สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 875

เย้นหว่านสะดุ้งอย่างแรง กลัวว่าเย้นโม่หลินรู้เรื่องตอนค่ำแล้วจะมาห้ามปราม แน่นอนว่าเธอไม่มีทางบอกอยู่แล้ว

รีบพูดยิ้มๆอย่างรวดเร็ว"นั่นมันเป็นคำพูดเล็กๆน้อยๆระหว่างคู่รัก ถ้าพี่อยากรู้ ก็ลองพูดกับจื่อเฟยดูสิ"

พอได้ยินแบบนั้น ท่าทีของพี่ชายที่เข้มงวดของเย้นโม่หลินก็แตกสลายไปทันที เต็มไปด้วยความไม่เป็นตัวของตัวเอง

เขาหันไปมองกู้จื่อเฟยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขณะที่สายตาหันมาสบกันนั้น เขาก็รีบหันสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

คิดอะไร? ไม่คิดว่าเขาจะประหม่า!

เย้นโม่หลินวางตะเกียบลงทันที ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ

"ผมกินเสร็จแล้ว พวกคุณกินให้อร่อยนะ"

พูดจบ ก็ลุกขึ้นยืน หันตัวเดินไปอย่างว่องไว

เงาหลังเรียกได้ว่าดูดีสุดๆ

กู้จื่อเฟยมองเขาอย่างอึ้งตะลึง เธอสับสนมึนงง เย้นโม่หลินยังไม่ทันกินข้าวหมด ก็ไปทั้งอย่างนี้แล้ว?

แถมตอนที่ไป ก็ไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย

เทียบกับโห้หลีเฉินที่ก่อนจะจากไปก็ยังหันมาพูดกับเย้นหว่านอย่างใกล้ชิดสนิทสนม ท่าทีที่มีต่อเธอของเย้นโม่หลินมันช่างต่างกันสุดขั้ว

ความใกล้ชิดสนิทสนมที่ควรมีระหว่างคนรักล่ะ?

กู้จื่อเฟยรู้สึกอัดอั้นตันใจ มองเงาหลังของเย้นโม่หลิน รู้สึกว่าจิตใจว่างเปล่า เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง แต่กลับบอกไม่ถูกว่าทำไม

หลังจากที่เย้นโม่หลินไปแล้ว ราวกับว่าอาหารไม่มีรสชาติ จืดชืดลงไปเยอะ ความอยากอาหารของกู้จื่อเฟยลดลงอย่างกะทันหัน

ช่วงค่ำ

กู้จื่อเฟยอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ไม่ได้สวมชุดนอน กลับสวมชุดเดรสที่สวยงามดูดีแทน

เธอถือมือถือนั่งเล่นอยู่บนโซฟา หันมองไปยังประตูเป็นระยะๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะกำลังตั้งหน้าตั้งตารออะไรสักอย่าง

วันนี้เธอกับเย้นโม่หลินทำการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ ก็คือการคบกัน เธอกำลังคิด ว่าตอนค่ำเย้นโม่หลินจะมาพูดคุยกับเธอไหม

ถึงยังไงคู่รักทั่วๆไป ในช่วงที่กำลังคลั่งรักกันอยู่ ใครๆก็ล้วนแต่อยากจะมีปฏิสัมพันธ์อยู่ด้วยกันกับอีกฝั่งทั้งนั้น

กู้จื่อเฟยตั้งหน้าตั้งตารออยู่แบบนี้ เตรียมตัวรออย่างดี

ในขณะเดียวกัน ตาก็กำลังมองหน้าจอมือถือ กำลังเลื่อนดูข้อความในวีแชทครั้งแล้วครั้งเล่า รอคอยว่าบางทีเย้นโม่หลินอาจจะส่งข้อความมาให้เธอก็ได้

ต่อให้เป็นข้อความประมาณว่า นอนแล้วยัง แบบนี้ก็ยังดี

แต่กู้จื่อเฟยรออยู่นาน กลับไม่มีแม้แต่ข้อความเดียว

ตอนที่เธอรอจนรู้สึกสะลึมสะลือ ยิ่งรู้สึกท้อแท้มากขึ้นแล้วนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนดังเข้ามาจากทางเดินข้างนอก

กู้จื่อเฟยถลึงสองตากลมโตด้วยความตื่นเต้นทันที กระโดดลุกขึ้นมาอย่างแรง วิ่งตรงไปยังประตูอย่างเบาๆ

เธอแง้มหูฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆอย่างตั้งใจ ใจเต้น"ตึกตักๆ"

เย้นโม่หลินมาแล้วอย่างนั้นเหรอ?

เขามาหาเธอใช่ไหม?

ใช่ใช่ไหม?

เธอตั้งหน้าตั้งตารอด้วยความสุขและความหวัง ในที่สุดก็รอจนกระทั่งเสียงฝีเท้านั้นเข้ามาใกล้ประตูห้องของเธอ จากนั้นก็หยุดลง

กู้จื่อเฟยใจแทบจะเต้นออกมาทันที

สองมือของเธอสั่นด้วยความชอบดีใจ ไปคว้าตรงลูกบิดประตู ขอแค่เขาเคาะประตู เธอก็จะเปิดออกทันที

"ตุ๊งๆๆ"

เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นมา

มือที่กู้จื่อเฟยจะหมุนลูกบิดประตูเพื่อเปิดประตูออก กลับนิ่งชะงักลง เสียงนี้มัน ไม่ถูกต้อง นี่มันห้องข้างๆนี่นา!

เธอเหม่อลอย ความดีอกดีใจบนใบหน้าจางหายไป

เย้นโม่หลินไม่ได้มาหาเธอ

ไม่นาน ประตูของห้องข้างๆก็เปิดออก ข้างๆมีเสียงเบาๆคลุมเครือของเย้นหว่านดังขึ้นมา

"คุณมาได้ยังไง? คุณบอกให้ฉันไปหาคุณที่ห้องไม่ใช่เหรอ?"

"คุณไม่มาสักที ผมก็เลยต้องมาหาคุณเองนี่ไง"โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำในลำคอ น่าดึงดูด