สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 863

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเย้นโม่หลินก็มืดทะมึนลง บรรยากาศน่าหวาดหวั่นในทันใด

"แกอยากตายอีกเรอะ!"

เขาหน้ามืดและกำลังจะเดินเข้าไปฉีกปากของท่านฝู้รองซะ

เพียงเดินไปได้สองก้าว โห้หลีเฉินก็กลับยื่นมือมาขวางเขาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำ "อย่าขยับ"

ท่านฝู้รองมองการกระทำของโห้หลีเฉิน ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

สบประมาทอย่างลำพองตัว "ก็ถือว่านายยังรู้ตัวเองอยู่บ้างที่รู้ว่าแตะต้องฉันไม่ได้ จะบอกอะไรให้นะ ที่พวกแกบุกเข้ามาอย่างหยาบคายแบบนี้ ก็เป็นการยั่วโมโหฉันแล้ว ถ้าตอนนี้คุกเข่าขอความเมตตากับฉัน ฉันก็ยังสามารถพิจารณาความเป็นไปได้ที่จะคุยกันดีๆ กับพวกแกอยู่"

ตอนแรกที่โห้หลีเฉินบุกเข้ามาอย่างเผด็จการแบบนั้น เขาก็ค่อนข้างกังวลและรู้สึกตึงมืออยู่บ้าง

แต่ตอนนี้เมื่อเห็นการกระทำที่ขัดขวางเย้นโม่หลินของโห้หลีเฉินแล้ว ก็แทบจะแน่ใจในทันทีเลยว่าโห้หลีเฉินมาเพื่อเจรจา

เจรจาด้วยเหตุผลก่อนหากล้มเหลวแล้วค่อยใช้กำลัง โห้หลีเฉินคงไม่ทำอะไรกับเขาจริงๆ แน่นอน

เพราะเกรงว่าโห้หลีเฉินจะหมดความอดทนด้วยการโจมตีที่บ้าคลั่งเมื่อคืน ช่างเปล่าประโยชน์จริงๆ

ดังนั้นความจริงคือตอนนี้โห้หลีเฉินนั้น มาเพื่อขอร้องเขา

ความมั่นใจของฝู้หงยิ่งมากขึ้น เขาพูดเสียงดัง

"โห้หลีเฉิน ปล่อยคนของฉันเดี๋ยวนี้ ฉันยังให้นาย....อั่ก!"

ยังไม่ทันได้พูดจบ โห้หลีเฉินก็ถีบเข้าที่ท้องของเขาไปทีหนึ่ง

กำลังแรงนั้นแข็งแกร่งมาก ร่างกายที่หนักห้าสิบกว่ากิโลกรัมของเขาก็ปลิวไปในอากาศเหมือนกับตุ๊กตา ก่อนจะกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง

ด้วยการกระแทกอย่าง ฝู้หงแทบจะได้ยินเสียงกระดูกหักของตัวเองแล้ว

ความเจ็บปวดสุดขีดทำให้เขาแทบจะเป็นลม

เขามองไปที่โห้หลีเฉินอย่างหวาดผวา คิดไม่ถึงแม้แต่น้อย คนที่เขามั่นใจว่ามาขอความเมตตา ทำไมอยู่ๆ ถึงลงมือกับเขาได้

เขาล้มลงบนพื้น อดทนต่อความเจ็บปวดทั่วทั้งตัวแล้วตะคอกใส่โห้หลีเฉิน

"โห้หลีเฉิน กล้าทำร้ายฉัน คิดจะสู้จนหยดสุดท้ายงั้นเหรอ? นายต้องรู้ว่า ที่โจมตีทรัพยากรทางการเงินของโห้ถิงในตอนนี้ เป็นแค่เศษเสี้ยวของตระกูลฝู้เท่านั้น!"

"เฮอะ"

โห้หลีเฉินแค่นหัวเราะ เขาเดินไปข้างหน้า รองเท้าหนังมันวาวข้างหนึ่งเหยียบลงบนหน้าอกของฝู้หง

เขาที่ยังไม่ทันลุกขึ้นมาก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

และบนหน้าอกของเขา น้ำหนักที่กดลงมาอย่างแรงราวกับเครื่องบด ทำเอากระดูกหน้าอกของเขาเหมือนจะถูกบดขยี้จนหมด

ฝู้หงหน้าถอดสีด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นผุดบนหน้าผาก

เขามองโห้หลีเฉินอย่างคับแค้น แล้วจึงได้ค้นพบสายตาอันน่าหวาดหวั่น เย็นเยือกราวอสูรของโห้หลีเฉินด้วยความตื่นตะลึง

นี่มันใช่คนที่จะมาเจรจาที่ไหนกัน ความเย็นชาแบบนี้ มาฆ่าเขาชัดๆ!

เมื่อนั้นฝู้หงถึงได้ตระหนักอย่างถ่องแท้ว่าสถานการณ์ของเขาอันตรายแค่ไหน และถึงได้ตื่นตระหนกขึ้นมาจริงๆ

เขาเอ่ยอย่างร้อนรน

"โห้หลีเฉิน ถ้านายกล้าฆ่าฉัน ค่าตอบแทนของมันนายรับไม่ไหวหรอก! ตระกูลของฉันแข็งแกร่งไร้เทียมทาน หากฉันตาย พวกเขาจะต้องล้างแค้นให้ฉัน จะต้องทำให้นายต้องตายอย่างทรมานแน่นอน"

เขาข่มขู่ ดวงตาแดงฉานมองไปยังเย้นหว่าน "รวมไปถึงคนรักของนาย ครอบครัว คนรอบข้างไม่เว้นแม้แต่คนเดียว"

เขายังกล้าพูดถึงเย้นหว่าน ทำให้จิตสังหารรอบตัวของโห้หลีเฉินรุนแรงยิ่งขึ้นอีก

คนที่กล้ามาทำร้ายเย้นหว่าน ก็เท่ากับมากระตุกหนวดเสือของเขา

สีหน้าของเขาเฉยชา แรงใต้ฝ่าเท้าหนักขึ้นในทันตา ทันใดนั้นเสียงกระดูกหักก็ดังขึ้น

"อ๊าก!"

ฝู้หงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาชักดิ้นชักงออย่างควบคุมไม่ได้

นั่นคือความเจ็บปวดของการกระดูกหัก

"ท่านรอง!" พ่อบ้านที่ถูกกดไว้ร้องตะโกนด้วยความเป็นห่วง และตกใจกลัวด้วยเช่นกัน