นห้องลับด้านใน ท่านฝู้รองยังพูดดีด้วยขนาดนี้ ยังปล่อยพวกเธอไป

เขาไม่ใช่คนดี แต่เป็นเสือหน้ายิ้มต่างหาก วางยาในเหล้าต่อหน้าพวกเธอ

นี่คือต้องการให้พวกเธอตาย

ถึงแม้เย้นหว่านไม่ได้พูด โห้หลีเฉินก็เข้าใจแล้ว

ทั้งตัว ทันใดนั้น เจตนาฆ่าที่แข็งแกร่งและน่าสะพรึงกลัวประกายออกมา

ให้ตายเถอะ

กล้าวางยาให้เย้นเหว่าน เขารนหาที่ตายชัดๆ

“คุณไม่ต้องกลัว ผมเรียกป่ายฉีมาเดี๋ยวนี้ ในโลกนี้ไม่มีพิษอะไรที่เขาแก้ไม่ได้”

สีหน้าโห้หลีเฉินซีดขาว ขณะที่พูดปลอบเย้นหว่านไปด้วย ก็โทรหาป่ายฉีด้วย

เวลาเดียวกัน เย้นโม่หลินก็ตั้งสติได้แล้ว

เขาซึ่งปกติแล้วเป็นคนมีสติ ไม่ว่ามีดอาบเลือดอะไร ความเป็นความตายอะไรก็เคยเห็นมาแล้ว แต่กลับตะลึงที่กู้จื่อเฟยถูกวางยา

ทำให้เขาวุ่นวายจนเกือบจะไม่เหมือนตัวเองแล้ว

แต่ก็ไม่ทันได้คิดอะไร แย่งโทรออกก่อนโห้หลีเฉิน ใช้ปุ่มโทรด่วนโทรหาป่ายฉี

ระหว่างเขากับเขามีความสัมพันธ์พิเศษ วิธีการติดต่อกันก็ไม่เหมือนคนอื่น เจอกับสถานการณ์เร่งด่วน เบอร์ที่โทรออกก็ไม่เหมือนกัน

เสียงโทรศัพท์ทางด้านป่ายฉี ก็จะเป็นเสียงเร่งด่วน

ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าป่ายฉีจะทำอะไรอยู่ ก็จะวางเรื่องในมือทันที เพื่อรับโทรศัพท์

ปรากฏว่า โทรศัพท์ดังไม่ถึงวินาที ป่ายฉีก็รับขึ้นมา

พูดอย่างรีบร้อน “พี่ใหญ่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ตอนนี้รีบมาที่โรงแรมน้ำพุร้อนอย่างเร็วที่สุดทันที”

เย้นโม่หลินสั่ง

ป่ายฉีไม่ได้ถามอะไรมาก วางสายทันที

“พาพวกเธอกลับห้องก่อน”

เย้นโม่หลินกลับสู่ความสงบนิ่งบ้างแล้ว และเริ่มทำงาน

เขาอุ้มกู้จื่อเฟย รีบวิ่งไปทางห้องนอนของโรงแรมด้วยความเร็ว

กู้จื่อเฟยมองดูเขาด้วยอาการสะลึมสะลือ มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

เธอกำลังฝันไปใช่ไหม

ความฝันเท่านั้นที่สวยงามแบบนี้ กลับถูกเย้นโม่หลินอุ้มไว้แบบนี้

ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเอง ก็สามารถมีความสุขแบบนี้ได้ แต่น่าเสียดาย นี่คือความฝัน