สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 892

ไม่เกินสองวินาที เขาก็ถูกบอดี้การ์ดสูงใหญ่สองคนคุมตัวกดมาที่ตรงหน้าป่ายฉีอย่างไม่มีความสามารถในการต่อต้านเลยสักนิด

ฝู้เหวยข่ายทั้งกลัวและตกใจ เกร็งไปหมดทั้งตัวพร้อมพูดอย่างระวังตัว "แกจะทำอะไร?"

ป่ายฉีมองหน้าตาที่แข็งนอกอ่อนในของเขาอย่างขี้เล่น พร้อมพูดกวน "ฉันไม่สนใจนายหรอก คนที่จะจัดการนายคือเย้นโม่หลิน"

คนที่อยากสับฝู้เหวยข่ายให้เป็นพันชิ้นหมื่นชิ้นมากที่สุด ก็มีแค่เย้นโม่หลินเท่านั้น

ทันใดนั้นร่างกายของฝู้เหวยข่ายยิ่งสั่นอย่างรุนแรง

ตอนแรก เขาเป็นศัตรูกับเย้นโม่หลินเพราะกู้จื่อเฟย สามารถบอกได้ว่าเป็นศัตรูหัวใจที่ตาต่อตา ฟันต่อฟันอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้เขาเป็นเนื้อปลา เย้นโม่หลินเป็นมีดและเขียง เขาตายแน่ๆ

ฝู้เหวยข่ายลนลานจะแย่อยู่แล้ว กลอกตาไปมามั่วซั่ว จู่ๆนึกอะไรได้ ก็ได้เห่าหอนขึ้นมา

"เย้นโม่หลินมีปัญญาแค่นี้เหรอ?อาศัยพวกแกมาจับฉัน แล้วถึงมาจัดการฉันโดยที่ไม่ต้องลงแรง แต่ตัวเขาเป็นเต่าหัวหดที่คอยหลบอยู่ข้างหลังโห้หลีเฉินก็แล้วไป แม้แต่ตระกูลฝู้ก็ไม่กล้ามา พูดเคลียร์แล้วก็เป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดตาขาวเฉยๆ !ตกอยู่ในมือของคนแบบนี้ ฉันไม่ยอมหรอก"

ป่ายฉีฟังแล้วได้ยักคิ้วอย่างกวนๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคนอื่นว่าเย้นโม่หลินแบบนี้

ไอ้คนขี้ขลาดตาขาว?ไม่นึกเลยว่าคำแบบนี้ก็สามารถใช้กับเย้นโม่หลินด้วย

น่าสนุกจังเลย

ระหว่างที่คิด เขากำลังคิดว่าจะให้ฝู้เหวยข่ายด่าอีกรอบหรือเปล่า เดี๋ยวถ่ายไปให้เย้นโม่หลินดู ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นในเวลานี้พอดี

ตามด้วยขาเรียวยาวข้างหนึ่งก้าวลงมาจากรถ

คือเย้นโม่หลินพอดีเลย

สีหน้าเขาค่อนข้างซีดผิดปกติ ดูไม่ค่อยดีเลย แต่สายตากลับเฉียบคมเหมือนหนาม ทั้งเนื้อทั้งตัวมีความเหี้ยมโหดที่ทำให้คนสะพรึงกลัว

เขาเม้มริมฝีปากบางไว้ พร้อมเดินมาหาฝู้เหวยข่ายทีละก้าวๆ

ฝู้เหวยข่ายถึงตายก็คิดไม่ถึงว่าเย้นโม่หลินจะอยู่ในรถตลอด

ดันยังลงจากรถในขณะที่เขากำลังด่าเขาอยู่

เขาคงได้ยินที่เขาด่าหมดแล้วมั้ง?

ฝู้เหวยข่ายแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด เขาแค่อยากด่าเพื่อยุยงและหาเส้นทางรอดชีวิตให้ตัวเองเท่านั้น ไม่นึกเลยว่าจะซวยขนาดนี้ ได้เจอกับของอันตรายเข้า

เดิมทีเย้นโม่หลินก็ไม่พอใจในตัวเขาอยู่แล้ว ตอนนี้มาเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟอีก เกรงว่ายิ่งไม่มีทางปล่อยเขาไปแล้ว

"เย้น เย้นโม่หลิน นาย นายอยู่นี่ได้ยังไง?นายอย่าเข้ามานะ นายจะทำอะไร?"

ฝู้เหวยข่ายตัวเกร็งไว้ อยากหลบไปข้างหลังด้วยสัญชาตญาณ แต่บอดี้การ์ดที่ควบคุมตัวเขาไว้เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ยอมให้โอกาสนี้กับเขา

เขามองเย้นโม่หลินที่ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เขา

ความเหี้ยมโหดที่ทำให้คนสะพรึงกลัวนั้นยังปะปนด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ทำให้หนังศีรษะคนชาตามไปด้วย

"ไว้ชีวิตนายจนถึงตอนนี้ ก็เป็นความอดทนขีดสุดของฉันแล้ว"

แต่ละถ้อยคำของเย้นโม่หลิน เย็นชาสุดขีด

จู่ๆเขาก็ได้ถีบไปที่หัวเข่าของฝู้เหวยข่าย ทันใดนั้นมีเสียงกระดูกหักที่ชัดแจ๋วก้องมา

ทันใดนั้นฝู้เหวยข่ายได้ร้องโหยหวน และคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างควบคุมไม่ได้

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาได้ซีดเหมือนผีทันที หน้าผากมีเหงื่อไหลลงมาเป็นเม็ดใหญ่ๆ สีหน้าเจ็บจนแทบจะบิดเบี้ยว

"อ๊า!อ๊า!"

กระดูกหัวเข่าของเขาหักไปแล้ว

เย้นโม่หลินลงมือโหดเกิน ช่างโหดจริงๆ

ในขณะเดียวกัน ก็ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความกลัวที่แท้จริง ตกอยู่ในมือเย้นโม่หลิน อาจจะถูกเขาเล่นงานจนจบเห่ได้

ฝู้เหวยข่ายทนความเจ็บปวดไว้ พร้อมพูดอย่างลนลาน "เย้นโม่หลิน ใช่ ฉันได้ขัดใจนาย แย่งกู้จื่อเฟยกับนาย แต่นี่เป็นการแข่งขันที่ยุติธรรมระหว่างผู้ชาย นายแก้แค้นฉันแบบนี้ ไม่รู้สึกว่ามันไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเกินไปหน่อยเหรอ?"

เย้นโม่หลินมองผู้ชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าตัวเองจากที่สูงลงที่ต่ำ แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา