สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 91

บทที่91 คุณขยับไปข้างๆหน่อยได้มั้ย

เย้นหว่านยืนอยู่ที่นี่มองไม่เห็นเนื้อหาในเอกสาร เลยต้องเดินไปดูที่ข้างกายของโห้หลีเฉิน

แต่โห้หลีเฉินวางเอกสารไว้ที่ต่ำมาก เธอต้องก้มดูก็อย่างลำบาก

โห้หลีเฉินพูดว่า：“คุณนั่งลงมาดูก็ได้”

“ค่ะ”

เย้นหว่านก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เลยนั่งลงที่ข้างกายของโห้หลีเฉิน และได้เห็นเนื้อหาที่โห้หลีเฉินพูดอย่างราบรื่น

เธอรีบอธิบายให้เขาฟังอย่างมืออาชีพ

โห้หลีเฉินมองดูสาวน้อยที่อยู่ใกล้กับตัวเองมากๆ ดมกลิ่นหอมอ่อนๆบนร่างกายเธอ เขาเม้มปากและยิ้มอ่อนๆ

ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้ชินแล้วที่เข้าใหล้ๆกับเขา

เขาได้ชี้ไปที่อีกจุดนึงด้วยความชิวๆ“แล้วนี่ล่ะหมายความว่าอะไร?”

มู่หรงชิ่นมองดูภาพนี้ด้วยความเหลือเชื่อ ทันใดนั้นสีหน้าค่อยๆขาวซีดขึ้นมา

ความรู้และความสามารถของโห้หลีเฉิน เธอรู้ดีเลยแหละ คำถามที่เขาถามเมื่อกี๊ เขาต้องรู้เนื้อหาอย่างแน่นอน

แต่กลับแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วถามออกมา นี่ไม่ใช่..........

มองดูหน้าตาของเย้นหว่านที่นั่งอธิบายอยู่ข้างกายเขาอย่างเชื่อฟัง ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมาก ความสัมพันธ์ที่แสดงออกมามีความสามัคคีอย่างนึงที่บอกไม่ถูก

มู่หรงชิ่นกำหมัดไว้แน่น ความริษยาแทบจะบ้าคลั่งอยู่ในใจเธอ เธอเคยคิดเสียที่ไหนว่าโห้หลีเฉินจะชอบเย้นหว่านถึงขั้นนี้

เพื่อที่จะใกล้ชิดกับเธอ ถึงกับต้องใช้วิธีปัญญาอ่อนอย่างนี้

เย้นหว่านอธิบายคำถามมากมายให้โห้หลีเฉิน ในที่สุดเธอได้พูดจบอย่างคอแห้งปากแห้ง

เธอเพิ่งพูดจบ โห้หลีเฉินก็ได้เอานมอุ่นๆแก้วนึงให้เธอเลย

“ขอบคุณค่ะ”

พูดไปตั้งเยอะ เย้นหว่านคอแห้งมาก หยิบนมขึ้นมาก็ดื่มกรึ๊บเดียวหมดไปเลย

โห้หลีเฉินจ้องมองเธอ แววตามีความเอ็นดูที่เขาเองก็ยังไม่เคยสังเกตเห็นเปล่งประกายอยู่

“เมื่อกี๊ตอนที่ฉันเพิ่งมายังสงสัยอยู่เลยว่า ห้องทำงานของเฉินเตรียมนมอุ่นไว้ได้ยังไง ที่แท้ก็เตรียมไว้ให้เสี่ยวหว่านนี่เอง”

มู่หรงชิ่นพูดอย่างประหลาดใจ น้ำเสียงแฝงด้วยการเยาะเย้ย

ฟังแล้ว เหมือนเป็นการล้อเล่นกันระหว่างเพื่อน

แต่อยู่ใจหูของเย้นหว่านแล้ว กลับไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้น มู่หรงชิ่นเป็นแฟนของโห้หลีเฉินเชียวนะ นี่ กำลังหึงหรือ?

เย้นหว่านรู้สึกตื่นตระหนก และรีบวางนมลง

“คุณมู่หรง คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะ ห้องทำงานของคุณโห้ได้เตรียมเครื่องดื่มต่างๆไว้ตลอดอยู่แล้ว คนที่มารายงานต่างก็มีให้ดื่มทั้งนั้นค่ะ”

“อ้อ ใช่หรือ?”

มู่หรงชิ่นถามอย่างเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ก็ไม่รู้ว่าเธอเชื่อรึเปล่า

เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดไปหมด จริงๆแล้วคำพูดแบบนี้ เธอเองก็ยังไม่เชื่อเลย

เพราะว่าเธอยังไม่เคยเห็นพนักงานคนอื่นที่เข้ามาห้องทำงานของโห้หลีเฉินแล้ว ได้มีสิทธิ์ในการดื่มน้ำสักคำด้วยซ้ำ

“แฮ่ม งั้นฉันไปก่อนนะคะ”

เย้นหว่านหยิบเอกสารขึ้นมาก็อยากจะจากไป

โห้หลีเฉินกลับเปิดปากพูดอย่างใจเย็น:“ไปที่ๆนึงกับผม”

เย้นหว่านอึ้ง สีหน้ามีแต่ความสงสัย

โห้หลีเฉินขยับปาก และพูดคำที่เย้นหว่านไม่สามารถปฎิเสธได้

“ไปสำรวจงานที่ต่างถิ่น”

สีหน้าของมู่หรงชิ่นยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ มองโห้หลีเฉินด้วยสายตาประหลาดใจ รู้สึกตั้งแต่หัวจรดเท้ามีความรู้สึกที่หนาวๆ

“เฉิน คุณจะพาเสี่ยวหว่านไปด้วยหรือ?”

“อื้ม”

โห้หลีเฉินตอบด้วยเสียงต่ำ ไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย

ร่างกายของมู่หรงชิ่นสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ พยายามอย่างขีดสุดถึงควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้

“ถึงยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน รบกวนให้เสี่ยวหว่านไปด้วย คงจะไม่ดีมั้งคะ?”

เย้นหว่านตะลึงจนตาค้าง ไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงกันแน่ ที่ๆโห้หลีเฉินให้เธอไปด้วย มีความเกี่ยวข้องกับมู่หรงชิ่น? มู่หรงชิ่นก็จะไปด้วย?