สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 882

"ขอแค่เป็นเรื่องที่ฉันทำได้ ฉันก็สัญญากับเขาได้ทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะขออะไร ฉันก็จะทำให้เขาพอใจและยอมรับให้ฉันกับเธออยู่ด้วยกันให้ได้"

คำพูดของเย้นโม่หลิน เอ่ยอย่างจริงจังเป็นพิเศษ

กู้จื่อเฟยมองเขาอย่างเลื่อนลอย หัวใจเต้นรัวแทบหลอมละลาย

การตัดสินใจของเธอยิ่งแน่วแน่ขึ้นไปอีก

ผู้ชายแบบนี้ควรค่าให้เธอยืนหยัดจนถึงที่สุด และมั่นใจว่าเขาจะคงเส้นคงว่า

การได้อยู่กับเขา เป็นสิ่งที่เธอใช้ความโชคดีในชีวิตนี้แลกกับมันมา เธอไม่ปล่อยไปหรอก

กู้จื่อเฟยยิ้มพลางเดินเข้าไปหาเย้นโม่หลิน ยืนตรงหน้าเขาด้วยระยะห่างครึ่งก้าวแล้วหยุดลง

ด้วยความสูงที่ต่างกัน เธอจึงต้องเงยหน้าถึงจะสบตากับเขาได้

การเข้ามาใกล้อย่างกะทันหันทำให้ร่างของเย้นโม่หลินเกร็งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขามองกู้จื่อเฟยด้วยสายตาวูบไหว

กู้จื่อเฟยมองไปที่เขา บนใบหน้าประดับรอยยิ้มแต่กลับพูดด้วยความจริงจังอย่างมาก

"เรื่องที่คุณต้องทำอย่างเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้มันก็มีนะ"

เย้นโม่หลินเม้มปาก "เรื่องอะไร?"

กู้จื่อเฟยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "รักกันกับฉัน"

เย้นโม่หลิน "....."

เขาไม่รู้จะพูดอะไรขึ้นมาทันใด แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ราวกับถูกไฟดูด

กู้จื่อเฟยมองท่าทางตื่นตะลึงนั้นของเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมา เธอถึงกับแอบเห็นใบหูที่แดงเรื่อของเขาอีกด้วย

เขาคือหนุ่มน้อยแบบยอมโดนเต๊าะจริงๆ ด้วยสินะ

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เธอก็ยิ่งรู้มากขึ้นว่าจะทำยังไงทั้งยังมีประสบการณ์ จะได้ทำได้อย่างคล่องมือ

เธอขยับไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย เขย่งเท้าและโอบสองมือไว้รอบคอของเขา

ร่างเล็กของเธอเข้าไปใกล้ ริมฝีปากขมุบขมิบน้ำเสียงแผ่วเบายั่วยวน

"พี่เย้น เพื่อจะรักกันกับฉันให้เร็วที่สุด คุณต้องทำสิ่งหนึ่ง โอเคไหม?"

เย้นโม่หลินตกตะลึง ทั้งตัวแข็งเป็นท่อนไม้ทันที

หลังจากความแตกหักครั้งนั้นที่ชายทะเล เธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เย้นอีกเลยและรู้สึกแปลกแยกอยู่เสมอ

ตอนนี้ได้ยินคำเรียกนั้นอีกครั้ง เย้นโม่หลินมองเด็กสาวที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ตรงหน้า ราวกับว่าเขาได้กลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง

เธอที่บ้าๆ บอๆ และมีชีวิตชีวา

แต่เธอที่เป็นแบบนั้น ทำให้เขาชอบมันจากก้นบึ้งของหัวใจอย่างปฏิเสธไม่ได้

เย้นโม่หลินแววตาลึกซึ้ง เขาเอ่ยเสียงทุ้ม

"บอกมาสิ"

กู้จื่อเฟยกอดเขาอยู่ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

หาได้ยากที่เธอจะรุกเขาขนาดนี้ แล้วยึดอยู่กับตัวเขาแบบนี้ ส่วนเขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะปฏิเสธด้วยซ้ำ ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการ

ความกล้าของกู้จื่อเฟยอดไม่ได้ที่จะเพิ่มมากขึ้น เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

"ฉันต้องการคุณ...."

ร่างกายของเย้นโม่หลินพลันสั่นสะท้าน แววตาของเขาพร่ามัวราวกับมีไฟลุก

เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะขออะไรแบบนี้ ช่างใจกล้าจริงๆ

แต่เขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธแม้แต่น้อย

เย้นโม่หลินกำลังเอื้อมมือจะไปโอบเอวของกู้จื่อเฟย ก็กลับได้ยินประโยคถัดมาของเธอ "ไปเดินเล่นกับฉัน"

เย้นโม่หลิน "....."

การกระทำนั้นหยุดกะทันหัน ถึงกับรู้สึกอับอายและผิดหวังขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอพูดให้จบทีเดียวเลยไม่ได้รึไง?

แต่เขาตอบเธอไปอย่างไม่ลังเล "ได้สิ"

กู้จื่อเฟยไม่รู้เลยว่าการพูดจาเว้นวรรคคลุมเครือของเธอทำให้ใครบางคนล้มครืนไปแล้ว เธอมองท่าทางของเย้นโม่หลินแล้วก็อดรู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมาไม่ได้

ดูเหมือนเขาจะหลงเธอจริงๆ สินะ

คำขอเล็กๆ น่าเบื่ออย่างการเดินเล่น คุณชายเย้นจะต้องตกลงอย่างง่ายๆ อยู่แล้ว

กู้จื่อเฟยมองเขาพลางยิ้มร่า เธอก้าวถอยหลังแล้วยื่นมือเล็กออกมา

เย้นโม่หลินมองเธออย่างงุนงง เขาถาม "ทำไมเหรอ?"