สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 906

ด้วยใจที่เต้นตึกตักเหมือนมีกระต่ายน้องวิ่งเล่นอยู่ในใจ เย้นหว่านเดินไปที่คลังสมบัติด้วยความประหม่าและตื่นเต้น

เธอมองเห็นชายหนุ่มที่แช่น้ำอยู่ในบ่อและเรียกพร้อมรอยยิ้ม

"โห้หลีเฉิน ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ"

เธอเดินไปพร้อมกับกล่องอาหารกลางวันอย่างมีความสุข วางมันลงบนโต๊ะข้างๆ แล้วเปิดมันทีละกล่อง

แต่น่าประหลาดใจ หลังจากที่เธอพูดไปครู่หนึ่งโห้หลีเฉินกลับไม่ตอบสนองเธอโดยไม่คาดคิด

นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

ทุกครั้งไม่ว่าเธอจะพูดอะไร โห้หลีเฉินจะตอบรับเธอในทันทีแล้วยิ่งถ้าเธอบอกว่ามันเป็นเรื่องสำคัญด้วยแล้ว

เย้นหว่านงุนงง และเธอไม่สนใจที่จะจัดวางอาหารอีกต่อไป เธอหันหน้าไปมองที่โห้หลีเฉิน เธอรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าโห้หลีเฉินหลับตาและขมวดคิ้วแน่นราวกับว่ากำลังทนความเจ็บปวดอยู่

และใบหน้าของเขาภายใต้ไอน้ำเบาบางนั้นไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย มีแต่ซีดขาวและน่ากลัว

เย้นหว่านตกใจรีบวิ่งไปที่บ่อและนั่งลง "โห้หลีเฉิน คุณเป็นอะไรน่ะ?"

เธอยื่นมือไปแตะไหล่เขา และพบเพียงว่าร่างกายของเขาแข็งเหมือนเหล็ก ซึ่งผิดปกติมาก

เย้นหวานยิ่งกระวนกระวาย "โห้หลีเฉิน คุณอย่าทำให้ฉันกลัวสิ คุณไม่สบายตรงไหน? คุณบอกฉันสิ คุณลืมตามองฉันสิ"

เสียงของเธอเกือบจะสั่นสะท้านและหวาดกลัว

มือเล็กๆ สั่นเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับว่าใช้กำลังทั้งร่างกายเขย่าโห้หลีเฉิน

แต่แรงของเธอกลับไม่สามารถจะขยับร่างสูงใหญ่ดั่งเหล็กกล้าได้เลยแม้แต่น้อย

เขาเป็นเหมือนก้อนหิน

ยิ่งเป็นแบบนี้ เย้นหว่านก็ยิ่งกลัว หัวใจเหมือนจะถูกดึงไปยังขุมนรก มีเพียงความมืดมิดแห่งความสิ้นหวังที่กลืนกินเท่านั้นที่อยู่รอบตัวเธอ

ตาของเธอแดงก่ำและร่ำไห้

"โห้หลีเฉิน คุณเป็นอะไรกันแน่ คุณตื่นสิ คุณมองฉันสิ"

"คุณอย่าเป็นแบบนี้ ฉันกลัวนะ..."

ในหัวของเย้นหว่านขาวโพลนไม่กล้าแม้แต่จะคิด มีเพียงความหวาดกลัวไม่รู้จบเท่านั้นที่ท่วมท้นและกลืนเธอไปในพายุ

เธอไม่รู้จะทำอย่างไร เธอกลัวมาก

"ไม่ ไม่เป็นไร..."

เสียงของชายหนุ่มแหบพร่าและแผ่วเบาและถูกเค้นออกมาอย่างยากลำบาก

ขนตาของโห้หลีเฉินสั่นอย่างรุนแรง และใช้เวลาสองสามวินาทีในการเปิดมันอย่างช้าๆ

เย้นหว่านที่เกือบจะตกลงไปในขุมนรกถูกดึงขึ้นมาทันทีด้วยคำพูดเหล่านี้

สีหน้าของเธอสั่นไหว เธอเห็นโห้หลีเฉินและกังวลใจมาก จึงถามอย่างกังวลใจ

"คุณเป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหน? ทรมานมากใช่ไหม?"

"เป็นไปได้ว่า...นั่งนานไป ตัว...แข็ง..."

ทุกคำพูดของโห้หลีเฉินนั้นเชื่องช้าและทรมาน "คุณพยุงผม...ขึ้นไป..."

แม้แต่จะพูดยังลำบาก มันจะเกิดจากการนั่งนานเกินไปได้ยังไงกัน

เย้นหว่านรู้ว่าโห้หลีเฉินพูดเพียงเพื่อปลอบโยนเธอ และสภาพร่างกายในปัจจุบันของเขาอาจแย่มาก

เธอปวดร้าวใจ กัดฟันแน่น กลั้นน้ำตา ก้าวเท้าข้างหนึ่งก้าวลงไปในบ่อน้ำพุร้อน จับเขาแล้วดึงขึ้น

โห้หลีเฉินที่สูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรและน้ำหนักของเขาเกือบสองเท่าของน้ำหนักเย้นหว่าน ปกติไม่มีอะไร แต่ตอนนี้โห้หลีเฉินไม่มีแรงเลยและน้ำหนักมากกว่าหนึ่งร้อยกิโลกรัมก็ทับอยู่บนตัวของเย้นหว่าน

เป็นเหมือนภูเขาที่ไม่สั่นคลอน

เย้นหว่านรวบรวมกำลังของเธอ แก้มของเธอแดงระเรื่อ และเธอก็ช่วยโห้หลีเฉินได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และร่างกายของเขาก็ขยับขึ้นเล็กน้อย น้ำหนักของทั้งตัวเป็นเหมือนภูเขาที่กดทับร่างกายของเธอ ประกอบกับที่เขาไม่สามารถยืนได้เอง ทำให้เป็นการเพิ่มน้ำหนักขึ้นอีก

ผ่านไปเพียงไม่นาน เย้นหว่านเหงื่อออกเต็มหน้าและขาสั่น

แทบจะยันไม่อยู่

แต่เธอไม่กล้าปล่อย เธอกัดฟันแน่นจนเหงือกของเธอแทบแตก และยึดไว้อย่างสิ้นหวัง