กลางคืน
ภายในกลุ่มวีแชทห้าคน เสียงกู้จื่อเฟยส่งรูปภาพชุดหนึ่งดังติดต่อกัน
นั่นก็คือรูปเย้นหว่านสวมชุดแต่งงานจุมพิตกับโห้หลีเฉิน
รูปทุกใบไม่ได้ผ่านการแก้ไข แต่สวยราวกับม้วนภาพวาดที่งามล้ำจนถึงขั้นสามารถตั้งเป็นภาพพื้นหลังในโทรศัพท์มือถือได้
รูปภาพเพิ่งจะถูกส่งออกไป ป่ายฉีก็โวยวายออกมาทันที
ป่ายฉี : เชี่ย!
ป่ายฉี : ทนดูไม่ได้ สวยๆๆไปแล้ว
กู้จื่อเฟย : @เย้นหว่าน @โห้หลีเฉิน ชอบจนแทบทนไม่ไหวแล้ว ฉันสามารถเอาไปตั้งเป็นรูปพื้นหลังได้ไหม
เย้นหว่านส่งสติ๊กเกอร์เขินอายมารูปหนึ่ง
โห้หลีเฉินยังไม่ได้พูดอะไร
เย้นโม่หลิน : ชอบ?
เพียงแค่คำง่ายๆเพียงคำเดียว แต่มีวัตถุประสงค์ตรงไปตรงมา นั่นก็คือถามกู้จื่อเฟย
กู้จื่อเฟยเห็นที่เย้นโม่หลินเอ่ยแล้วก็รู้สึกว่าอารมณ์ดีไม่เลว
กู้จื่อเฟย : แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เด็กผู้หญิงล้วนชื่นชอบ หนุ่มหล่อสาวสวย ชุดแต่งงานกับเรือนหอกันทั้งนั้น
เย้นโม่หลินเงียบไปครู่หนึ่ง และส่งข้อความหนึ่งออกไปว่า ฉันจะเตรียมไว้ให้เธอ
กู้จื่อเฟยตะลึงมองข้อความที่อยู่บนหน้าจอ
พี่เย้นส่งอะไรมากัน?
ถึงกับเป็นฝ่ายเอ่ยว่าจะจัดเตรียมเอาไว้ให้เธอ เตรียมชุดแต่งงานกับเรือนหอหรือ
กู้จื่อเฟยหัวใจเต้นตึกตักตึกตักอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาทันที จู่ๆเธอก็ถูกเย้นโม่หลินโปรยเสน่ห์ใส่อย่างนั้นหรือ
ทันใดนั้นก็รู้สึกตั้งหน้าตั้งตารอขึ้นมา
ป่ายฉี : ......
ป่ายฉี : เฮ้ๆๆ สาดความหวานก็ต้องระวังด้วยว่าในกลุ่มยังมีคนโสดอยู่คนหนึ่ง โอเคไหม?
เย้นโม่หลิน : นายสามารถออกจากกลุ่มได้
ป่ายฉี : ......
รู้สึกได้ถึงการถูกทอดทิ้งจากพี่ชายตัวเองที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ
กู้จื่อเฟยยกมุมปากขึ้นอย่างอดไม่ได้ มองรูปโปรไฟล์ของเย้นโม่หลินแล้ว ในสมองก็ปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของเขาขึ้นมา
จึงอยากจะพบกับเขามากขึ้นมาทันที
เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ส่งข้อความออกไปหนึ่งข้อความตามที่ใจคิด
กู้จื่อเฟย : พี่เย้นลงมากินก๋วยเตี๋ยวค่ะ
เย้นโม่หลิน : ยังไม่หิว
กู้จื่อเฟยมองตัวอักษรที่เต็มไปด้วยความตรงไปตรงมาแล้ว ชั่วขณะหนึ่งก็ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก
เพิ่งจะถูกเย้นโม่หลินหยอดใส่ นึกว่าเขาจะตื่นรู้ มีความฉลาดทางอารมณ์ขึ้นมากะทันหัน คิดไม่ถึงเลยว่าในวินาทีถัดไปจะเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา
พี่เย้นก็ยังคงเป็นพี่เย้นคนนั้น
กู้จื่อเฟยจนปัญญา ส่งข้อความไปว่า : ฉันอยากเจอพี่แล้ว
ป่ายฉี : ......!
ป่ายฉี : เกินไปแล้วนะ จะหลงเหลือความเมตตาสุดท้ายของความเป็นมนุษย์ให้กับคนโสดสักหน่อยได้ไหม?
ป่ายฉี : กู้จื่อเฟย เธอกินมื้อดึกทุกวันไม่กลัวอ้วนหรือ
ป่ายฉี : ระวังจะอ้วนจนกลายเป็นหมู และถูกพี่เย้นรังเกียจ
กู้จื่อเฟยอ่านข้อความที่ป่ายฉีส่งมาติดๆกันแล้ว มุมปากก็กระตุกทันที ความรู้สึกที่วนเวียนอยู่รอบกายล้วนถูกฝ่ามือหนึ่งสะบัดตบกระจายไปหมดแล้ว
คนคนนี้ปากไม่มีหูรูดเกินไปแล้ว พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด
กู้จื่อเฟยที่โมโหกำลังจะตอกกลับป่ายฉี แต่ตัวอักษรยังไม่ทันจะพิมพ์เสร็จ ตอนนั้นเองที่บนหน้าจอก็มีข้อความของเย้นโม่หลินกระเด้งขึ้นมา
เย้นโม่หลิน : จื่อเฟย เจอกันที่ห้องครัว
กู้จื่อเฟยที่กำลังพิมพ์ตัวอักษรหยุดชะงักการเคลื่อนไหว สีหน้ายิ้มแย้มเบิกบานในทันที อารมณ์ก็ดีเป็นอย่างมาก
ดีเกินไปแล้ว
เธอเก็บโทรศัพท์มือถือ รีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และวิ่งลงไปที่ชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
หลังจากเย้นโม่หลินส่งประโยคนั้นไปแล้ว ภายในกลุ่มก็เข้าสู่ความเงียบ
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งสองคนนัดกันไปข้างนอกแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...