สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 885

กู้จื่อเฟยหูดับโดยสิ้นเชิง เธอวิ่งเร็วอย่างกับสายลม

เย้นหว่านแค่จะหายใจก็ไม่ทันแล้ว

ในตอนนั้นเองก็มีมือใหญ่เอื้อมมาจากด้านหลังแล้วจับไหล่ของเธอเอาไว้ ทำให้การวิ่งไปข้างหน้าของเธอถูกบังคับให้หยุดลง

เพียงวินาทีเดียว ก็ห่างไกลจากกู้จื่อเฟยไปอีกครั้ง

เย้นหว่านหันกลับมาอย่างร้อนใจแล้วพูดกับโห้หลีเฉิน

"ฉันต้องรีบตามจื่อเฟยไป ชักช้าไม่ได้"

สถานการณ์หมิ่นเหม่ขนาดนี้ เธอเป็นห่วงว่ากู้จื่อเฟยจะไปเห็นภาพที่ไม่อาจรับได้เข้าแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก

โห้หลีเฉินพูดอย่างสบายๆ "วางใจเถอะ ไม่เป็นไรหรอก"

น้ำเสียงอันมั่นคงของเขาทำให้หัวใจที่ห้อยไปมาของเย้นหว่านพลันสงบลงไม่น้อย

โห้หลีเฉินบอกว่าไม่เป็นไร ก็คงไม่เป็นไร

แต่เย้นหว่านก็ยังวางใจไม่ลง "ยังไงฉันก็ต้องไปดูกู้จื่อเฟย"

"เธอไม่ต้องวิ่งแล้ว เดี๋ยวจะเหนื่อยเกิน"

โห้หลีเฉินมองสภาพหอบแฮ่กๆ ของเย้นหว่านอย่างไม่พอใจ ปกติก็ออกกำลังกายน้อยอยู่แล้ว จู่ๆ ก็วิ่งเร็วแบบนี้เดี๋ยวร่างกายจะได้ไม่ไหวเอา

เย้นหว่านกระวนกระวาย "แต่ว่าฉัน...."

เธอยังไม่ทันได้เอ่ยโต้แย้ง ทันใดนั้นร่างกายก็เบาหวิว เธอถูกโห้หลีเฉินอุ้มขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิง

เย้นหว่านกอดคอเขาไว้โดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง "โห้หลีเฉิน นายทำอะไรน่ะ?"

"พาเธอไปไง"

ขายาวของโห้หลีเฉินก้าวเดินไปทางที่กู้จื่อเฟยวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เขาใช้เพียงการเดิน แต่ความเร็วนั้นกลับเร็วกว่าเย้นหว่านวิ่งเสียอีก

เย้นหว่านมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย ในใจทั้งผ่อนคลายทั้งเบิกบานใจ แบบนี้ค่อยมีเวลาให้หายใจหน่อย

กู้จื่อเฟยพุ่งมาถึงห้องหนังสือของกู้หรงด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต

เธอยืนอยู่ที่ประตูของห้องหนังสือแล้วมองประตูที่ปิดสนิท แต่กลับไม่ได้เปิดเข้าไปทันทีด้วยความประหม่า

เธอกังวลมาก

และยังรู้สึกกลัว

กลัวว่าจะได้เห็นภาพอะไรที่ไม่อยากเห็นเข้า

ถึงยังไงสองคนที่ไม่ถูกกันมาอยู่ด้วยทั้งคืนจนตอนนี้ยังไม่ออกมา พาให้ขนหัวลุกอย่างอดไม่ได้เลยจริงๆ

กู้จื่อเฟยสีหน้าซีดเผือด หลังจากลังเลอยู่หลายวินาทีเธอถึงจับลูกบิดประตูด้วยนิ้วสั่นเทา

เธอสูดหายใจลึกก่อนออกแรงบิดอย่างฉับพลัน

เสียง "แกร๊ก" ดังขึ้น ประตูเปิดออกเสียงก้อง ค่อยๆ เผยให้เห็นฉากที่อยู่ข้างใน

เห็นเพียงห้องที่เดิมนั้นสะอาดและกว้างขวาง แต่ในตอนนี้กลับเลอะเทอะยุ่งเหยิง

แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็คือขวดไวน์เปล่าที่วางอยู่เต็มพื้น แค่มองดูไม่อาจรู้เลยว่าดื่มไปมากมายขนาดไหน

กลิ่นฉุนของเหล้าลอยมาเตะจมูกอย่างรุนแรงขึ้นไปอีก

ในเวลานี้กู้หรงนั่งอยู่บนพื้นราวกับก้อนของเหลวส่วนร่างกายท่อนบนนั้นอยู่บนโซฟาและกอดขวดไวน์เอาไว้ในอ้อมแขนแน่น

ท่าทางนั้นดูเหมือนว่าจะดื่มจนเมาปลิ้น

แต่ที่ทำให้กู้จื่อเฟยประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือข้างๆ ร่างของกู้หรง เย้นโม่หลินยังคงนั่งตัวตรง ในมือของถือขวดไวน์และกำลังรินไวน์ลงในแก้ว

แต่ได้สูญเสียความแม่นยำไปอย่างเห็นได้ชัด ไวน์เทลงอย่างง่อนแง่นและไหลออกนอกแก้วไปกว่าครึ่ง

ดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดแต่กลับยังคงไว้ซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษที่ต้องดื่มกับแก้ว แล้วพยายามรินไวน์ต่อไป....

ขมับของกู้จื่อเฟยเต้นตุบๆ

เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าได้เห็นอะไร

ภาพที่เละเทะขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะมาจากพ่อของเธอและเย้นโม่หลิน

เพราะฉะนั้นเมื่อคืนพวกเขาสองคนก็ไม่ได้นัดดวลกัน และไม่ได้ประชันกันตาต่อตา ก็แค่สังสรรค์กันทั้งคืนแล้วดื่มกันจนฟ้าสว่างงั้นเหรอ?

ความกังวลในใจเธอได้ปล่อยวางลง แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ

เย้นหว่านมาถึงในเวลาต่อมา เธอยืนอยู่ที่ประตูและได้เห็นภาพนั้นก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน

เละเทะแบบนี้

สองคนนี้ดื่มกันอย่างบ้าคลั่งเลยงั้นเหรอ?

นอกจากนั้นเมื่อพวกเขาเปิดประตูออกแล้ว เย้นโม่หลินเองก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เขายังคงรินไวน์อย่างตั้งอกตั้งใจ เห็นได้ชัดว่าเมาแต่เพียงแค่ยังลืมตาอยู่เท่านั้น

เย้นหว่านกุมหน้าผาก "น่ากลัวชะมัด รีบเอาพวกเขาออกมาเถอะ"

กลิ่นของที่นี่เองก็ฉุนเกินไปแล้วจริงๆ

"เสื่อมโทรมเกินไปแล้ว!"