สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 881

กู้จื่อเฟยอดกลั้นความคิดเรื่อยเปื่อยภายในเอาไว้แล้วเอ่ยกับกู้หรง

"พ่อคะ หนูเชื่อว่าเย้นโม่หลินไม่ใช่คนอย่างที่พ่อพูด กลับกัน เขามีความรับผิดชอบและรักเดียว เขายอมรับหนูแล้ว ก็จะปฏิบัติกับหนูอย่างดีไปตลอดชีวิตจริงๆ

ผู้ชายแบบนี้ เขากลับมั่นคงและทำให้รู้สึกสบายใจยิ่งกว่าผู้ชายคนไหนๆ เสียอีก"

"เรื่องของความรักเอาแน่เอานอนได้ที่ไหน? ผู้ชายจะเปลี่ยนใจไหมก็ไม่มีใครบอกได้หรอก!"

กู้หรงคิ้วขมวดแน่น ต้องการจะบังคับปรับเปลี่ยนความคิดของกู้จื่อเฟย

แต่กู้จื่อเฟยยังใบหน้าแน่วแน่ เป็นความเด็ดเดี่ยวที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของกู้จื่อเฟยตั้งแต่เล็กจนโต

"พ่อ หนูรักเย้นโม่หลิน ชีวิตอยู่ต้องการแค่แต่งงานกับเขา หนูแน่ใจว่าเขาก็รักหนูเหมือนกัน เขาจะต้องทำให้หนูมีความสุขแน่นอน

พ่อได้โปรดอย่าขัดขวางหนูเลย อวยพรให้หนูนะคะ?"

ควาทสัมพันธ์นี้ สำหรับเธอแล้วมันน่าเหลือเชื่อเสียยิ่งกว่าพายเนื้อที่ตกลงมาจากฟ้าเสียอีก แต่ก็กลับทำให้เธอมีความสุขมาก

แท้จริงเธอเองก็สามารถสมความปราถนาได้ยืนเคียงข้างเทพบุตร

กู้หรงเห็นท่าทางวิงวอนของกู้จื่อเฟย ในใจก็ราวกับถูกศรธนูทิ่มแทง มันทำให้เขาเสียใจแต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ยัยเด็กคนนี้ตั้งใจแน่วแน่แล้ว

แต่ว่า....

"เฮ้อ!"

กู้หรงถอนหายใจก่อนหันเดินจากไป

แผ่นหลังนั้นดูหนักอึ้งราวกับกำลังแบกภูเขาลูกใหญ่เอาไว้อย่างนั้น

กู้จื่อเฟยรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่ากู้หรงจะเดินไปแล้วและไม่ได้ยืนกรานบังคับให้เธอเลิกทันที แต่เขากลับไม่ได้ยอมรับให้เธอคบหากับเย้นโม่หลิน

กลับกันท่าทีกังวลใจของเขานั้นทำให้กู้จื่อเฟยรู้สึกปวดใจ

เธอย่อมรู้อยู่ว่ากู้หรงเป็นห่วงเรื่องอนาคตของเธอ กังวลว่าเธอจะถูกทิ้งและไม่ได้รับความยุติธรรม

แต่เธอก็เชื่อมั่นว่าเย้นโม่หลินจะทำให้เธอมีความสุขไปตลอดชีวิต

เธอต้องทำให้กู้หรงเชื่อในเรื่องนี้

กู้หรงกลับไปยังห้องของเขาทันที เขาหน้าดำคร่ำเครียด ในใจรู้สึกหนักอึ้ง

ป้าหวางเดินตามเข้ามาก่อนวางกาแฟแก้วหนึ่งไว้เบื้องหน้ากู้หรง

หล่อนไม่ได้ถอยออกไปในทันที แต่กลับเอ่ยขึ้น

"คุณท่าน เป็นอะไรไปคะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ?"

กู้หรงมองไปยังป้าหวางแล้วถอนหายใจ นี่คือผู้อาวุโสของบ้านซึ่งควรค่าแก่การไว้ใจ เรื่องเล็กใหญ่ในบ้านต่างก็รู้หมด เขาจึงพูดโดยไม่ลังเล

"พวกเราทำผิดพลาดซะแล้ว คนที่จื่อเฟยชอบคือเย้นโม่หลิน แถมพวกเขาสองคนยังคบกันแล้วด้วย"

"คุณชายเย้น?"

ป้าหวางเองก็ตกตะลึงเช่นกัน ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้สติแล้วพูดขึ้น "จื่อเฟยของบ้านเรายอดเยี่ยมมาก แม้แต่คนที่ดีเลิศอย่างคุณชายเย้นก็ยังหลงเสน่ห์เธอ"

เมื่อกู้หรงเห็นท่าทีเบิกบานอย่างนั้นของป้าหวาง ความรู้สึกของเขาก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นทันใด

เขาเอ่ยทอดถอนใจ "นั่นใช่เสน่ห์ของเขาที่ไหนกัน น่ากลัวว่าจะเป็นแค่ความรักลวงตาที่เกิดขึ้นเพราะได้อยู่ด้วยกันเช้าจรดเย็น ผู้ชายอย่างเย้นโม่หลินจะไปถูกใจยัยเด็กไม่มีความคิดความอ่านแบบนั้นได้ยังไง ต่อให้หวั่นไหวขึ้นมาชั่วครู่หลังจากนั้นเมื่อพบว่าภายในเธอไม่มีอะไรเลยก็หมดความสนใจแล้ว"

ป้าหวางมองไปที่คุณท่านของตนอย่างประหลาดใจ เขาพูดถึงลูกสาวตัวเองแบบนั้นอย่างนั้นเหรอ?

เธอโต้กลับอย่างไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

"จื่อเฟยไม่ใช่แค่แจกันดอกไม้กลวงๆ นะคะ ตั้งแต่เด็กเธอก็เป็นหัวกะทิในห้อง มหาวิทยาลัยเองก็เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของเมืองหนานเรา และยังเป็นผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโท เธอสามารถเล่นเปียโน วาดภาพและเต้นรำเก่งกว่าหญิงผู้มีตระกูลทั่วไปมากมายเลยนะคะ"

"นั่นก็แค่ดีกว่าคนทั่วไปเท่านั้น"

กู้หรงถอนหายใจ "เย้นโม่หลินเป็นผู้ชายแบบไหนกัน? หากเป็นอย่างที่ฉันคิด เขาก็เหมือนกับโห้หลีเฉิน ต่างก็เป็นผู้ที่เหยียบโลกไว้ใต้ฝ่าเท้า วิสัยทัศน์ของพวกเขาไปเกินกว่าที่เมืองหนานเล็กๆ จะไล่ทันได้

แม้จื่อเฟยตอนอยู่เมืองหนานจะเป็นหญิงสาวที่ยอดเยี่ยมและโดดเด่นอย่างมาก แต่ในระดับโลกเธอเป็นตัวตนที่ถูกบดบัง