สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 860

กู้จื่อเฟยอึ้งไปทั้งคน

เหมือนถูกฟ้าผ่า

เพราะฉะนั้น นี่มันอะไรกัน ความบ้าคลั่งเมื่อคืนทั้งคืนนั้นไม่ใช่ฝัน แต่เป็นความจริง?

เธอนอนกับเย้นโม่หลินแล้วจริงๆเหรอ?

นี่มันบ้าบอคอแตกยิ่งกว่าฝันอีกร้อยเท่าพันเท่า

กู้จื่อเฟยตกใจจนตั้งสติไม่ได้ ส่วนเย้นโม่หลินขนตากระตุกเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ดวงตาที่สวยงามนั้นค่อนข้างเบลอเล็กน้อย แต่เพียงแค่หนึ่งวินาที เมื่อเขามองชัดแล้วว่าคนที่ใกล้ชิดอยู่ตรงหน้าคือกู้จื่อเฟย ก็ตื่นทันที

ตาสองคู่สบตากัน มองเห็นตัวเองในดวงตาของฝ่ายตรงข้าม แล้วก็สีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ และความอับอาย

“ปัง”

ทั้งสองคนเหมือนร่างกายสะท้อนกลับเอง รีบหันกลับไป หันหลังให้ฝ่ายตรงข้าม

เวลาเดียวกัน ยังรีบดึงผ้าห่มเข้าไปห่อตัวเอง

ปรากฏว่าผ้าห่มที่พวกเขาห่มเป็นผืนเดียวกัน ดึงไป ลากมา ตอนแรกที่แยกออกจากกันเล็กน้อยทั้งสองคน ก็ถูกดึงกลับมาเข้าใกล้กันอีก

หลังสัมผัสกัน เป็นผิวหนังอันนุ่มนวลอบอุ่นของฝ่ายตรงข้าม

ภาพที่ผัวพันกันเมื่อคืน เหมือนดั่งไฟที่เผาไหม้อยู่ในสมอง ทำให้สติของคนสั่นสะเทือนขึ้นมา

กู้จื่อเฟยตัวเกร็งอย่างรุนแรง

เย้นโม่หลินเหมือนโยนของร้อนในมือทิ้งปล่อยมือออก กลิ้งลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ใช้ความเร็วอย่างแทบมองไม่ชัดใส่เสื้อผ้ากางเกงให้ตัวเอง

ใส่อย่าง เร่งรีบวุ่นวาย แต่ก็สามารถปิดร่างกายไว้ได้

กู้จื่อเฟยพันผ้าห่มทั้งผืนไว้บนตัว ร่างกายเกร็งมาก ไม่กล้าหันไปมองผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเลย

แค่รู้สึกว่าเขาอยู่ตรงนั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอบ้าคลั่งได้แล้ว

บ้าไปแล้วจริงๆ

เมื่อคืนเกิดเรื่องบ้าบออะไร เธอนอนกับเย้นโม่หลินแล้ว นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิด แต่กลับเกิดขึ้นแล้วจริง

เธอมึนไปหมดแล้ว อึ้งไปแล้ว ซื่อไปแล้ว

เย้นโม่หลินถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าแล้ว แต่ก็รู้สึกอึดอัดเหมือนเปลือยกาย แต่ก็ห่อหุ้มตัวเขาไว้แน่น

เมื่อคืน เขาไม่มีข้ออ้างให้แก้ตัวใดๆ เขานอนกับกู้จื่อเฟยเหมือนต้องมนต์

ในสถานการณ์ที่เธอไม่ได้สติ

ตอนนี้เธอมีสติแล้ว เรื่องนี้สำหรับเธอแล้ว เกรงว่าจะเหมือนดั่งฟ้าถล่ม รับไม่ได้

สายตาของเขาเคร่งขรึม ดูเหมือนลังเลอยู่นานมาก ถึงเปิดปากพูดด้วยเสียงต่ำ

“กู้จื่อเฟย เมื่อคืน......”

“อ้าก”

กู้จื่อเฟยเอามือปิดหูแล้วร้องเสียงดัง เสียงดังจนเหมือนหลังคาจะแตก

เธอไม่อยากฟัง

เมื่อคืนเธอยังพอมีความทรงจำอยู่บ้าง ในความทรงจำ ล้วนเป็นเรื่องบ้าบอและอับอาย คือพฤติกรรมที่เธอทำต่อเย้นโม่หลินต่างๆนานา

ส่วนเธอกล้าทำแค่ไหน ตอนนี้เธอก็อยากตายมากเท่านั้น

เธอเป็นยิ่งกว่าสัตว์ดุร้าย กลับปล้ำเย้นโม่หลินแล้ว

เขาต้องคิดบัญชีกับเธอแน่นอน

แย่แล้วแย่แล้ว

กู้จื่อเฟยทั้งอับอายและหวาดกลัว ไม่กล้าอยู่ต่อเลยแม้แต่วินาทีเดียว รีบดึงผ้าห่มตัวเองไว้ กระโดดลงจากเตียง

จากนั้น กอดผ้าห่มไว้วิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่หันกลับไปมองเลย

เย้นโม่หลินมองดูกู้จื่อเฟยที่วิ่งหนีอย่างกระวนกระวาย ขมับก็กระตุกอย่างรุนแรง

ผู้หญิงคนนี้ตื่นมาตอนเช้า สิ่งที่ตอบสนองอันดับแรกก็คือวิ่ง

มันช่าง......

“กู้จื่อเฟย คุณหยุดเดี๋ยวนี้”

เขาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย

เรื่องเมื่อคืน เขาต้องพูดกับเธอให้ชัดเจน

กู้จื่อเฟยไม่ยอมฟังคำพูดของเขาเลย เปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไป