สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 92

บทที่92 คงไม่ใช่ตัวปลอมมั้ง

เย้นหว่านหายใจลึกๆทีนึง พยายามทำให้อารมณ์ที่เสียการควบคุมให้สงบลงอย่างยากลำบาก หลังจากนั้น เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง และละเลยโห้หลีเฉิน

ก็แค่ขาแนบชิดกันแค่นั้นเอง อีกอย่างมู่หรงชิ่นก็นั่งอยู่ข้างหน้า น่าจะมองไม่เห็นหรอกมั้ง?

มู่หรงชิ่นมองไม่เห็นขาของเขาสองคนกำลังทำอะไรกันจริงๆ แต่กลับเห็นแววตาของโห้หลี่เฉินมองเย้นหว่านด้วยความอ่อนโยนผ่านกระจกมองหลัง ในแววตานั้น มีความรักที่อ่อนโยนจนทำให้คนอิจฉา

สิ่งนั้นคือสิ่งที่เธอฝันอยากจะได้มาตลอดชีวิต

แต่โห้หลีเฉินกลับไม่เคยให้โอกาสเธอเลย แต่กลับมอบให้กับเย้นหว่านทั้งหมดอย่างง่ายดาย

เธอกลับมาช้าเกินไปหรือเปล่า?

แต่เธอจะยอมได้ยังไง โตมากับโห้หลีเฉินด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก และเป็นคู่ที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งเพื่อจะอยู่ข้างกายเขา หลังจากที่บอกรักไม่สำเร็จ เลยเก็บความรักทั้งหมดไว้ในใจ และอยู่เคียงข้างเขาในฐานะเพื่อน

เธอเคยคิดว่า คนที่จิตใจเยือกเย็นและเย็นชาอย่างเขา ข้างกายจะไม่มีผู้หญิงอื่นปรากฎอีก

ถึงแม้เธอจะเป็นเพื่อนเขา แต่ก็จะเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น......

ที่ๆโห้หลีเฉินพาเย้นหว่านไป เป็นอำเภอที่ห่างไกลในเมืองหนาน ที่นี่เป็นที่ๆยังไม่ได้พัฒนา ยังมีความเป็นหมู่บ้านดั้งเดิม

พอพวกเขามาถึง ชายวัยกลางคนที่อ้วนท้วนสมบูรณ์คนนึงได้เข้ามาต้อนรับอย่างประจบประแจง

“คุณโห้ครับ ผมเป็นนายอำเภอของที่นี่ครับ ขอต้อนรับการมาเยือนของคุณอย่างเป็นเกียรตินะครับ เราได้เตรียมน้ำกับอาหารไว้เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมจะพาไปพักผ่อนก่อนครับ”

เย้นหว่านมองผู้ชายที่เรียกตัวเองว่านายอำเภอด้วยสายตาประหลาดใจ แล้วหันหน้าไปมองโห้หลีเฉิน

ที่แท้ที่โห้หลีเฉินมาที่นี่ ก็เพราะคิดจะพัฒนาเมืองนี้เองหรือ?

โห้หลีเฉินเม้มปากไว้ไม่พูดอะไร และก็ไม่คิดที่จะตามนายอำเภอไปพักผ่อน

เว่ยชีเดินไปข้างหน้า พูดกับนายอำเภอว่า：

“ท่านประธานมีเวลาไม่มากครับ กรุณาพาพวกเราไปหาป่ายฉีโดยตรงเถอะครับ”

“โอเค ก็ได้ครับ”

นายอำเภอพูดพร้อมอย่างแฉ่ง แล้วก็นำทางไปอีกทิศทางนึง “คุณโห้ครับ เชิญตามผมมาเลยครับ”

โห้หลีเฉินหันหน้า มองไปที่ทิศทางของเย้นหว่าน อยากจะให้เย้นหว่านเดินตามเขา แต่กลับมองเห็นเธอไปยืนข้างๆเว่ยชีตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

แถมยังอยู่ห่างจากเขาค่อนข้างไกลด้วย

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้นี่ยังรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นของเขารึเปล่าเนี่ย?

“เย้นหว่าน มานี่”

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้างงงวย“เป็นอะไรเหรอคะ?”

“มาเดินข้างกายผม”

เย้นหว่านมองมู่หรงชิ่นที่อยู่ข้างกายของโห้หลีเฉิน ทั้งสองดูแล้วคนนึงมีความสามารถอีกคนหน้าตาสะสวย เดินด้วยกันถึงจะเป็นคู่ที่เหมาะสมที่สุด

ถ้าเธอเดินเข้าไปอีก ผู้หญิงสองคนเดินตามผู้ชายคนเดียวมันยังไงก็ไม่รู้?

อีกอย่าง เธอยังเป็นส่วนเกินด้วย

เย้นหว่านส่ายหัวอย่างเด็ดขาด “ฉันอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วค่ะ อีกอย่างฉันมีคำถามอยากจะถามผู้ช่วยเว่ยด้วยค่ะ”

“คำถามอะไร?”

โห้หลีเฉินถามอย่างรำคัญคำนึง

จริงๆแล้วเย้นหว่านแค่อยากจะรักษาระยะห่างกับโห้หลีเฉินเพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าใจผิดแค่นั้นเอง เธอลังเลไปสักครู่ แล้วพูดว่า：

“ถามดูว่าป่ายฉีคือใคร แล้วพวกคุณมาที่นี่ทำไม?”

“มานี่ผมบอกคุณเอง”

เย้นหว่าน“.......”

เห็นหน้าตาที่ยืนหยัดของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านทำหน้าไม่พอใจ ปกติเขาไม่ได้ใจดีถึงขั้นอธิบายเรื่องที่เธอไม่เข้าใจให้เธอฟังเชียวนะ แต่วันนี้นี่ตั้งใจจะทำให้เธอลำบากใจใช่มั้ย?

ฝืนใจเดินไปที่ข้างกายโห้หลีเฉิน เย้นหว่านได้ดึงตัวเว่ยชีมาด้วย