ป่ายฉีตรวจดูตำรายาของฝู้ยวนอีกครั้ง เมื่อเห็นบันทึกเกี่ยวกับดอกหวงต่าน และเรื่องอื่นๆ ที่เขารู้เกี่ยวกับยาพิเศษชนิดต่างๆ สุดท้ายก็มั่นใจว่าเนื้อด้านในนั้นเป็นของจริง
หนังสือเล่มนี้เป็นของจริงอีกทั้งยังเป็นวรรณกรรม
แม้แต่เขาต้องการมันอย่างใจจดใจจ่อ
ฝู้ยวนยิ้มและพูด "คุณป่ายฉี ได้ยินว่าคุณเองก็เรียนแพทยศาสตร์อย่างนั้นเหรอ? ประสบความสำเร็จในด้านนี้หรือไม่? ทำไมเราไม่แบ่งปันและอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยกันหากมีเวลา?"
คำขอเชิงรุกและเป็นมิตรดังกล่าวทำให้ป่ายฉีรู้สึกไม่คาดคิด และเขาก็เห็นด้วยโดยไม่ลังเล
ได้หนังสือเล่มนี้มา ดูแล้วคงจะทำให้จดจำสิ่งสำคัญต่างๆ ได้มาก
ป่ายฉีรู้สึกดีกับฝู้ยวนและเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทุกวินาที
อือ คนนี้เป็นคนตรงไปตรงมา บริสุทธิ์ ใจดีและเสียสละ เขาหมกมุ่นอยู่กับยาและการแพทย์ เขามาเพียงเพื่อประโยชน์ของการแพทย์และจะไม่มีความคิดอื่นใด
เขาหันหน้าไปแล้วพูดกับโห้หลีเฉิน
"ฝู้ยวนไม่มีอะไร ไม่มีอะไรแอบแฝง เธออาบน้ำอย่างสบายใจได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องเขา"
โห้หลีเฉิน "..."
ถูกซื้อใจได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากได้รับการยืนยันจากผู้เชี่ยวชาญของป่ายฉีแล้ว โห้หลีเฉินก็ไม่มีความกังวลใดๆ อีกต่อไป และวางแผนที่จะกลับไปเก็บสัมภาระและอยู่ในคลังเป็นเวลาสามวัน
เย้นหว่านตั้งใจที่จะอยู่เป็นเพื่อนเขาเช่นกัน แต่ยังต้องเก็บข้าวของและไปตั้งถิ่นฐานใหม่
ขณะเดียวกันก็ต้องจัดที่พักให้เย้นโม่หลินและคนอื่นๆ จะพักในวันนี้
ระหว่างทางไปห้อง ก่อนถึงล็อบบี้ของวิลล่าหลังใหญ่ ก็เดินผ่านกลุ่มคน
ผู้อาวุโสของตระกูลหยูล้วนอยู่ในวัยราวสี่สิบถึงหกสิบปี
พวกเขาดูตื่นเต้นและรีบเดินเข้ามาหาโห้หลีเฉินและคนอื่นๆ
"โห้หลีเฉิน เธอกลับมาแล้วเหรอ"
ผู้เฒ่าคนที่สองของตระกูลหยูแทบรอไม่ไหวที่จะพูด "พวกเธอเข้าไปในคลังแล้วใช่ไหม? เพิ่งออกมาจากในนั้นเหรอ?"
ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของหยูฉู่สองก็ขรึมลงทันที
แม้แต่เขาไม่คิดว่าผู้อาวุโสเหล่านี้จะรู้เร็วขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าตอนเขาเข้าไปในคลังนั้นก็ปิดข่าวอยู่
"ท่านผู้นำ คุณเข้าไปดูในคลังรึยังครับ?"
ผู้อาวุโสคนที่สามถาม
ดวงตาของทุกคนมีความกระตือรือร้นและเป็นประกาย
เช่นเดียวกับหยูฉู่สอง คลังตระกูลหยูเป็นสถานที่ที่พวกเขาใฝ่ฝันมาตั้งแต่เกิดและตระกูลหยูคืออำนาจของพวกเขา ด้วยคลัง ตระกูลหยูจะขึ้นไปอีกระดับ
นี่คือสิ่งที่ทุกคนคาดหวัง
ผู้อาวุโสเหล่านี้ก็ตั้งตารอที่จะได้เห็นพวกเขาในคลังสักวันหนึ่ง
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง การแสดงออกของเขาไม่แยแส และไม่ได้ตั้งใจจะตอบหรือเกี่ยวข้องอะไร
เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขโดยหยูฉู่สองที่ใส่ใจมากขึ้น
สายตาของหยูฉู่สองค่อนข้างเฉียบคม และเขามองดูคนเหล่านี้อย่างระมัดระวัง เขาไม่รู้ว่าพวกเขารู้ข่าวอย่างรวดเร็วได้อย่างไร แต่เรื่องได้มาถึงจุดนี้แล้ว และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บเป็นความลับ
นอกจากนี้ เขารู้แล้วเกี่ยวกับสถานการณ์ภายในคลัง มันคือสมบัติของตระกูลหยูทั้งหมด
เขาพูดเสียงขรึม
"ผมเข้าไปดูแล้ว ของด้านในจะทำให้ตระกูลหยูของเราเลื่อนไปอีกขั้น ผมจะจัดการให้พวกคุณเข้าไป"
ข้อมูลความลับเหล่านั้นยังต้องการคนจำนวนมากในการจัดการ
แต่จะให้ใครเข้าไปก็ต้องจัดการด้วย
เมื่อผู้อาวุโสได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก และใบหน้าชราทั้งหมดก็เผยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยจะพบเห็น
"ดีจัง ในที่สุดพวกเราก็จะได้รับมรดกที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้"
"ด้วยของที่อยู่ในคลังสมบัติ ตระกูลหยูจะต้องพัฒนาและเติบโตจนกลายเป็นที่หนึ่งในโลกได้"
"ฮ่าๆๆ ก้าวสู่โลก ความฝันของครอบครัวทั้งหมดจะเกิดขึ้นในยุคของเรา"
พวกเขาพูดด้วยความยินดีไม่สามารถปิดบังความสุขได้เลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...