"เป็นไปได้ สู้พวกเราลองดูเดี๋ยวก็รู้แล้ว"
กู้จื่อเฟยสายตาสั่นเป็นประกาย"ลองยังไง?"
เรื่องแบบนี้ มันลองได้ด้วยเหรอ?
เย้นหว่านคิดๆ มุมปากยกขึ้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จูงกู้จื่อเฟยเข้ามากระซิบที่ข้างๆหู
กู้จื่อเฟยฟังจบ แก้มก็เริ่มแดงเล็กน้อย ใบหน้าดูเขินอายไม่น้อย
"แบบนี้มันน่าละอายใจเกินไปไหม?"
เย้นหว่านขยิบตาพร้อมกับผลักไหล่ของกู้จื่อเฟย"หรือคุณไม่อยาก?"
กู้จื่อเฟยหันตัววิ่งออกไปข้างนอกด้วยความเขินอาย
แน่นอนว่าเธออยากอยู่แล้ว!
เย้นหว่านมองท่าทางเหมือนกับสาวน้อยของกู้จื่อเฟย อารมณ์ดีสุดๆ เพื่อนที่สนิทที่สุดของตัวเอง พี่ชายที่รักที่สุดของตัวเอง
คนสองคนที่ดีขนาดนี้มาคบกัน จะต้องมีความสุขได้แน่ๆ
ดีจริงๆ
เธอยิ้ม ตามกู้จื่อเฟยออกไป
ผ่านไปสิบนาที เย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยเดินมาอยู่ในสวนแล้ว
เย้นโม่หลินที่กำลังดื่มชามองพวกเธอเดินเข้ามา แววตาขยับเล็กน้อย สายตาหันมองไปหยุดที่กู้จื่อเฟยอย่างไม่ได้ตั้งใจอยู่ประมาณหนึ่งวินาที
เย้นหว่านยิ้มเดินตรงเข้าไป"พี่ ไม่ทำงานแล้วเหรอ?"
"อื้อ"เย้นโม่หลินพยักหน้า"แค่รอฝู้เหวยข่ายกลับถึงตระกูลเท่านั้น"
เย้นหว่านพูดยิ้มๆ
"พวกเราก็เดินเล่นที่นี่พอดีเลยเหมือนกัน รู้สึกกระหายน้ำนิดหน่อย จะขอจิบชาของพี่สักแก้วได้ไหม?"
เย้นโม่หลินพูดอย่างรักและเอ็นดู"เธออยากดื่ม พี่ก็ต้องให้ดื่มอยู่แล้ว มา มานั่งสิ"
เย้นหว่านจูงกู้จื่อเฟยไปที่นั่งที่โต๊ะ แถมยังจงใจจัดแจงให้กู้จื่อเฟยนั่งตรงที่นั่งใกล้ๆเย้นโม่หลินอีกด้วย
เย้นโม่หลินหยิบกาน้ำชาขึ้นมา รินให้กับเย้นหว่านและกู้จื่อเฟย
ก่อนจะพูดขึ้นอย่างสง่างาม"นี่เป็นชาเฟิงฉา ขมนิดหน่อย ถ้าดื่มไม่ชินล่ะก็ เดี๋ยวผมจะให้คนไปเปลี่ยนให้"
"ฉันดื่มได้ ฉันก็ชอบดื่มชาที่รสขมนิดๆเหมือนกัน"
กู้จื่อเฟยหยิบแก้วชาขึ้นมา จิบไปหนึ่งจิบ
เข้าปากไปแล้วขมมาก แต่หลังจากผ่านไปสักพัก ก็ส่งกลิ่นหอมไปทั่วปาก เป็นชาชั้นดี
เย้นโม่หลินมองกู้จื่อเฟยดื่มชา ในแววตาก็มีประกายเล็กน้อย เป็นหนึ่งในชาที่เขาชอบดื่มมากๆ เธอก็ชอบเหมือนกัน
ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
เย้นหว่านมองชาตรงหน้า กลับลังเลอยู่ไม่น้อย เธอไม่ชอบดื่มชารสขม ชอบแต่ลูกอมหวานๆ
เย้นหว่านไม่ได้หยิบแก้วชา หันมองไปรอบๆ จงใจพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ
"ว้าว ดอกไม้พวกนี้บานสวยจริงๆ"
พอได้ยินแบบนี้ กู้จื่อเฟยก็รู้ว่าเย้นหว่านจะแสดงละครตามสคริปต์แล้ว รู้สึกกดดันอย่างช่วยไม่ได้
แววตาที่สั่นไม่นิ่งหันออกจากเย้นโม่หลิน เธอก็มองไปรอบๆเช่นเดียวกัน
พยักหน้าตอบรับ"อื้อ สวยมากๆ ตอนนี้เป็นฤดูที่ดอกไม้กำลังบานพอดี ด้านหน้ามีดอกกุหลาบด้วยนะ"
"ดอกกุหลาบก็มีเหมือนกันเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวคุณพาฉันไปดูสักหน่อยสิ ฉันชอบดอกกุหลาบที่สุดเลย มันแสดงถึงความรักอันงดงาม"
เย้นหว่านหรี่ตามองกู้จื่อเฟยพร้อมกับพูดขึ้น"จื่อเฟย คุณชอบดูซีรี่ส์เกาหลีมากที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ? ฉันจำได้ว่าคุณเคยบอก ว่าคุณชอบ คุณชอบที่สุดคือฉากหนึ่งในเรื่องตอนที่พระเอกสารภาพกับนางเอก หอบเอาดอกกุหลาบ99ดอกมา แล้วท่ามกลางดอกไม้ก็ยังมีแหวนวางไว้อยู่หนึ่งวงด้วย"
กู้จื่อเฟยแก้มแดง สายตาหันไปมองเย้นโม่หลินอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะดึงสายตากลับมาอย่างลนลาน
เธอพูดขึ้น"อื้อ นั่นเป็นฉากที่ฉันชอบที่สุดในซีรี่ส์เกาหลี โรแมนติกมากๆ"
"ฮ่า ถ้าเกิดมีคนหอบดอกกุหลาบ99ดอกมาขอคุณแต่งงาน คุณจะตอบรับทันทีเลยใช่ไหม?"
กู้จื่อเฟยแววตาสั่นเป็นประกาย พยักหน้าเบาๆ
"อื้อ"
ขณะกำลังครุ่นคิด เธอแอบหันมองเย้นโม่หลิน เห็นเขากำลังถือกาน้ำชา รินชาอย่างสง่างาม
ท่าทางสง่างามดูแพง สีหน้านิ่งเฉยไม่สนใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...